Rilla pisze:Ja chyba w ogóle nie słucham swojego ciała, a jego potrzeby mam w głębokim poważaniu.
Mam niskie podbicie (niską stopę), więc powinnam kupować sobie do butów podwyższenie na piętę, bo inaczej tył buta mi ją obciera. "Powinnam"- tu jest klucz do problemu, bo nie dbam o to specjalnie. Kupuję sobie buty. Wydają się być wygodne. Są wygodne. Chodzę w nich jeden dzień- po paru godzinach czuję, że coś mnie uwiera, ale kto by się tym przejmował? Obciera mocniej- e tam! Następny dzień- boli! Ale słabo, przecież musi coś boleć, nie ma życia bez bólu. Chodzę dalej, boli coraz bardziej, aż w końcu ból zmusza mnie do kulenia, ale ja oczywiście brnę dalej twardo. W końcu boli tak bardzo, że ledwo kuśtykam do domu, zdejmuję but, a na skarpecie wielka plama krwi. I wtedy dopiero stwierdzam, że wkładka jest potrzebna.
Poza tym środki przeciwbólowe też biorę najczęściej dopiero wtedy, gdy z bólu ledwo mogę doczłapać się do apteczki, modląc się, bym nie zemdlała po drodze.
Ciężko mi idzie uczenie się na błędach i reagowanie w odpowiednim czasie na sygnały mojego ciała, że dzieje się coś nie tak. Ból jest dla mnie tak naturalną i oczywistą częścią życia, że nie wiem, kiedy powiedzieć mu "stop", kiedy uznać, że jest za mocny i trzeba się go pozbyć, a kiedy jeszcze wszystko jest w porządku i reakcja będzie zwykłym wyolbrzymieniem i przesadą.
Do tego ruszam się jak kłoda. Gdy byłam młodsza, nogi często plątały mi się i miałam problemy z utrzymaniem równowagi. Koleżanki śmiały się, że chodzę, jak pijana. Przeszło, ale czasem czuję, jakbym nie miała pełnej władzy nad własnym ciałem, jakby było cięższe i bardziej niezgrabne niż sądziłam. Może to z braku ćwiczeń?
A swoje ciało jako takie akceptuję. Ojciec powiedział mi raz, że nie może na mnie patrzeć, bo taka brzydka jestem, ale z tego akurat się cieszę, bo wcale nie chcę, by na mnie patrzył. Nie muszę też się martwić, że zaczepi mnie jakiś przystojniak. Nie będę miała męża, który mnie zostawi z gromadą dzieci na głowie. Nieurodziwym bezpieczniej w życiu.
... no, teraz już wiecie) no i w każdym razie pomimo tej solidnej podstawy strasznie łatwo mnie przewrócić. Choć w sumie nic dziwnego, bo chód często nie jest dla mnie naturalnym sposobem poruszania się. Bywa, że w domu przemieszczam się biegając, tańcząc, krzesła przeskakuję 
ale jak wtedy coś niespodziewanie przetnie mi drogę, to jest źle, bo tracę cały swój wymyślny schemat omijania przedmiotów statycznych. 
