Jak widzicie siebie?

[nutshell]

Nie wiem ile razy na tym podforum padło już to stwierdzenie, ale podpisuję sie pod całym postem Corvinusa, tyle że próbuję walczyć ze sobą i z takim podejściem, albo przynajmniej staram się tym nie przejmować

[rafaq]

A ja dla odmiany walczę z takim postrzeganiem siebie. I nie u siebie, tylko u innych bo ja już dawno pokochałem to kim jestem i jak postępuję. Ludzie ! Litości ! Przecież nie może byćaż tak źle. Nie mieści mi się w głowie jak można nienawidzić siebie jeżeli nie robi się czegoś za co można się znienawidzić. Jak można być złym na siebie za to jaki jest swiat dookoła ? Czy wy czasem nie podchodzice do siebie zbyt ostro ? Rozumiem to że możecie mieć problemy i tak dalej. Ktoś może nas nie lubić lub do czegoś możemy nie być zdolni. Jeżeli tak jest to czemu wciąż to robić ? Skoro jak wspomina Corvinus, pójście z kumplami na piwo sprawia ci trudności to po co tam idziesz ? Katujesz w ten sposób siebie. Nikt ci przecież nie każe iść i tego robić. Rób dla odmiany coś co stwarza ci przyjemność. Jeśli czujesz że koledzy cię opuszczają to zmień towarzystwo. Jeżeli nie zmeniacie nic w swoim życiu nie możecie oczekiwać zmiany rezultatów. Tkwiąc w jednym miejscu, w martwym punkcie kumulujecie w sobie frustrację, złość i żal. Stajecie się coraz bardziej zamknięci i skryci. A czasem wystarczy coś co skieruje nasze myśli na inny tor. Dla jednych będzie to sport, dla innych religia a dla jeszcze innych muzyka. Czasem trzeba zrzucić z siebie emocjonalny bagaż i zacząć wszystko jakby od nowa. Taki restart emocjomalny. A co do akceptacji siebie. Pomyślcie sobie co się w was nie podoba i jak to zmienić. Czego nie możecie zaakceptować i jak z tym walczyć. Wreszcie, czy jest ktoś komu taki styl bycia odpowiada, czy jest ktoś dla kogo jak to sie mówi "jesteś spoko". Jeśli tak to znaczy że nie masz się czy martwić. A pocieszeniem może byc to że nawet jeśli sam siebie nie znosisz to inni cię znoszą. Bo nie ma człowieka którego odejścia nikt nie zauważy.

[Corvinus]

...

[SAI]

Zdecydowanie wariant numer jeden...

[Mariusz]

hmm dobre pytanie. Osobiscie uwazam, ze moja osobowosc jest jak najbardziej ok. Jestem jakby to okreslic "wrazliwym zwyrolem" hehe. Moje zycie psuje sie za to przez moj fizyczny kompleks. Mam 190cm wzrostu, niezla budowe, rysy twarzy tez nie najgorsze, ale mam rumience. Niby tylko Rumience, ale dla mnie to aaaaazzzz Rumience. Nie potrafie przestac o nich myslec gdy zaczynaja mnie piec. I z najbardziej zakreconego ekstrawertyka zamieniam sie w najbardziej przybitego, ciotowatego goscia na swiecie. Po prostu moja twarz nie jest w najmnijeszym nawet stopniu odpowiednia dla mojego mozgu. Te piekace policzki i wrazenie, ze wszyscy sie na mnie gapia i smieja, zabija mnie i w taki oto sposob stalem sie 4

[Seiren]

A już się bałam, że to ja mam jakąś obsesję na punkcie rumieńców. Bo niestety też cierpię na tą przypadłość :/ A nienawidzę tego Lubię swoje piegi, ba, nawet do pieprzyka na szyji się przyzwyczaiłam, ale rumieńce... <sciana>
Przez to nie potrafię się przemóc żeby wyjść jakoś na dłużej z domu (szkoła, spotkanie ze znajomymi) bez pudru na twarzy :/

[picalm]

Jeszcze nie tak dawno nie potrafiłem zaakceptować siebie takiego, jakim jestem. Nie podobała mi się rola cichego, małomównego i były okresy, gdy nienawidziłem siebie, popadałem w stan bliski depresji, wszystko przez to, że chciałem być kimś bardziej towarzyskim, wygadanym. Chciałem być kimś więcej niż byłem, nie wystarczało mi to, że miałem kilku znajomych, chciałem mieć kilkunastu.
Teraz staram się akceptować mimo wszystko swoją sytuację, choć czasami jest to trudne. Zauważyłem, że akceptując siebie jestem pewniejszy siebie, lepiej się czuję.
Według mnie:
kceptacja siebie = szczęście.

