Kiedyś byłem maniakiem perfekcji. Starałem się nie dopuszczać chaosu nawet przez chwilę. Porządkowałem wszystko na bieżąco. Z czasem przekonałem się, że większą przyjemność sprawia mi samo dążenie do ładu niż przebywanie w uporządkowanym otoczeniu. To sprawiło, że zacząłem świadomie wprowadzać wokół siebie chaos, by później móc się nim dłużej bawić. Teraz widzę, że choć porządkowanie dalej sprawia mi przyjemność, to jednak mój poziom akceptacji nieładu i syfu w otoczeniu drastycznie wzrósł. Kiedyś nie wytrzymałbym dnia w nieposprzątanym otoczeniu, teraz potrafię w nim żyć przez miesiące. Ale nie próbuję już z tym walczyć :]
Wracając do tematu... z większością wypowiedzi się zgadzam, słucham perfekcyjnej muzyki (perfekcyjnej dla mnie 
