Mali Książęta i wieczne dzieci (tylko 4)

[agda]

mam już zaraz 19 lat, a wiele rzeczy przyjmuję jak dziecko.
Boję się, że to kiedy zostanie obrócone przeciwko mnie..
naprawde, zbajomi dookoła całkiem inaczej mówią o miłości, seksie, przyszłości, wartościach - dla nich liczą się pieniądze i przyjemności.
Nie jestem za ich zachowaniem, ale ja jako jedyna jeszcze mam w sobie coś z dziecka.. i ciężko mi to dalej utrzymywać w sobie, rozwijać..

[vvob]

Eh, podpisuję się pod tym. Też mam 19 lat, a czuję się jak dziecko.

[Erunpar]

Dużo osób mói mi że myśle jek dziecko, i że życie nauczy mnie jeszcze " inaczej patrzeć na niektóre sprawy".
Wpełni "czuje" słowa piosenki SDMu " Listo do Małego Księcia". O taak, takim Księciem to ja jestem.

" nasze wieczne ucieczki - wycieczki
nasze wzdychanie w nieznane "

[Lawenda]

Opcja pierwsza. Jestem dzieckiem i chcę nim pozostać.

[vvob]

Porzucić chęć bycia dzieckiem, to tak, jakby samemu sobie odebrać możliwość bycia kimś, kim się jest naprawdę. Dorosłość to nic fajnego, to tylko ciągłe udawanie.

[Snufkin]

.

[Laureli]

ja podobno dzieckiem przestałam być jakiś czas temu.
i dobrze mi z tym.
nie wiem czemu tyle osób na siłę chce wrócić do bycia dzieckiem

[Czarny_Charakter]

A ja nie wiem. Z jednej strony moje naiwne, idealistyczne i mocno przejaskrawione podejście jest kompletnie niedzisiejsze i niedostosowane do reszty. W każdym jest cząstka dobrego, a jeśli ktoś jest czarnym charakterem, to najwidoczniej sam ma jakiś problem i zawsze może się zmienić na lepsze (No dobra, nie dotyczy to może kilku znanych mi osób, które za dużo mi namieszały...) Jak sobie coś wyobrażam, to wygląda to na zasadzie bajki z happy-endem, idealni ludzie, idealna miłość - idealna przyszłość, blabla. Tragedia.
Z drugiej strony, praktyka podpowiada, że nie wszystko jest różowe i w gruncie rzeczy jestem świadoma problemów, mam wobec nich jakąś tam postawę, rzeczywistość nie jest świetna... Zdaję sobie - chyba - sprawę, że i ja, i otaczający mnie ludzie, nie są aż tak doskonali, trudno jednak się z tym najzwyczajniej pogodzić.

[Yennefer]

Jestem dzieckiem i to jest piękne. Opcja pierwsza. Świat wciąż mnie zadziwia. Najbardziej dorosła byłam kiedy gdzieś na początku podstawówki. Z wiekiem dziecinnieję.

[dejz]

Czuję sie jak dzieciak, bo jestem niedojrzała emocjonalnie. Przesadnie reaguję na pewne rzeczy. Doswiadczam bardzo emocjonalnie pewnych zjawisk. Z jednej strony to ubogaca życie, jednak z drugiej nie zawsze potrafię się przystosowac, kiedy moi znajomi wchodzą na poważne zyciowe problemy.

[pumpkin]

długo byłam niedojrzałym dzieciakiem, ale to się zaczyna zmieniać.

nie chciałam dorastać, może nawet dalej nie chcę. no ale trzeba iść z prądem a może i nie trzeba, ale ja chcę iść ; p

[El Kalafiorro]

a ja bywam dzieckiem czasami. szczególnie przemawia przeze mnie ta moja dziecięca część, gdy skaczę jak gumiś po tym bimbrze z gumijagód i wszystkiego muszę dotknąć... wtedy dziwnie się na mnie patrzą a ja chcę być poważniejsza, doroślejsza. kiedy indziej znów problemy życia codziennego zaczynają mnie przytłaczać a ja chcę się stać dzieckiem. chcę znów skakać jak nakręcona z całą tą dziecinną naiwnością i nie przejmować się niczym poza tym, że dziwnie na mnie patrzą.

na pewno mam w sobie dużo z dziecka, którym kiedyś byłam: naiwność, rozrabiarskość (o ile takie słowo istnieje, jak nie to itak to mam) i czasowy optymizm, ale też dużo we mnie osoby, którą się musiałam stać, kiedy przestałam być dzieckiem.

w sumie chyba czuję się rozdarta przez te dwie strony mojej natury: dziecko i dorosłego

[Alia]

"Tak i będę mimo wszystko"
Ostatnio weszła do naszej sali szkolnek pani Szanowna Sekretarka rozdać coś tam odnośnie matury

(śmiechy na sali, jakieś żarty)
Wychowawczyni
-Kiedy oni wreszcie spoważnieją Marta...oj dzieci dzieci
Pani Marta:
-Ha!Ha! moja mama całe życie na to czeka ]:->

PS. a dzieci są czasem mądrzejsze od dorosłych...

[satyrion]

Mam dziecięcą łatwowierność i ciekawość świata, chciałbym mieć bardzo taką beztroskę i nie przejmować się tym, że latka lecą

[rasgood]

miałam to szczęście że wychowywałam się wśród dużo starszego rodzeństwa. I kiedy ja byłam mała w naszym domu pojawił się ktoś mniejszy . W liceum głosiłam swoją tezę że nie pasuje do tych ludzi ponieważ ja jestem starsza od nich , wcześniej w gimnazjum było tak samo.
Ale teraz postanowiłam to zmienić i zrezygnować troszkę ze swojej powagi i pokręcić się wśród ludzi w moim wieku.