[Od tłumacza: niniejszy tekst, zamieszczony na stronie http://www.enneagraminstitute.com/personalgrowth.asp jest fragmentem książki "The Wisdom of The Enneagram"; w tekście są odniesienia do "kluczowych dla danej osobowości technik wzrostu" - techniki te opisane są w książce, i część z nich jest też dostępna - i na stronie autorów, i w tłumaczeniach na tej stronie. Warto zwrócić uwagę na to, że pod pojęciem osobowości autorzy rozumieją także, jak to wynika z tekstu, nawyki, przyzwyczajenia i mechanizmy obronne psychiki.]
Używając Enneagramu w charakterze wskazówki przy obserwacji samego siebie w czasie, w odstępach chwil i dni, zyskujesz metodę rozwoju osobistego który będzie osobiście i duchowo transformujący. Stopień uważności, który jesteś w stanie uzyskać kiedy "przyłapiesz się na uczynku" i zobaczysz w działaniu wzorce swojej osobowości, jest stopniem do którego może dotrzeć twój rozwój osobisty. Właściwie, nie musisz niczego "robić": po prostu stawaj się świadomym siebie i nawyków swojej osobowości.
By używać Enneagramu dla rozwoju osobistego, potrzebujemy czegoś więcej niż interesujących informacji na temat dziewięciu typów. Niniejsza mapa duszy może stać się dla nas bardzo użyteczna tylko jeżeli połączymy ją z kluczowymi dla osobowości technikami wzrostu [tymi wymienionymi w książce]. Tutaj oferujemy siedem takich narzędzi, które uznaliśmy za niezbędne dla rozwoju duchowego.
Jeżeli jesteśmy zainteresowani rozwojem osobistym, to nic nie będzie dla nas ważniejsze niż rozwinięcie umiłowania prawdy. Poszukiwanie prawdy oznacza bycie ciekawym wszystkiego, co się dzieje wewnątrz nas oraz dookoła, i nie ustawianie się na automatyczne odpowiedzi które nasza osobowość nam podaje. Jeżeli będziemy obserwować samych siebie, zauważymy, że sporo banalnych wytłumaczeń, które dajemy sobie na wyjaśnienie naszego postępowania bądź działań innych, to forma oporu. Usprawiedliwienia te są sposobem na unikanie głębszego wejrzenia w nasz obecny stan. Dla przykładu, takim tłumaczeniem może być "jestem naprawdę wściekły na swojego ojca", ale głębszym, bardziej prawdziwym powodem może być to, że naprawdę go kocham i desperacko pragnę jego miłości. Oba te poziomy prawdy mogą być ciężkie do zaakceptowania przez naszą osobowość. Może zająć sporo czasu przyznanie, że jesteśmy wściekli na ojca - a jeszcze dłużej uświadomienie sobie miłości przykrytej tym gniewem.
Z czasem, gdy uczymy się akceptować to, co jest prawdziwe w teraźniejszej chwili, jesteśmy bardziej zdolni do zaakceptowania czegokolwiek, co w nas się pojawi, ponieważ wiemy że nie jest to wszystko, czym jesteśmy. Prawda zawiera i nasze strachliwe reakcje, i [the greater resources of our soul 'wyższe zasoby duszy']. O ile nasze automatyczne reakcje mogą przeszkodzić nam w poszukiwaniu prawdy, uświadomienie sobie ich obecności doprowadza nas bliżej niej. Kiedy pragniemy być z całą prawdą - czymkolwiek ona jest - mamy więcej wewnętrznych zasobów dostępnych, by radzić sobie z tym naprzeciw czego stajemy.
[przyp. tłum.: luźne skojarzenie - w innym swoim artykule autorzy pisali: "To nawyki i wzorce są tym, co nas napędza. Jeżeli obserwujemy się, możemy zdecydować, czy chcemy wybierać te zachowania"; poszukiwanie prawdy zaczyna się od stania się obserwatorem]
Proces duchowego wzrostu czasem wygląda paradoksalnie, ponieważ mówimy o zmaganiu i wysiłku na równi z przyzwalaniem, akceptowaniem i zostawianiem w spokoju. Rozwiązaniem tych pozornych przeciwieństw znajduje się w koncepcji "nie czynienia". Gdy zrozumiemy "nie czynienie", zauważymy że prawdziwym zmaganiem jest zrelaksowanie się do większej świadomości, byśmy mogli dojrzeć przejawy naszej osobowości. Ani przez działanie zgodne z naszymi automatycznymi odruchami, ani przez tłumienie ich, nie zaczniemy rozumieć co je powoduje. Nie reagowanie od razu za impulsem stwarza otwory, przez które możemy rzucić okiem ["of what we are really up to" - na to, do czego jesteśmy zdolni, jakie mamy możliwości czy chęci (?)]. Takie prześwity często staną się częściami najważniejszych lekcji naszego rozwoju osobistego.
