Monotonia...

[skylines]

Ja też lubię pewną dozę kreatywnej monotonii w życiu "Kreatywnej", bo niby robię to samo, ale jednak zawsze trochę inaczej. Zmieniają się szczegóły. Zmienia się tło. Zawsze jest wybór.

Czasami bardzo się cieszę, gdy uda mi się zaplanować swoje sprawy z tygodniowym wyprzedzeniem (to przyjemne uczucie oczekiwania na coś, co już zaraz, za chwilę, bardzo niedługo ), ale głównie jestem spontaniczna. Moi rodzice zawsze się dziwią że przychodzę po zajęciach do domu i oznajmiam, że wieczorem wychodzę na imprezę. A dla mnie dziwne byłoby wiedzieć miesiąc wcześniej, że planujemy wraz z przyjaciółmi jakiś wypad. Tak jakby planowanie i długie oczekiwanie wysysało część radości z samego wydarzenia. Za zwyczaj wolę nie wiedzieć, co kryje się za rogiem Czuję wtedy, że pomysł jest nowy, rześki i od razu mogę zrealizować potencjał sytuacji.

Nieumiejętność (niechęć?) planowania ma też co prawda złe strony. Nagle człowiek widzi, że taka postawa bywa trochę nieżyciowa...

[Ceres]

Nie lubię monotonii, ale jestem do niej przyzwyczajona. Codziennie o 6 walczę ze sobą, czy "iść albo nie iść na lektorat" (nie znoszę naszej lektorki na filologii - ona jest straszna! ); jak nie pójdę, to zwykle kończy się na tym, że cały boży dzień obijam się i siedzę przed kompem , ale jak już pójdę, to standard: gonitwa, żeby zdążyć na autobus, uczelnia, powrót na mieszkanie, obijanie się i czasem wieczorkiem gdzieś wyjdę, np. na imprezę...
Przy życiu w monotonii trzyma mnie zawsze perspektywa czegoś, np. już za tydzień święta, za miesiąc wyjadę za granicę (kocham podróże! to moje najlepsze lekarstwo na przerwanie monotonii ) itp.

[Łukasz:)]

Przerwałem studia,zdaje jeszcze raz mature,codziennie ucze się,jem,śpie ,słucham tych samych pioseniek ,moi znajomi są na studiach więc siedze w domu sam.Moje życie to ilustracja słowa monotonia:D

[purple_butterfly]

Nienawidzę..
Po maturze zaczełam pospolity kierunek,po semestrze(zdanym nieźle) rzuciłam.
W następnym roku kolejny kierunek, myślałam-przyszłościowy-da mi pieniądze, rzuciłam. Może gdyby były w trybie zaocznym,jakoś bym dała radę, ale nie dziennie(lub wieczorowo bo nie chodzi tu o porę) - dzień w dzień to samo i przedmioty które przyprawiają o nudności.

Ja wiem, że w zazwyczaj w życiu jest tak,że człowiek musi się dostosować i to nie jest tak,że nie chcę iść na studia - bardzo chcę. Teraz uczę się w studium ale nie wyobrażam sobie (mam nadzieję,że nikogo nie obrażam, po prostu takie jest moje zdanie) nie mieć wykształcenia wyższego. Wiem, że będę musiała dać radę ale już mnie to przeraża.

W innych aspektach życia? Monotonię dopuszczam jedynie w kuchni - jak coś smakuje to potrafię jeść tylko to i to baaardzo długo

[Rilla]

Odnoszę wrażenie, że problemem u ciebie nie jest niemożność zniesienia monotonii studiów, ale niemożność znalezienia pomysłu na siebie. Gdybyś znalazła coś, co by cię ciekawiło, a może nawet pasjonowało, nie zrezygnowałabyś. Wybrałaś nudne dla siebie kierunki, to wszystko. Dotrwałaś przecież jakoś do końca liceum, a w szkole też masz przecież do znudzenia przez lata te same przedmioty. Gorzej nawet niż na studiach, bo na studiach przedmioty zmieniają się co pół roku lub co rok.
Nie wierzę, że winny jest sam charakter studiowania.