Czy korzystasz z pomocy psychologa?

[Absynt]

Psycholog wie, ze depresja to choroba. W tym stanie wie, ze nie moze sie podejmowac leczenia innych, wiec tego nie robi.

[impos animi]

Ach, o to chodziło. Inaczej odczytałam tamto zdanie... Może dodajmy, że do rozsądnego psychologa, bo psycholog to przede wszystkim też człowiek i jak każdy człowiek może popełniać błędy.

[Matea]

Psycholog wie, ze depresja to choroba. W tym stanie wie, ze nie moze sie podejmowac leczenia innych, wiec tego nie robi.

więc masz na myśli ,że tym się zajmuje psychiatra ,tak ?

ps. słyszeliście ,że na depresje ma wpływ brak snu ?

[boogi]

Nie na depresję, tylko na obniżenie nastroju. Dopiero przewlekłe ciągłe obniżenie nastroju (powyżej dwóch tygodni) może być oznaką depresji.

[impos animi]

Człowiek z depresją raczej predzej sie zabije niz bedzie leczył. Mówimy o realnej depresji a nie o czasowym złym nastroju przypominajacym depresyjny.

Niekoniecznie. Niektórzy odbijają się od dna.

Psycholog wie, ze depresja to choroba. W tym stanie wie, ze nie moze sie podejmowac leczenia innych, wiec tego nie robi.

więc masz na myśli ,że tym się zajmuje psychiatra ,tak ?

ps. słyszeliście ,że na depresje ma wpływ brak snu ?

Psychiatra i psycholog to co innego. W Polsce, z tego co zauważyłam, psychiatra jest tylko od wypisywania recept, nawet z tobą nie rozmawia specjalnie...

[Absynt]

Psycholog tez leczy.

Slowo klucz: psychoterapia

[ein]

Impos: zalezy do kogo trafisz i jaki bedzie cel twojej wizyty. Jesli chodzisz do psychologa i on cie skieruje to rzeczywiscie zdarza sie, ze tylko i wylacznie idziesz tam po leki, ale istnieje mozliwosc przeprowadzenia terapii. Tylko zalozenie jest takie, ze trzeba o tym powiedziec.

[Matea]

Nie na depresję, tylko na obniżenie nastroju. Dopiero przewlekłe ciągłe obniżenie nastroju (powyżej dwóch tygodni) może być oznaką depresji.

co Ty nie powiesz...

[M.]

Brak snu może być objawem depresji.

Słyszałam raz o jednym przypadku depresji, który mnie przeraził. Do tego momentu nie zdawałam sobie sprawy jak poważna jest to choroba i jak daleko może się posunąć. Młody chłopak prowadził - nazwijmy je z braku odpowiedniego słowa - normalne życie, miał zdolności artystyczne (malował). Nagle dopadła go depresja. Próby samobójcze, zupełna niezdolność do życia. Od lat przebywa w zakładzie zamkniętym. Maluje, odwiedzają go rodzina i znajomi (rozmawia z nimi), czyta gazety. I nic poza tym. Nie jest wstanie żyć poza zakładem. Ciągle musi być pod obserwacją lekarzy i na lekach. Rodzina już się pogodziła z faktem, że on z tego nie wyjdzie. Straszne. Zadaję sobie pytania: po co utrzymywać go przy życiu wbrew jego pragnieniu? Ale jednocześnie wiem, że jego wola jest "skażona" chorobą. A co jeśli to nie jest choroba? Błędne koło. Wolałabym, żeby mnie nie odratowano niż żyć w taki sposób (ale to tylko moja opinia).

[impos animi]

Impos: zalezy do kogo trafisz i jaki bedzie cel twojej wizyty. Jesli chodzisz do psychologa i on cie skieruje to rzeczywiscie zdarza sie, ze tylko i wylacznie idziesz tam po leki, ale istnieje mozliwosc przeprowadzenia terapii. Tylko zalozenie jest takie, ze trzeba o tym powiedziec.

A to nie wiedziałam. Ja zawsze miałam tylko taką styczność, że wciskano mi receptę i do widzenia, zero komunikacji.

Abysnt, znowu nie rozumiem, ten post był do mnie? Bo jak tak, to ja przecież nigdzie nie napisałam, że psycholog nie leczy

[malna]

co jeśli to nie jest choroba?

Jak by na to nie spojrzeć, trudno mówić o realnym wyborze człowieka wystawionego na długotrwałe działanie czynników na granicy jego wytrzymałości.

Faktycznie to o czym piszesz jest problematyczne. Można tylko mieć nadzieję na skuteczniejsze leki, nad którymi podobno trwają prace.

Zawsze mówię, że mając do czynienia z torturowanym człowiekiem, nikt normalny go nie dobije, jeśli może go uwolnić.

Z drugiej strony, jakie mamy prawo się nad nim pastwić aż - tylko być może - znajdziemy sposób na to, jak mu pomóc.

[Absynt]

Abysnt, znowu nie rozumiem, ten post był do mnie? Bo jak tak, to ja przecież nigdzie nie napisałam, że psycholog nie leczy

Do ogolu, a tak konkretniej to do Matey (tak to sie odmienia Mateo? :>)

Słyszałam raz o jednym przypadku depresji, który mnie przeraził. Do tego momentu nie zdawałam sobie sprawy jak poważna jest to choroba i jak daleko może się posunąć. Młody chłopak prowadził - nazwijmy je z braku odpowiedniego słowa - normalne życie, miał zdolności artystyczne (malował). Nagle dopadła go depresja. Próby samobójcze, zupełna niezdolność do życia. Od lat przebywa w zakładzie zamkniętym. Maluje, odwiedzają go rodzina i znajomi (rozmawia z nimi), czyta gazety. I nic poza tym. Nie jest wstanie żyć poza zakładem. Ciągle musi być pod obserwacją lekarzy i na lekach. Rodzina już się pogodziła z faktem, że on z tego nie wyjdzie. Straszne. Zadaję sobie pytania: po co utrzymywać go przy życiu wbrew jego pragnieniu? Ale jednocześnie wiem, że jego wola jest "skażona" chorobą. A co jeśli to nie jest choroba? Błędne koło. Wolałabym, żeby mnie nie odratowano niż żyć w taki sposób (ale to tylko moja opinia).

Wyjdzie z tego. Znalem kobite, ktora w psychiatryku przelezala z 3 lata z powodu depresji. Zagrazala oczywiscie sobie. Wyszla z tego, choc chorowala chyba z 6 lat. Wraca do siebie. Wlasnie podjela praktyke .

[boogi]

Matei.

[anku]

Wyjdzie z tego. Znalem kobite, ktora w psychiatryku przelezala z 3 lata z powodu depresji. Zagrazala oczywiscie sobie. Wyszla z tego, choc chorowala chyba z 6 lat. Wraca do siebie. Wlasnie podjela praktyke .

hm znam ludzie którzy wyszli ze szpitali i wcale z choroby nie wyszli. albo szybko nastąpił nawrót albo wyszli niewyleczeni.

[M.]

Z depresją, niestety, bywa tak, że nie wszyscy z niej wychodzą.