[przyp. tłum.: w innym artykule autorzy rozwijają powyższą myśl: chodzi o nie reagowanie natychmiast na bodziec; o to, by zwiększyć trochę przestrzeń czasową między bodźcem a naszą na niego reakcją; cel: zaobserwowanie tego, co nas pobudziło, naszej automatycznej reakcji na to, oraz zastanowienie się nad tym, czy inna reakcja nie byłaby lepsza; dodatkowo "nie czynienie" wg autorów oznacza też, że taka obserwacja powinna zachodzić bez oceniania samego siebie: "jeżeli oceniamy siebie, nie osądzając, to jest szansa że pojawi się współczucie (...), pozwolimy świadomości wzrastać", no i ogólnie zachęcimy się do wzrostu]
Jedną z podstawowych funkcji osobowości jest oddzielenie nas od różnych aspektów naszej prawdziwej natury. Powoduje to ograniczanie naszych doświadczeń, poprzez blokowanie przed świadomością wszystkich części nas samych, które nie pasują do self-image'u. Dzięki zrelaksowaniu ciała, wyciszeniu paplaniny w naszym umyśle, oraz umożliwienie sercu bycia bardziej czułym na naszą sytuację, otwieramy się na głęboko wewnętrzne własności i zasoby, które mogą pomóc nam wzrastać.
Każda chwila ma możliwość zachwycić nas, nauczyć, wesprzeć - jeżeli jesteśmy uważni, by ją zobaczyć. Życie to ogromny dar, ale większość z nas przeocza go, ponieważ zamiast wykorzystać go, oglądamy "umysłowy film" z naszego życia. Ucząc się [to trust in the moment - żyć w danej chwili?] i cenić świadomość, uczymy się jak wyłączyć wewnętrzny projektor filmowy i zacząć żyć bardziej interesujące życie - to, w którym tak naprawdę występujemy.
Im więcej wsparcia uzyskamy w naszym rozwoju osobistym, tym łatwiejszy proces to będzie. Jeżeli żyjemy lub pracujemy w dysfunkcyjnym środowisku, rozwój osobisty nie jest niemożliwy, ale jest utrudniony. Większość z nas nie może opuścić swojej pracy bądź rodziny w prosty sposób, nawet jeżeli mamy z nimi trudności, ale możemy poszukać innych którzy dadzą nam zachętę i będą świadkami naszego wzrostu. Poza tym, możemy znaleźć grupy, odwiedzać warsztaty, oraz wchodzić w sytuacje które sprzyjają naszemu prawdziwemu rozwojowi. Otrzymywanie wsparcia pociąga za sobą także podział naszych dni w taki sposób, który pozostawia miejsce na rzeczy wychowujące nasze dusze.
Kiedy już zaangażowaliśmy się w proces osobistego wzrostu, rozumiemy że wszystko co zachodzi w danej chwili jest tym, z czym musimy poradzić sobie właśnie w tej chwili. I cokolwiek by nie narastało w naszych sercach bądź umysłach, to możemy to wykorzystać jako surowiec do wzrostu. Niesamowicie powszechna jest tendencja do odpływania od tego, czego aktualnie doświadczamy, w naszą wyobraźnię, upiększanie albo dramatyzowanie naszej sytuacji, krytykowanie/osądzanie się, albo wręcz uciekanie w "duchowość". Pozostanie przy naszym rzeczywistym doświadczeniu i sytuacji nauczy nas dokładnie tego, czego potrzebujemy do wzrostu.
