Nadwrażliwość

[dostojewska]

tak wiem, najgorsze jest to, że ja jestem tych wszystkich rzeczy świadoma, ale jeżeli widzę tylko takie rozwiązanie...
nie dokońca chciałąm tych zmian, lubiłam siebie, a szczególnie pewne wartości, które przez ogół były krytykowane,
np podejście do związków: ja mówie: najpierw trzeba się poznać, zaprzyjaźnić, a później myśleć o czymś ponad przyjaźń
a cała reszta: e tam, trzeba korzystać z chwili, każdej która się nadaży, probować z każdym i jak najczęściej
i całą masa innych, ale ten najbrdziej pasował

i jak tu zachować swoje wartości, kiedy wszyscy dookoła mówią, że to śmieszne i nic nie warte?

[Konspiratorka]

jeśli miałabym krótko i ogólnikowo opisać czwórki powiedziałabym: Mają bardzo potężnego wroga. W sobie.
"Postaram się nie zmrużyć oka, gdy przyjadą do mnie moje myśli
rozkulbaczę konie, zaproszę za próg, zapytam: jak droga?
zapytam: należycie do mnie, czy do mojego we mnie wroga?
będę czekał, nie zasnę
paluchy w drzwiach przytrzasnę, własne
będę czekał, nie zasnę
paluchy w drzwiach przytrzasnę".
O.

[Perwik]

niejaki "ein" jest nadwrażliwy. prawdę mówiąc jest nadwrażliwy i głupi, więc odnoszę wrażenie iż jest to tylko zwykła stereotypowa blondynka bez dystansu do siebie

[ein]

Bardzo ladnie ci sie udalo mnie sprowokowac. Gratuluje ;p
edit: 'niejaki' piszemy razem.

[Perwik]

niech Ci będzie

[dostojewska]

jak to napisałam w innym temacie "problemy, których nie ma", dobrze na mnie wpływa chwilowe zajęcie się czymś, nie myślenie o problemach, a później powrót do nich, patrząc na te sprawy z nieco innej perspektywy, tak samo mam właśnie teraz. wcześniej pisałam, że mogłabym całkowicie zmienić się dla związku z pewną osobą, a teraz kiedy się nad tym zastanowiłam, stwierdziłam, że kocham siebie taką jaką jestem i nie chce żadnych zmian, a jeżeli ktoś mnie nie lubi/kocha, to trudno, w końcu znajd kogoś kto mnie zaakceptuje

p.s.
1. jedyną zmianą jaką chce wprowadzić to większa pewność siebie:)
2. zastanawiam się czy pozostanę na dłużej przy tych myślach

[Pnin]

1. jedyną zmianą jaką chce wprowadzić to większa pewność siebie:)

Też poproszę. Dwa razy.
Po części jest to związane z wyluzowaniem. Im bardziej się człowiek przejmuje, zależy mu na czymś, tym bardziej niepewny. A jak sobie powie (i w to uwierzy): jak nie wyjdzie, to co z tego itp., to czuje się pewniej.

[Konspiratorka]

Im bardziej się człowiek przejmuje, zależy mu na czymś,

Tym bardziej jest żałosny, zwłaszcza kiedy to traci.

[Pnin]

Ewentualnie, kiedy się o to stara.

[dostojewska]

i wychodzi na idiotę, bo druga osoba w ogole nie podeszła do tego poważnie...
ale w drugą stronę też może być! my się nie sataramy(tj.udajemy) to ta druga osoba myśli, że nam nie zależy...

[impos animi]

i wychodzi na idiotę, bo druga osoba w ogole nie podeszła do tego poważnie...
ale w drugą stronę też może być! my się nie sataramy(tj.udajemy) to ta druga osoba myśli, że nam nie zależy...

Ano właśnie, innymi słowy jesteśmy wszyscy zdrowo pierdolnięci.

[Konspiratorka]

Mam tendencję do nadwrażliwości. Czasem pierdoły stają się dla mnie tak strasznie istotne, że potrafię z ich powodu doprowadzić do istnego armagedonu.

i wychodzi na idiotę, bo druga osoba w ogole nie podeszła do tego poważnie...

