Nic nie powstrzyma kobiety oddanej mężczyźnie przed uczynieniem z jego życia piekła i zmarnowaniem miłości, która kiedyś między nimi była. One robią to z wielkim znawstwem i zawodową wprawą. Dlaczego? Ponieważ kieruje nimi instynkt posiadania. Nic poza tym nie jest ważne. Kompromis? To dobre dla mięczaków.
Kocha i dusi
Nie dotyczy to wszystkich kobiet, bo jest przecież wiele sympatycznych i pogodnych dziewczyn, w których można by się zakochać. Dotyczy to tylko tych kobiet, które swoje przywiązanie do mężczyzny traktują dosłownie - jak przywiązanie sznurem albo liną okrętową. Człowiek nie ma szansy, żeby uciec od takiej istoty, gdyż działa ona podstępnie i planuje swoją strategię na lata.
Nie ma faceta, którego nie da się kupić dobrym jedzeniem i dobrym seksem. Śniadanie do łóżka, samo łóżko, porządek w domu, wszystko czyste i pachnące, dzieci wymyte z odrobionymi lekcjami czekają, aż tata pocałuje je na dobranoc - pełnia szczęścia. Nic, tylko żyć w czymś takim i czekać spokojnie, aż przyjedzie pierwsza emerytura. Tak się wydaje wielu mężczyznom, przynajmniej do chwilki, gdy padnie jakieś błahe z pozoru pytanie: dlaczego nie nosisz koszuli, którą ci kupiłam? Nie wiemy, o jaka koszulę chodzi, mamy ich przecież tyle, że nie pamiętamy wszystkich. Zresztą nie zajmujemy się swoimi koszulami - ona się nimi zajmuje. O co więc chodzi? Otóż o to, że dwa tygodnie temu nie zauważyliśmy "tej" koszuli, którą dla nas przygotowała, tylko w pośpiechu ściągnęliśmy z wieszaka inną. To było dawno, ale ona to pamięta i szpila, którą wtedy wbiliśmy w jej wrażliwe ego, tkwi tam nadal. Pytanie nie jest więc błahe, to tylko my tak myślimy. Od tego, jak na nie odpowiemy, zależy, w jaki sposób potoczy się nasze życie. Oto bowiem naruszyliśmy zbudowaną przez nią pracowicie konstrukcję, podaliśmy w wątpliwość celowość jej działań. A czyż są one bezcelowe? Nie! One służą uszczęśliwianiu nas.
- Nie ma nic gorszego niż baba, która zabiera się do metodycznego uszczęśliwiania swojego faceta - mówi Agnieszka. - Znałam taką jedną. To jest nieprawdopodobne, jak można się zachowywać. Nie wiem właściwie, dlaczego ten facet z nią był. Prawdopodobnie dla wygody, bo miał wszystko podsunięte pod nos, tyle że nie mógł się odezwać przy stole, bo gdy na niego spojrzała tym swoim bazyliszkowym okiem, to zaczynał cały drżeć. O wypiciu dwóch kieliszków wina przy stole nie było mowy. Jeden! W dodatku sączony przez dwie godziny. Poprawiała mu kołnierzyk, strzepywała niewidoczne pyłki ze spodni. Koszmar. Koleś siedział i coś tam próbował brzdąkać co jakiś czas, ale jak tylko się rozkręcał, napotykał jej wzrok i milkł, jakby go ktoś wyłączył. Myślę, że chyba to lubił.
Najśmieszniejsze jest to, że kobiety robią takie rzeczy z miłości. One kochają i w ten sposób dają wyraz swym gorącym uczuciom. Nie chcą stracić kochanego obiektu, a jedynym sposobem na to wydaje im się totalne zniewolenie. Oczywiście nie za pomocą pejcza i kajdanek, ale za pomocą totalnej opieki nad ukochanym. Ktoś naiwny mógłby pomyśleć, że zdrowo tu przesadzamy i że powinno się zaproponować takiej parze jakąś oczyszczającą rozmowę, której owocem byłby kompromis. Wszak tyle się teraz pisze o dialogu i wszelakich kompromisach. Są to oczywiście mrzonki. Pani, która kocha i dusi jednocześnie, ma wyraźnie w pamięci kompromisy, na które chodziła jej mama ze świętej pamięci tatą i dobrze wie, czym to się skończyło. Zapadły jej w serce wszystkie wieczory, które spędzały z matką we dwie, bo tata był gdzie indziej, a potem w ogóle się "wymiksował" z rodziny, przenosząc w zaświaty. Tamto dojmujące poczucie samotności nigdy już jej nie opuściło i przez to właśnie o żadnych kompromisach nie może być mowy. Panowanie to jedyna rzecz, która ją interesuje.
