i czasami naprawdę mylnie postrzegam niektóre sprawy lub ludzi. np mam znajomą, której okropnie zazdrościłam wszystkiego: była śliczna, lubiana, utalentowana, pewna siebie, iunteligentna, światowa, miała cudne życie i w ogóle. wystarczył jeden komentarz mojej koleżanki, który uświadomił mi, że przecież nie jest taka idealna i wcale nie zazdroszczę jej życia i właśnie moje życie mi odpowiada!Najgłupszą rzeczą w życiu jest branie go zbyt serio i zamartwianie się byle czym. Ludzie, to ludzie, ich nie zmienisz.
niekiedy warto spróbować spojrzeć na sytuacje trochę z boku
). Na dodatek w tym trudnym okresie koleżanka z klasy napisała mi, że nikt za mną nie tęskni. Też mi to jakoś przeszło, ale wyłącznie dzięki rozmowom z tatą. Teraz jestem w 1 klasie gimnazjum, jakoś żyję... Ale jestem osobą antyspołeczną, gdy jestem w pomieszczeniu gdzie jest parę osób od razu robi mi się słabo, źle się czuję. Unikam ludzi. Boję się ich, co o mnie myślą. Chciałabym żyć tak jak chcę. W tych trudnych okresach, które opisałam, miałam depresje i myśli samobójcze. Myślałam, że gdyby mnie nie było, było by lepiej. Teraz mam jedynie takie momenty, w których płaczę bez powodu... W szkole jestem osobą trochę nieśmiałą, ale idzie coraz lepiej... A w domu zachowuję się inaczej, jestem wesoła i w ogóle... Ehh.
Trzeba jakiegoś kopa, zmienić otoczenie lub chociaż zaprzyjaźnić się z kimś innym, najlepiej o podobnych zainteresowaniach i charakterze. Wtedy będzie dobrze.
