eszpe pisze:Ja w ogóle nie mam pojęcia jak wygląda moja funkcja roli, ktoś kto mnie poznał i jest z kwadry ceniącej ten element mógłby to ocenić.
Zakładając, że jesteś SLE... z obserwacji innego SLE, odbieram to jako dość uproszczone i toporne operowanie tym elementem. Przykład kłótni pomiędzy mną a SLE (opiszę stosując czas teraźniejszy, bo tak mi wygodniej, ale odnoszę się do dawnych wydarzeń):
Funkcja roli ponoć nabiera znaczenia w sytuacjach zagrożenia. I mi faktycznie zdarza się w odpowiedzi na SLE-owe Se-owanie zareagować z pozycji "surowego oburzenia", że to nie fair i nie po ludzku (z kolei u mnie Fi jest mocno uproszczone i wszystko, co potrafię, to się odwołać do ogólnych norm humanitarnych, jeść widelcem i nożem oraz mówić dzień dobry i dziękuję
). SLE operuje Fi jeszcze gorzej, więc zamiast tego - jeżeli dobrze to interpretuję - sięga po Ne i usiłuje uzasadniać swoje zachowania lub wypowiedź jakimiś prostymi odniesieniami porównawczymi (bo w jakiejś innej sytuacji tak było, bo komuśtam przydarzyło się coś podobnego i też tak zrobił), albo odnosząc się do pojedynczej okoliczności towarzyszącej wydarzeniu (gdy tych okoliczności - istotnych z punktu widzenia sytuacji - było więcej). Czyli z mojego punktu widzenia szuka jakichś skojarzeń lub kontekstu, ale bardzo wybiórczo, prosto, w sposób, który dla Ne-egowca jest zupełnie nieprzekonujący (bo Ne-egowiec widzi więcej odniesień, powiązań, elementów składających się na sytuację). Wtedy ja wracam do swojego bloku ego i tłumaczę, że nie, element X nie stanowi uzasadnienia, bo oprócz elementu X, jest jeszcze Y i Z, które też trzeba brać pod uwagę (lub że porównanie z sytuacją A jest nieuzasadnione, bo mamy sytuację B, która się różni - tu następuje wyjaśnienie czym się różni). Dalszy rozwój wypadków może być różny. Jak oboje przejdziemy na Ti, jest ok. Ustalimy sobie pewne związki przyczynowo-skutkowe i dojdziemy do konsensusu. Jest to możliwe przy niskim poziomie emocji po obu stronach. Przy wysokim bardziej prawdopodobne, że SLE będzie dalej walić z Se i nieudolnego Ne, co mnie z kolei doprowadza do odpalenia PoLRa (wyczerpałam możliwości pierwszych trzech funkcji). A jest to wtedy wybuch gwałtowny.
Paweu pisze:Zatem chciałem się zapytać innych użytkowników forum, jak Wy postrzegacie swoją funkcję roli? Czy używacie jej na siłę, gdyż odczuwacie jej braki i chcecie je jakoś nadrabiać lepiej bądź gorzej, myślać że "tak trzeba", czy też nie umiecie dobrze korzystać z tej funkcji, zdajecie sobie sprawy, że używanie jej w Waszym wykonaniu byłoby strasznie graślawe i po prostu olewacie ją oraz uważacie, że "jestem jaki jestem i ch..."?
Czuję niechęć do elementu z tej funkcji. Cholernie nie lubię, jak ktoś stawia się w pozycji sędziego względem innych ludzi, a tak odbieram Fi-egowców (głównie tych z gammy). Nie chodzi tylko o krytykę. FiSe nawet pochwalić potrafią w taki sposób, że czuję się upokorzona (właśnie tym stawianiem się przez drugą osobę w roli kogoś, kto ma prawo wartościować moje postępowanie i poglądy). Zwykłe "brawo, bardzo dobrze" wypowiadane przez ESI brzmi dla mnie jak tresura psa ("dobry piesek, dostaniesz kość"). Fi w wydaniu delty już mnie tak nie drażni, nie mam np. przy EII poczucia tej hierarchizacji naszej relacji. Za zupełnie zbędne uznaję też większość tzw. norm społecznych. Nie wszystkie, pewne elementy porządkujące współegzystencję są ok (gdyby każdy robił kompletnie, co chce, żyłoby się ciężko, ze względu na nieprzewidywalność). Ale minimalizowałabym je tylko do tych, które pozwalają ludziom nie wchodzić sobie w drogę. Reszta jest upierdliwa. Wszelkie "rytuały" spotkań formalnych, różne och-ę itd. To mnie męczy, nie odnajduję się w tym. Ale też nie chcę mieć problemów, ani nikogo urazić, więc w takich sytuacjach obserwuję, co robią inni i staram się naśladować. Co zapewne musi z boku wyglądać dość komicznie, bo nie ma w tym za grosz pewności siebie i swobody, poza tym nie wątpię, że widać, jak "ukradkiem" zerkam po innych, żeby podpatrzeć, co robią. Krytykować innych, ani chwalić nie bardzo potrafię*. Nie mam przy tym wyczucia i sama sobie wydaję się wtedy sztuczna. Trudno jest mi też się ustosunkować, kiedy ktoś pyta o moje odczucia/wrażenia względem czegoś. Jeżeli ktoś pyta o poglądy, to jest ok. Wyjaśnię swój punkt widzenia. Ale odczucia? wrażenia? To ja jakieś mam? Raczej się wtedy zastanawiam, co powiedzieć, żeby nie urazić lub nie napytać sobie biedy. Czyli w standardowym funkcjonowaniu moje operowanie Fi jest toporne i niezgrabne, a jeżeli po nie sięgam, to dlatego, że czuję, że "powinnam".
