Mam tak na religii. Muszę zakrywać się rękawem.Kappa pisze:ja nigdy nie udaję, zawsze jak matka zaczyna się modlić to wybucham śmiechem bo robi to w taki sposób, że się nie da inaczej zareagować
A w rodzinie prawie nikt nie wierzy (może tylko babcia i jedna ciotka) więc mam tu spokój.
Ogółem, rodzinę mam niezwykle tolerancyjną, a święta tak naprawdę nie różnią się niczym od innych dni. Ot, tyle że cała rodzina w jednym miejscu, ale mi święta. Po godzinie się urywam i wychodzę. Chyba, że jest jakieś wielkie wydarzenie.
. Nastrój, moment, emocje i voila. Często jest to nieporównywalnie piękniejsze i głębsze niż dajmy na to coroczna Wigilia, na którą niektórzy domownicy przychodzą z wielką łaską (co mnie irytuje...). Nie lubię też tego, że ludzie na siłę starają się o wyjątkowość tego wieczora, za wszelką cenę. I gubią przy tym spontaniczność, zatraca się gdzieś idea wspólnej wieczerzy. Bo musi być idealnie, bo nie można siadać do stołu jeśli nie ma na nim 12 potraw, bo TRZEBA składać sobie NAJSERDECZNIEJSZE życzenia przy dzieleniu się opłatkiem... NIC nie trzeba. Szczególnie jeśli CZUJĘ, że NIE trzeba (prościej-nie czuję chwili). Że to jest zwyczjanie sztuczne, puste, kiepskie przedstawienie pozbawione jakiegokolwiek sensu.