Współczuć czy strzelać?
Kiedy człowiek patrzy na to z boku, targają nim sprzeczne uczucia. Żal człowieka, który podporządkował się takiemu babsztylowi, sprzedał swoją godność, wolność i własne zdanie na temat piłki nożnej za poranne tosty i kawę z pianką. Tyle że jej też żal. Człowiek nie układa sobie sam życia w dzieciństwie i młodości, robią to za niego rodzice. Dziecko wszystkie ich błędy wyolbrzymia, wpływają one na jego życie w sposób straszliwy. Jedynym ratunkiem dla nadopiekuńczej pani wydaje się mężczyzna całkowicie podporządkowany i oddany, taki, który rzeczywiście jest szczęśliwy w związku z nią.
Bywa jednak, że jej autorytarne zapędy i chęć ułożenia życia obojgu spotykają się z cwaniactwem i bezwzględnością mężczyzn o powierzchowności i inteligencji Jamesa Bonda. To ciekawe połączenie może paradoksalnie otrzeźwić kobietę i "unormalnić" jej relacje z otoczeniem. Facet, który chce żyć na czyjś koszt, jeść, spać za darmo i mieć nieograniczoną możliwość oglądania telewizji, podczas gdy ona jest w pracy, postąpi z nią tak bezwzględnie, jak ze wszystkimi do tej pory. Wykorzysta i nie oglądając się na jej groźne miny i odwoływanie się do rzeczy najświętszych, odpłynie w siną dal. To nie jest najgorsze, co może się przytrafić takiej kobiecie. Jest szansa, że po takiej terapii szokowej nadopiekuńcza kobieta stanie się bardziej normalna i swemu kolejnemu mężczyźnie pozwoli nawet zapalić papierosa co jakiś czas na balkonie. Trzeba mieć nadzieję. Jest tylko jeden warunek - nie wolno rozczulać się nad taką, bo ona tego nie zrozumie w sposób właściwy, ona to odbierze jak hołd i deklarację poddaństwa. Będzie tak na 200 procent. Po udanym seksie poprzedzonym oczyszczającą rozmową wstępną na temat niegodziwości przystojnych i leniwych mężczyzn jej psychika wróci w stare koleiny, a ten, co dał się wmanewrować w psychoterapię połączoną ze współżyciem płciowym, może zapomnieć o swobodzie. Nie wyjdzie już z tego, a przeszkodzi mu w tym jakże fałszywie rozumiana przyzwoitość.
Właściwie nie należałoby się w ogóle roztkliwiać nad losem nadopiekuńczych kobiet, które tłamszą i niszczą mężczyzn, wpychając im do gardeł przygotowane przez siebie przysmaki, różne dewolaje pod beszamelem i temu podobne cudeńka. Nie wolno się litować, bo one tylko na to czekają. Psychika nadopiekuńczej kobiety jest podobna do strategii dużej kolorowej pajęczycy, która siedzi na listku i przywabia małe i niepozorne pajączki, eksponując swój barwny odwłok. Uleganie temu czarowi kończy się zawsze tak samo - w przypadku pająka śmiercią w męczarniach, a w przypadku człowieka psychiczną i intelektualną kastracją.
Jest jeszcze jedna opcja - jeśli ktoś naprawdę kocha nadopiekuńczą kobietę i gotów jest wytrzymywać sytuacje, kiedy ona przerywa mu w pół zdania, bo czas już na herbatkę i ciasteczka, nie można takiemu komuś zabronić prawa do szczęścia. Oczywiście, towarzysko będzie to wyglądało dziwacznie, zawsze jakiś szept za plecami da się usłyszeć, ale nie każdy ma wrażliwy słuch. Da się z tym żyć.
Sergiusz Rot
mam tam pocztę 
a wy co myślicie?
cóż, czasu cofnąć się nie da 
