Artykuł daje bez wątpienia sporo do myślenia. W czasie dorastania, przebywając wśród ludzi, uczymy się które zachowania są powszechnie tolerowane i staramy się wpasować, by zostać przyjętym i zaakceptowanym. Niestety kontrolując stale swoje postępowanie, wyzbywamy się wielu instynktów, które pozwalają nam na nieskrępowane działanie, jako istota ludzka. Obecnie zanim staniemy do konfrontacji, nie kierujemy się bezpośrednio skumulowaną złością, tylko uprzednio zastanawiamy się czy to posunięcie nie zostanie odebrane niepobłażliwie przez otoczenie. Teraz w grę wkraczają konwenanse i zasady ustanowione przez prawo. Zostaliśmy wpasowani w pewien system, ucywilizowany człowiek nie postąpi, jak przodek-jaskoniowiec i nie rzuci się z kamieniem w pięści, gdy zostanie zirytowany, bądź się boi. Milczymy, choć w środku aż wrzemy, bo nie przystoi robić nikomu krzywdy. Staramy się ignorować prawdziwe potrzeby, żeby nie zostać odrzuconym, a przecież tłumienie ich wcale nie działa na naszą korzyść. Oczywiście nie kryje się za moimi słowami rada, by odrzucić krępujące nas zasady i wyskakiwać natychmiast z siekierą, tylko właśnie jak ukazano problem w artykule, trzeba cień oswajać, jak dzikie, nieprzystosowane zwierze, a wtedy posiądziemy harmonie.
Odpowiadając na pytania:
Pomijam zwykle zagadnienia natury seksualnej [aczkolwiek uczę się pozbywać barier w rozmowie] i agresywnych skłonności.
Potwornie jestem przeczulona na przejawy krytyki odniesionych w moją stronę i prób zyskania nade mną kontroli.
W zakłopotanie wprawiają mnie niezamierzone 'wtopy' i narażenie się na wyśmianie.
Na ostatnie nie udzielę odpowiedzi, bo za długo by to trwało.
Gdy wejdę w interakcję to nie wycofam się... Ostatnio wnerwiła mnie uwaga: " Masz szansę na znalezienie chłopaka". Do dziś się nie pozbierałam...
Pewnie dlatego, że chcę robić za Joannę D'Arc
