Moja dziewczyna, 'typowa' szóstka, przechodziła kiedyś depresję. Głównie dzięki pomocy leków udało jej się z tego wyjść i przez jakiś czas potrafiła być entuzjastyczna, spontaniczna, cieszyć się życiem. Ale z czasem to wszystko zaczęło wracać. Poczynając od lęków, obaw, ciągłego zadręczania się swoimi problemami. Teraz nie potrafi się niczym cieszyć, straciła poczucie własnej wartości, w końcu nawet przestało jej zależeć na czymkolwiek. A najgorsze, że to wszystko stało się w zasadzie bez wyraźnego powodu.
Próbuję dawać jej wsparcie, ale nie bardzo wiem co mam właściwie robić. Tyle tylko, że mogę pokazać, że jestem przy niej, że co by się nie działo może na mnie liczyć. Ale sytuacja raczej nie zmierza w dobrym kierunku. Zamiast ja zarażać ją swoim siódemkowym optymizmem, to mi zaczyna udzielać się jej nastrój
Przechodził ktoś kiedyś coś podobnego? Jakieś rady, wskazówki?
. Ale radę zapamiętam, dzięki.
. Tylko wiesz... WIększość dobrych wspomnień wiąże się również z tymi złymi. Czasem coś jest wspaniałym wspomnieniem, a gdy chcemy iść dalej okazuje się, że potrafi się przerodzic we wspomnienie bardzo bolesne. No i nie ma chyba takiego uniwersalnego wspomnienia, które pasowałoby do każdej sytuacji 