Jak widzicie siebie?

[rafaq]

Był okres w którym się sobie nie podobałem. Ostatnie parę miesięcy gimnazjum. Miałem wtedy niezłego doła. I to wtedy tak na prawdę zrobiłem kilka zasadniczych zwrotów w moim życiu. Zapuściłem włosy, zostałem ateistą, zmienił się mój gust muzyczny. Teraz akceptuję siebie w 100%. Podoba mi się zarówno to co robię i to jak wyglądam.

Wy też odnajdziecie spokój wewnętrzny, to tylko kwestia czasu

[mith]

Ja swojego nie mogę odnaleźć od lat... I nigdy go nie odnajde....

[pomarańczka]

...

[artamat]

Ja czasem mam serdecznie dosyć niektórych swoich cech, lecz później dochodzę do wniosku, że to właśnie one czynią mnie wyjatkową, że nie ma drugiej takiej samej osoby jak ja. Bywa, że jest mi naprawdę ciężko poradzić sobie ze swoim charakterem i faktycznie są momenty, kiedy chciałabym być kimś innym...

[Morgiana]

Nienawidzę siebie, tak mocno jak tylko potrafię. Ale ta nienawiść mnie napędza i jestem pewna, że gdybym miała możliwość stać się kimś innym nie zrobiłabym tego.

[rafaq]

A za co konkretnie się nienawidzisz ? Potrafisz to sprecyzować ? A jeśli wiesz dokładnie co ci przeszkadza to czemu nie zrobisz czegoś żeby to zmienić ? Wyrzucanie tekstów w stylu "nienawidzę siebie bo tak !" są troszkę puste i dość szczeniackie jeśli mogę tak rzec.

[Absynt]

Nie mozesz, bo nie wiemy o co Ci chodzi :>.

Morgiana ma widocznie wielkie problemy z akceptacja samej siebie, lub... a w zasadzie na pewno swiata wokol niej, co skupia na sobie. Znow uogolniam nt. czworek - to u nich strasznie czeste. Tylko nie wiem troche w jaki sposob sie ona napedza tym i dlaczego nie chcialaby stac sie kimkolwiek innym? Jakas fiksacja chyba, egocentryzm, egoizm?

[rafaq]

W taki razie nie rozumiem dlaczego skupieć nienawiśc i brak akceptacji dla świata na sobie i uznawać wszystkie winy za swoje. Tego nie rozumiem.

[Absynt]

Papa Freud moglby tu wysnuc jakies ciekawe teorie. A wszyscy wiemy, ze to dziecinstwo jest poczatkiem ksztaltowania naszych osobowosci i to glownie z niego pochodza nasze fiksacje.

Natomiast nienawidzac kazdego wokolo, uznajac go za kogos strasznego, wadliwego, etc. przebywajac z ludzmi nakrecamy sie nienawiscia, ktora potem skupiamy na sobie, gdy jestesmy sami. Przebywajac z innymi skupiamy ja na innych, przebywajac sami nienawidzimy sie za to, ze nie mozemy dojsc do porozumienia z innymi. Nienawidzimy sie i kochamy oraz pielegnujemy swoja odmiennosc. To sa bledne schematy myslenia. Samo ich rozpoznanie jest najwazniejsze. Odnalezienie przyczyny moze byc kluczem do ich przelamania. Z czym mi sie to kojarzy? Z ponizaniem w przeszlosci. Odtracenie jest efektem braku akceptacji przez rowiesnikow. Daje jednak ono poczucie wyjatkowosci. Stad wlasnie obstawiam, ze Morgiana mogla byc w jakis sposob ponizana.

Nie twierdze jednak, ze mam racje w przypadku Morgiany. Moge sie baaaardzo mylic. Tak sobie gdybam. A jesli za duzo gdybam, prosze o zamkniecie mi ust.

[Morgiana]

Dobrze Absynt gdybasz, bardzo dobrze. Jest dokładnie tak jak piszesz.

Nienawidzę właśnie tej części siebie, która nadaje się tylko do tego, by ją wyśmiać, poniżyć, zdeptać. Jednocześnie jestem bardzo mocno przekonana o swojej wyjątkowości itp itd, jak to u czwórek bywa.

A dlaczego mnie to napędza? Cóż.. był czas, gdy było w porządku, tak najzwyczajniej na świecie w porządku. Patrzyłam w lustro i stwierdzałam, że jest ok. Potem pomyślałam, że nie może być tak po prostu dobrze. Że nie mogę żyć bez tego, czym żyłam przez lata - bez poczucia beznadziei i braku akceptacji dla własnej osoby. I znowu przypomniałam sobie to cholerne dzieciństwo - kolejny powrót do negatywnych emocji.

Chyba coś pokręciłam, nie wiem o co mi do końca chodzi.

Wyrzucanie tekstów w stylu "nienawidzę siebie bo tak !" są troszkę puste i dość szczeniackie jeśli mogę tak rzec.

Dziękuję. Naprawdę miło czasem usłyszeć, że zachowuję się po szczeniacku, gdy otoczenie od kiedy pamiętam uważa mnie na starą zrzędę, po osiemdziesiątce.

[Matea]

"Co to jest prawdziwe Ja? (...) To kim jesteś, a nie to, co z Ciebie uczyniono." - Paulo Coelho

No cóż ,tak jak w opisie psychobabble

[Martinez]

Ciężko ocenić czy jest mi dobrze z tym kim jestem, jeszcze bardziej ciężko określić czy będąc kimś innym byłbym lepszy.
Odpowiedź numer 1 - jestem jaki jestem i nie przeszkadza mi to, ale będąc jedynką, dwójką, ósemką czy dziewiątką zaznaczyłbym dokładnie to samo.

Tak serio - pewnie mógłbym ponarzekać na przewrażliwienie, melancholijne nastroje, ale przecież każdy kij ma dwa końce - czemu tego nie wykorzystać pozytywnie? Dopóki będę nonkonformistą, pozostanę dodatnie nastawiony wobec siebie!

[aminokwasek]

4 jest czasem za bardzo rozwinięta uczuciowo... Wiem po sobie, bo te zmienne nastroje nie zawsze wychodzą mi na zdrowie.
Często boli mnie to, że chcę żyć w innym, lepszym świecie... Tam jestem inna...

[Absynt]

Co tak naprawde czujesz do czlowieka, ktorym sam jestes?

Czujecie jakis dualizm w sobie? Galeria rozpadow osobowosci.

[ein]

Co tak naprawde czujesz do czlowieka, ktorym sam jestes?

Czujecie jakis dualizm w sobie? Galeria rozpadow osobowosci.

Nie wiem czy dokładnie o to ci chodzi z tym dualizmem, ale jestem w stanie (na zmianę) uwielbiac siebie i nienawidzić. Wszystko zależne od aktualnego nastroju, który opiera sie głównie na zdarzeniach danego dnia. Mam cholernie zachwianą samoocene, i biorę wszystko do siebie, lub zupełnie olewam. Jednego dnia dusza towarzystwa, drugiego człowiek, który najchętniej cały dzień przeleżałby w łóżku... ogladając japońskie animacje.