Wielokrotnie zostało już powiedziane, że nie możemy kochać innych, jeżeli nie kochamy samych siebie. Ale co to oznacza? Myślimy zazwyczaj, iż ma to coś wspólnego z poczuciem własnej wartości, albo ze sprawianiem sobie "drobnych przyjemności" w ramach rekompensowania sobie uczucia braku. Być może, ale jedynym centralnym aspektem dojrzałej miłości samego siebie jest dbanie wystarczająco o nasz rozwój, a nie uciekanie od dyskomfortu czy bólu naszego aktualnego stanu. Musimy kochać samych siebie tak mocno, by samego siebie nie opuścić - a opuszczamy samych siebie do takiego stopnia, w którym nie jesteśmy w pełni obecni w naszym życiu. Kiedy jesteśmy złapani w zmartwienia, fantazje, napięcia i obawy, stajemy się odłączeni od naszego ciała i uczuć - i ostatecznie od naszej prawdziwej natury.
Prawdziwa miłość samego siebie pociąga za sobą także dogłębną akceptację siebie - powrót do Obecności oraz "zasiedlenie" samych siebie takimi, jakimi jesteśmy, bez prób zmiany naszego doświadczenia. Jest to także wspierane poszukiwaniem towarzystwa osób, które same posiadają w pewnym stopniu tę cechę.
Większość duchowych nauk kładzie nacisk na znaczenie praktyki dowolnego rodzaju, czy to medytacji, modlitwy, jogi, relaksacji, czy ruchu. Ważną rzeczą jest przeznaczenie pewnego czasu każdego dnia na stwarzanie głębszego połączenia z naszą prawdziwą naturą. Regularne działania (połączone z uczestnictwem w jakimś szkoleniu czy grupie) służą do przypominania nam wciąż na nowo, że jesteśmy zahipnotyzowani przez naszą osobowość. Praktyki duchowe kolidują z naszymi głęboko wrośniętymi nawykami i dają nam możliwość obudzenia się z transu częściej i na dłuższe okresy czasu. W końcu zaczynamy rozumieć że ilekroć zaangażujemy się w naszą praktykę, to uczymy się czegoś nowego, zaś zawsze kiedy zaniedbamy tej praktyki, to omijamy możliwość pozwalającą na transformację naszego życia.
Główną przeszkodą w regularnej praktyce jest oczekiwanie naszej osobowości na to, że osiągniemy jakieś szczególne rezultaty rozwoju osobistego i, ironicznie, jest to szczególnie prawdziwe wtedy, kiedy poczyniliśmy znaczące przerwy w trakcie wzrostu duchowego. Osobowość skupia się na przełomach i pragnie powtarzać je na żądanie. Nie jest to możliwe, ponieważ przełomy pojawiają się kiedy jesteśmy całkowicie otwarci na obecną chwilę, zaś oczekiwanie konkretnego zysku odrywa nas od doświadczania tego co teraz czujemy. W tym momencie, nowy dar lub spojrzenie jest możliwe - ale najprawdopodobniej nie to, które było dostępne tydzień temu. Ponadto, osobowość używa naszych przełomów jako usprawiedliwień dla przerwania praktyki, mówiąc "Świetnie! Właśnie miałeś przełom! Teraz jesteś już 'naprawiony' i nie potrzebujesz robić tego dłużej." Razem z naszą regularną, codzienną praktyką, życie prezentuje nam wiele możliwości zauważenia naszej osobowości w akcji, oraz dopuszczenia naszej zasadniczej natury do "wyjścia naprzód" i transformacji naszej osobowości. Ale nie jest wystarczające, kiedy jedynie myślimy o rozwoju osobistym, mówimy o nim albo czytamy książki o nim. Prokrastynacja to wspaniała broń naszego ego. Jedynym właściwym czasem na wykorzystanie narzędzi rozwoju osobistego jest chwila obecna.
Dla każdego z dziewięciu typów Enneagramu zebraliśmy pięć indywidualnych rekomendacji dla osobistego wzrostu. Jest to część dziesięciu rekomendacji* które można znaleźć w drugim wydaniu Understanding the Enneagram (strony 327-354). Sześć kolejnych rekomendacji dla każdego typu jest w The Wisdom of the Enneagram.
Utrzymywanie tych rekomendacji w umyśle może służyć jako "dzwonek alarmowy" dla ciebie, pomagając identyfikować główne wzorce osobowości, a także sugerować co możesz zrobić by uniknąć ich pułapek, oraz jak możesz stać się bardziej przebudzony i świadomy w swoim codziennym życiu i relacjach.
[* przyp. tłum.: i te właśnie 5 rekomendacji można znaleźć w tłumaczeniach; po resztę - odsyłam do wymienionych książek]
źródło: http://www.enneagraminstitute.com/personalgrowth.asp