Ostatnio się z nim o coś kłóciłam.
Mi się to przytrafiło trzy razy, przy czym samo wyjście wydawało mi się świadome. To nie było, jak w zwykłych snach, w których mam wrażenie zamazanego obrazu, braku logiki. Przy "opuszczeniu" ciała czułem, jakby to było naprawdę, przy czym oczywiście nie byłem w stanie sprawdzić, czy to był sen, czy halucynacja.enveee pisze:Kilka razy w ciągu całego życia śniło mi się, że moja dusza opuszcza ciało. Niesamowite i przerażające doświadczenie, widzieć siebie lezącą, przy jednoczesnym odczuwaniu unoszenia się w górę...
i nauczyłam się z tym walczyć 
, ktory za daleko nie wychodzi z domu i w sumie to nie lubi ludzi. Postrzega, przynajmniej wielu, dosc wrogo, lub z rezerwa - dlatego jawili Ci sie oni jako ci zli. Jestes bardzo introwertycny, moze nawet lekko paranoidalny. Rudowlosa dziewczyna to ucielesnienie Twojej tesknoty za druga polowa. Zwlaszcza ta jej wypowiedz - tesknisz za kims, kto Cie zrozumie. Lecz Ty zamknales drzwi i zaprzepasciles szanse. Marzysz o milosci, lecz sam zamykasz jej drzwi przed nosem..
Większość moich snów to tematy kryminału, śmierci, dramatu: strzelaniny, gonitwy, próby samobójstwa, wojny, pojedynki itd. A główną rolę dostają przystojni bruneci. Rzadko występuję ja sama w swojej skórze. Sama nie wiem, co o tym myśleć. Co to może o mnie świadczyć?
A może go streścisz ? :>Rilla pisze: Ostatnio miałam bardzo zastanawiający mnie sen. Ni jak nie mogę go zinterpretować. Nie dostrzegam jego sensu, bo był smutny, a w wakacje smucić się nie powinnam. Zastanawiam się nad nim już parę dni. Dziwne...
W moim małym senniku jest napisane, że tonięcie na morzu oznacza nieszczęście z własnej winy. Blondyn jednak głównego bohatera uratował, czyli ktoś mnie wybawi od nieszczęścia? Ale przecież to nie byłam ja, tylko jakiś facet... Co prawda bardzo mi go żal, ale we śnie nie utożsamiałam się z nim 
I co wy na to? ).Dwie podgrupy: miejsca znane i nieznane.Miejsca mają tendencję do powtarzania się w kolejnych snach.Jeden motyw trzyma się mnie już od wczesnego dzieciństwa.Nie ma już tyle dialogów. Czasem się zastanawiałam czy 4 mogą odczuwać w snach czyjeś stany emocjonalne... Nawet ludzi zupełnie obcych...Rilla pisze: Było zimne późne popołudnie lata. Ok. 10st. Wzdłuż plaży chodziło sporo ludzi ubranych w kurtki. Niektórzy mieli pochylone głowy, byli skuleni, by w ten sposób chronić się od szarpań przejmująco chłodnego morskiego powietrza przychodzącego wraz z nocą. Piasek też był zimny. Niebo było zachmurzone, szare, pociemniałe od wieczornego półmroku. Mimo to było na tyle jasno, że obraz był widoczny. Zaraz przy linii brzegowej rozpoczynało się szerokie pasmo dużych kamieni polodowcowych.
Na plażę wszedł czarnowłosy mężczyzna. Był zrezygnowany, zupełnie załamany nerwowo. Nie widziałam jego twarzy, bo był odwrócony w stronę morza, a do mnie plecami. Obserwował, jak spienione fale obijają się o kamienie, a woda spływa po nich. Słuchał głębokiego szumu morza. Chciał iść po kamieniach, przed siebie , a gdy się skończą- zanurzyć się w głębokiej morskiej toni i pozwolić, by go pochłonęła. Przestać żyć. Umrzeć. Już zamierzał posunąć się na przód, gdy przybiegł do niego jasnowłosy przyjaciel. Był on przerażony stanem i planami swojego przyjaciela. Ręce mu drżały. Drżącym z przejęcia głosem zaczął przemawiać mu do rozsądku. Brunet pod wpływem tych słów osunął się na kolana. Jego duszę wypełnił niewyobrażalny ból psychiczny. Zgiął się w pół i zaniósł się niekontrolowanym płaczem. Wstrząsał nim szloch, a z oczu polały się potoki łez. Wył. Trwał tak długo objęty ramieniem przyjaciela, który tulił go do siebie, jakby tulił małe dziecko. Poczucie totalnego osamotnienia było nie do wytrzymania. Stracił ludzi, których kochał całym sercem: żonę i dzieci (nie wiem czy umarli, czy od niego odeszli). Nie miał już nikogo. Został mu jedynie ten oto przyjaciel, który trwał przy nim, lecz nie był w stanie nawet tego docenić. I płakał właśnie między innymi dlatego, że nie miał już rodziny, a przyjaciel stał się dla niego nikim.
Czułam mokrość jego łez, silne wstrząsy rozpaczy. Ale nie czułam jego bólu. Byłam od niego daleko. Byłam tylko obserwatorką stojącą na uboczu bez poczucia własnej tożsamości tak chłodno przyglądającą się temu dramatowi, jak chłodny był cały ten senny wieczór.
Nie wiem. Może... Jeśli masz rację, to znaczy, że jestem ślepa. Dlaczego nie skojarzyłam tego snu z ostatnimi wydarzeniami? Znam osobę chorującą na depresję i przed tym snem długo o niej myślałam. Ale to ciężka depresja, nie jestem w stanie jej pomóc, nie potrafię. Tylko specjalista może.Matea pisze:Czasem się zastanawiałam czy 4 mogą odczuwać w snach czyjeś stany emocjonalne... Nawet ludzi zupełnie obcych...
A może Ty byłaś tym przyjacielem ? Może ktoś potrzebuje Twojej pomocy ?
Jakby mi spełniały się sny dotyczące mojej fobii, to trafiłabym już dawno do Fromborka na górkęmith pisze:Mi często śni się to czego się boje. Takie koszmary ziszczające najgorsze obawy i fobie
Po takich snach czuję się w stanie zagrożenia cały dzień, a niepokój czuję przez dobre parę dni. Na szczęście mam je rzadko. Nie wiedziałam, że masz jakąś fobię, mith. I to parę? Współczuję ogromnie, bo wiem, co to jest. Nigdy takich nie miałam. Moje zawsze są nieme, z dźwiękami, ale bez słów, wyłącznie uczuciowe; ewentualnie czuję, że ktoś przekazał mi czy bohaterowi jakieś informacje, ale nawet nie jest to przedstawione w śnie. Raz tylko śniło mi się, że zaczęłam śpiewać jakąś smętną pieśń, ale to był jedyny z głosem ludzkim, który faktycznie słyszałam. 
