Enneagram

.

.

yusti pisze:to była główna cecha od nich mnie izolująca

Nom, tak cię izoluje, że non stop przesiadujesz na naszym forum.

Co leczy?

Przesada, fakty, rozwiązania.

Yusti jak nie jestes szóstką to łaskawie IDŹ STĄD

Już dałem sobie spokój z innymi działami forum, takie głupoty tam wypisujecie to chociaż chce tutaj czytać coś sensownego.

Dostałam radę od fachowej osoby jak samemu sobie radzić z lękiem. Podzielę się nią z Wami. Zapytano mnie jak się zachowuję i jak czuję podczas napadu lęku. Ostateczna konkluzja: kiedy napadnie Was lęk to nie walczcie z nim. Poddajcie się niemu, bo walka tylko potęguje go. Mówcie sobie, że tak, boję się, bardzo się boję, o kur.a ja panikuję! I będzie dobrze. Wypróbuję przy nadarzającej się okazji.

Odnośnie do tematu. 5w4 na początku próbowały logicznie wyjaśniać, że coś się da zrobić, zmienić lub dawały radę w stylu "nie przejmuj się", co potęgowało uczucie bezradności, beznadziei i niezrozumienia stanu w jakim się znalazłam. Próba śmiania się ze mnie przyczyniały się do oburzenia, złości na słuchacza. Najlepsze okazało się mówienie w stylu "masz rację, to straszne" i dodawanie argumentów świadczących o nieuchronnym nieszczęściu lub niemożności go pokonania. Wtedy nie wiem dlaczego, ale zaczynam myśleć na odwrót czyli się pocieszać. I trzeba to czynić sprytnie, tak abym się nie kapnęła, że ktoś udaje.
Metoda biadolenia we własnym kontekście, czyli udawania samemu, że się boi też pomaga, bo zaczynam dodawać otuchy rozmówcy i samej sobie przy okazji.
Polecam także śmianie się z siebie, że jest się tak spanikowanym. Pomaga. I unikanie ludzi, którzy też się boją np. siedząc przed rozmową kwalifikacyjną w poczekalni lub wśród studentów przed egzaminem. To potęguje strach. Lepiej iść z dala od takich osób.

"Trwoga zabija umysł. Trwoga jest małą śmiercią, ktora niesie ze sobą całkowite zapomnienie. Spojrzę w oczy trwodze. Pozwolę, aby zalała mnie i przelała się przeze mnie, a kiedy odpłynie, wejrzę wewnątrz siebie i spojrzę na jej drogę. Tam, którędy przeszła trwoga, nie będzie już nic oprócz mnie."

Ja lubię kiedy ktoś blisko potwierdza moje obawy i jednocześnie wyolbrzymiając ich na mnie efekty -spokojnie i z kamienną twarzą- uświadamia mi brak sensu w zamartwianiu się..

któryś z moich znajomych, do mnie pisze:
- Masz rację. To straszne. Tragedia wręcz. Na Twoim miejscu bym się od razu powiesił! Jak nic nie poradzisz, to nerwów się nażresz mniej. Od razu bym sobie wziął sznur i wieszane. Gdyby tak jęczał i trząsł portkami wciąż zamiast żyć zdrowo dalej. Psychika już klęka? Pęka? Bo ciągle stękasz! Wymiękasz. Gruby sznur podać od razu, czy umiesz z tym jednak żyć?

- ...
- Co możesz zrobić?

- ...
- To w końcu zrób to!

Jak w mojej ulubionej, superpatetycznej scenie z Władcy Pierścieni (wersja filmowa{:

GANDALF - Théoden king stands alone.
ÉOMER [Coming up from behind] - Not alone.

Jeśli jestem w sytuacji zagrożenia, naprawdę ciężkiej, to bez żadnego problemu mogę się wyzwolić ze strachu i przekuć go na działanie, gdy zagrożony jest ktoś mi bliski. Ten pierwszy raz, gdy w dorosłym życiu tego użyłem (i jednocześnie uświadomiłem sobie istnienie takiego mechanizmu), tak naprawdę je zmienił, dał mi zupełnie nowy kierunek spoglądania w przyszłość. Która następnie stała się moją teraźniejszością.

Tak samo działa na lęki sposób, o którym wspominacie wcześniej, po prostu człowiek jest tak skonstruowany psychicznie, że w pewnym momencie strach do niego dociera z pełną siłą, na moment pęta mu nogi, a potem, jeśli dany osobnik jest w stanie się ogarnąć, to ten strach mija, adrenalina skacze i przechodzi się do szczytu własnych możliwości. Trzeba tylko dobrze trafić, ponieważ dłuższe nadstawianie się na sytuację stresową może się skończyć nieciekawie.