[sonja]

Cieszę się z tego, kim jestem. Jestem jedyna w swoim rodzaju i drugiej takiej osoby nie ma. W sumie jak każdy, ale nie każdy potrafi sobie to uświadomić i cieszyć się z tego tak jak robię to ja Niektórzy nawet mi mówią, że jestem fascynującą osobą. Do niedawna próbowałam się zmieniać na siłę i udawałam kogoś, kim nie jestem tylko po to, żeby się przypodobać innym. później stwierdziłam, że to obrzydliwe. Teraz nie wiem przez to kim jestem, bo naprawdę się zmieniłam i przestałam odróżniać osobę, którą jestem od tej, którą udaję, ale staram się coś z tym zrobić. I jest coraz lepiej .

Okropnie się tu uzewnętrzniam. To niepokojące

[Prowokacja]

Co tak naprawde czujesz do czlowieka, ktorym sam jestes?

Czujecie jakis dualizm w sobie? Galeria rozpadow osobowosci.

Nie wiem czy dokładnie o to ci chodzi z tym dualizmem, ale jestem w stanie (na zmianę) uwielbiac siebie i nienawidzić. Wszystko zależne od aktualnego nastroju, który opiera sie głównie na zdarzeniach danego dnia. Mam cholernie zachwianą samoocene, i biorę wszystko do siebie, lub zupełnie olewam. Jednego dnia dusza towarzystwa, drugiego człowiek, który najchętniej cały dzień przeleżałby w łóżku... ogladając japońskie animacje.

Mam coś w podobie, ale ja nigdy siebie nie lubię, chociaż bywam różna to nigdy nie podoba mi się to jaka jestem, właściwie czasami jeszcze potrafię mieć siebie gdzieś...
Czasem wychodze do ludzi, częściej siedzę w domu, słucham muzyki i tonę w swoim zje*anym smutku. Ogólnie ludzie mnie nie rozumieją, właściwie nie ma osoby, która do końca wie o co ze mną kaman, chyba sama czasem nie wiem... - taki trochę OT wyszedł, przepraszam

[BlackHannah]

Ja czesto nienawidziłam bycie 4 ... Jednak teraz wychodze z zalożenia ze lubie nią być.. przynajmniej wiem kim jest wartościowy cżłowiek , dostrzegm wiele rzeczy inaczej.
Chociarz dostrzegania siebie jako wiecznie zamknietej w sobie nie zawsze jest takie kolorowe.

[Outsider]

Odi profanum vulgus et arceo...

Lubie siebie takim jakim jestem, nie chcialabym byc kims innym...z drugiej strony czasami mysle o ile przyjemniejsze byloby zycie przecietnego czlowieka...przyjemniejsze i latwiejsze..beztroskie albo raczej z przyziemnymi troskami

[Rilla]

Obecnie mi nie przeszkadza, bo odzyskałam równowagę i znów jestem w miarę zdrową 4, ale przychodzi nieraz tak czas, gdy szepcę jadowitym głosem do ucha samej sobie co raz głośniej i głośniej, aż w końcu krzyczę: "Nienawidzę!".
Najlepsza odpowiedź byłaby właśnie taka: dobrze mi z sobą i źle jednocześnie. Tak dziwnie... Bym to porównała do toksycznej miłości dwóch kochanków- niszczę się wbijając sobie moje wady, a jednocześnie właśnie bez nich nie mogę żyć, nie potrafię być inna.

[agda]

dzięki takiej a nie innej swojej emocjonalności mogę coś tworzyć, a gdy tworzę jestem najszczęśliwsza pod słońcem. Raczej nie chcę tego zmieniać..
no, ale wiąże się z tym samotność i niezrozumienie także czasem mogę się nieco przygnębić...

[Zoidie]

Więc tak - uważam, że jestem lepszy od większości ludzi... w każdym razie od dużej części Nie znaczy to jednak, że sobą nie gardzę - w końcu co to za wyczyn być lepszym od zer, czy nawet "minusów" Mam słabą psychikę, zero uroku osobistego, atrakcyjności fizycznej, talentów brak, zainteresowań również, przydatności społecznej - nie stwierdzono... Jeśli coś mi się udaje, to tylko w planach/marzeniach, na których realizację i tak przeważnie nie przeznaczam nawet najmniejszej inicjatywy.

Tak więc jestem poniekąd szczęśliwy, a raczej usatysfakcjonowany, że przynajmniej wiem, jaki powinienem być, co powinienem w sobie zmienić (rzadkość w erze żenującego "bądź sobą"), ale zarazem jestem załamany, że nigdy tego nie osiągnę. Z przyczyn ode mnie zależnych i nie. Taka ironia: wiecie do których drzwi trzeba zapukać, ale nie macie czym...

[oti]

dobrze się czuję w swoim towarzystwie. w mojej głowie tak jakby była jeszcze jedna ja z którą czuję się najlepiej. dlatego potrafię wytrzymać bez kontaktu z innymi ludźmi, a raczej nie dołuję się z powodu samotności.

czasem marzę, iż mogłabym zachowywać się inaczej, ale to tylko marzenia, których nie zrealizuję.

jestem jaka jestem, nie chcę tego zmieniać