* Dwa wyjaśnienia do tego krytykowania i pochwał:
1) Mogę jak najbardziej wytknąć jakiś błąd w rozumowaniu, definicji itd. Ale to nie jest na zasadzie "jesteś do bani", "jestem tobą rozczarowana" (to ostatnie to cytat znanej mi ESI, która tak skomentowała obecność literówek w jakimś opracowaniu), tylko "to zdanie jest źle skonstruowane". Czyli jest to krytyka, ale nie osoby, tylko małego wycinka czegoś, co ta osoba zrobiła i z mojej strony nie jest personalnym atakiem na kogoś (chociaż różnie to zapewne może być odbierane), czy ekspresją mojego stosunku do niej. Więc z tym chwaleniem i krytyką chodzi mi o personalne mówienie komuś, jaki jest lub ocenianie jakiegoś szerszego obszaru jego działań. A już kompletnie nie używam wszelkich "jestem tobą rozczarowana", "jestem tobą zachwycona". Taka konstrukcja jest mi kompletnie obca. Jeżeli już krytykuję, to mówię "uważam, że tak jest źle, bo...(zawsze informuję, dlaczego)", "myślę, że tak jest dobrze", "wg mnie powinno być trochę inaczej (wyjaśniam, jak)". Czyli nie określam swojego stosunku emocjonalnego do rzeczy, a tym bardziej do ludzi (inna sprawa, że dla niektórych bywa to bardziej irytujące niż owe "jestem tobą rozczarowana/zachwycona", bo utożsamiają się emocjonalnie z tym, co zrobili i chcieliby usłyszeć coś bardziej osobistego niż suchy komentarz). Sama tez najlepiej przyswajam właśnie taką krytykę lub pochwałę.
2) Powyższe pisałam o sytuacjach codziennych, normalnych, standardowych. Jednak jak ktoś mnie mocno wyprowadzi z równowagi (najczęściej nachalnym użyciem Se bądź Fi), to potrafię go zjechać jak burą s*kę. I kompletnie nie mam wtedy oporów typu "nie mi być sędzią" i inne takie. W sprawach, które odbieram jako przekroczenie granic wolności osobistej - tak, mogę być sędzią. Bo na swoim terytorium każdy może być sędzią (nie może nim być na czyimś, ale jak ktoś sam się na mój teren wpierniczył, to teraz popamięta). Jednak, żeby wywołać u mnie taką reakcję, trzeba się mocno postarać. Przez większość czasu jestem spokojna, cierpliwa i opanowana.
), ale takie zachowanie dla wielu osób (w tym mnie) jest co najmniej śmieszne w negatywnym tego słowa znaczeniu i mam wtedy ochotę tego kogoś zapytać się z nieprzyjemnym wyrazem twarzy: "czego Ty chcesz?". Na szczęście te pajace mają jakieś wyczucie i wiedzą, że nie podoba mi się ich świrowanie i lepiej się do mnie zbliżać, bo gryzę 
Owszem, mi też się zdarza Fe-ować, ale tylko i wyłącznie przy osobach, które już jakiś czas znam i czuję się przy nich swobodnie i takie zachowania są z mojej strony zupełnie naturalne. Natomiast nie zdarza mi się coś takiego, że jak jestem w grupie osób, które widzę po raz pierwszy i od razu chcę się wszystkim przypodobać, jaki to ja jestem miły, fajny i w ogóle. Zwykle wtedy jestem cichy i spokojny, przez co niektórzy (zwłaszcza Alfiaki) uważają, że jestem niekomunikatywny i wycofany 