Ano właśnie. Bo skupiam się nie na tym co ktoś chciał przez to powiedzieć, ale co nim kierowało. Zamiast patrzeć na czyny innych ludzi, doszukuję się w nich negatywnych myśli. Boję się bardziej tego co jest w środku niż na zewnątrz. Całe szczęście dotyczy to tylko osób bliskich, na których opinii bardziej mi zależy niż na tym co robią. Poniekąd paradoksalne, zdaję sobie sprawę, ale tak samo zdaję sobie sprawę, że jesteśmy tylko ludźmi i mamy prawo popełniać błędy. Wybaczę błąd, ciężko będzie mi znieść czyjeś złe emocje, zwłaszcza gdy mi o nich nie mówi wprost.

ale w drugą stronę też może być! my się nie sataramy(tj.udajemy) to ta druga osoba myśli, że nam nie zależy...

Ale po co udajemy? To u nas norma Rozpaczliwie wołamy o pomoc, a zwykle jej wówczas nie otrzymujemy. Bo unosimy się honorem, nie chcąc pokazać czarno na białym, że jest nam źle. Tylko skąd ktoś ma wiedzieć, że jest źle? Wymagamy by to zauważył. Zawsze chcemy by to najpierw ludzie robili dla nas więcej niż my. NAJPIERW. tzn. mam na myśli to, że chcemy by oni pierwsi postawili dużą sumę, dopiero się dołożymy. W przeciwnym razie boimy się zbyt wielkiej straty. Dopiero gdy doprowadzamy kogoś na skraj cierpliwości i tracimy swoją dotychczasową, wyższą pozycję, pękamy jak balonik i jak ręką odjął przechodzi nam cała agresja i opuszcza nas honor. Pod warunkiem, że w rzeczywistości nam zależy. I co jest w tym wszystkim najśmieszniejsze? A to, że ja na przykład nigdy do końca nie jestem w stanie zrozumieć, że druga osoba może myśleć, że mi nie zależy. Moim uprawnieniem do tych wszystkich gówniarskich i irracjonalnych zachowań jest przeświadczenie o tym, że nie ranię, bo innym nie zależy. Czyli paranoja

[dostojewska]

Ale po co udajemy? To u nas norma Rozpaczliwie wołamy o pomoc, a zwykle jej wówczas nie otrzymujemy. Bo unosimy się honorem, nie chcąc pokazać czarno na białym, że jest nam źle. Tylko skąd ktoś ma wiedzieć, że jest źle? Wymagamy by to zauważył. Zawsze chcemy by to najpierw ludzie robili dla nas więcej niż my. NAJPIERW. tzn. mam na myśli to, że chcemy by oni pierwsi postawili dużą sumę, dopiero się dołożymy. W przeciwnym razie boimy się zbyt wielkiej straty. Dopiero gdy doprowadzamy kogoś na skraj cierpliwości i tracimy swoją dotychczasową, wyższą pozycję, pękamy jak balonik i jak ręką odjął przechodzi nam cała agresja i opuszcza nas honor. Pod warunkiem, że w rzeczywistości nam zależy. I co jest w tym wszystkim najśmieszniejsze? A to, że ja na przykład nigdy do końca nie jestem w stanie zrozumieć, że druga osoba może myśleć, że mi nie zależy. Moim uprawnieniem do tych wszystkich gówniarskich i irracjonalnych zachowań jest przeświadczenie o tym, że nie ranię, bo innym nie zależy. Czyli paranoja

aż nie wiem co powiedzieć... jakbym czytała o sobie...
ja np. bardzo szybko przywiązuje się do ludzi, ale z zaufaniem gorzej, ze mną trzeba powolutku i wielu ludzi odtrąca na tym poziomie, nie chcąc wiedzieć o mnie więcej...
a potem, jak już komuś ufam, to otwieram się na "oścież" nie patrzę, co robię, mówię co mi slina na język przyniesie i wtedy duż osób jest wystraszona tą zmianą i w ogole nie wie o co chodzi, ale potem najczęściej nasze kontakty znacznie się poprawiają

[Konspiratorka]

Też mam podobnie. Gdyż już poczuję, że mogę komuś zaufać, to się zaczyna. Najpierw z nutą tajemniczości, dokładnie sprawdzając reakcje, a potem porządny monolog, który wręcz poraża. Na ogół nikt się nie spodziewa, że jestem aż tak pogmatwana i że mam aż tak dziwaczne sytuacje życiowe. Czuję, że Woody Allen, bądź Tarantino maczali w tym palce. Dzięki bogu, kiedy już zaczynam wywód, zazwyczaj trafnie określam osobę i jest ona w stanie to zrozumieć, a nawet się tym zafascynować.

[impos animi]

Czasami czuję się tak nadwrażliwa i irracjonalna, że aż żałosna.