Enneagram

Dwójeczka może też znaleźć sobie szybko inną potrzebującą jej osobę, której może sprawiać przyjemność. To pozwala nie myśleć o odrzuceniu.

Na mnie "W ogóle nie rozumiesz tego, o czym mówisz..."

Nie wiem, jak zranić inne typy.
Wiem tylko, że zarzucanie pesymistycznymi psedu-faktami i w ogóle rozsiewanie negatywnej wizji świata (co przychodziło mi zupełnie naturalnie gdy miałem zły nastrój a obok była osoba na tyle bliska, że nie musiałem się z nim kryć) ewidentnie źle działało na Siódemkę. Prawdopodobnie działa tylko, gdy jesteście dość bliskimi sobie ludźmi i 7 wie, że temu drugiemu można ufać i nie chce jej szkodzić. To brzmi, jakby działało źle na każdy typ, może tak jest.

Ja np. rzadko przejmuję się mocno czyimiś słowami (jeśli wyglądają na ważne, na 100% prędzej czy później je przemyślę) chyba że są ewidentnym atakiem na mnie- ale wtedy bardziej ranią mnie cudze emocje i nastawienie (+ stres że nie wiem jak zareagować) niż słowa . To, co napisałem na początku, to rzadki przykład zdania mogącego mnie mocno zranić nawet wtedy, gdy w ogóle nie jest atakiem na mnie (po prostu jest merytoryczne). Wtedy albo zażarcie bronię swoich tez(gdy czuję się naprawdę mocny w danym temacie) albo bronię swoich z rozpędu i przyzwyczajenia, coraz ciszej, w środku stopniowo zwijając się w ciasny, pełen pokory kłębuszek (w większości przypadków). Jeśli ktoś chce dojść w dyskusji ze mną dojść do sensownych wniosków, nie powinien tak mówić- raczej konstruktywnie wytknąć luki. Natomiast jeśli po prostu chce wygrać- świetny sposób, mogę się posypać.

Pierzasta pisze:Już by bardziej chyba działało coś w stylu "Chciałbyś należeć do towarzystwa, ale ci nie pozwalają, więc udajesz samotnika z wyboru", bo to może przynajmniej skonfundować a niektórych nawet zranić.

Pewnie odebrałbym jako atak i odbił piłeczkę. Natomiast później, szczególnie gdybym zdał sobie sprawę, że wcale nie musiały być atakiem... przemyślenia zajęłyby pewnie z godzinę. "Nie, to nie może być prawdą, ja wcale..." Dla świętego spokoju pewnie przyznałbym trochę racji i zajął się przyjemniejszymi myślami.

ubiotech pisze:Dwójeczka może też znaleźć sobie szybko inną potrzebującą jej osobę, której może sprawiać przyjemność. To pozwala nie myśleć o odrzuceniu.

Szybko? Polemizowałabym. To zależy, jak ważna jest dla niej ta osoba, która ją rani... i na jakim ona sama jest poziomie.

Ketchup_suicide pisze:1:

'Kurcze, ta dziewczyna/ten chłopak jest niesamowity! Rysuje/śpiewa/pisze/whatever tak pięknie bez jakiegokolwiek wysiłku! Imponuje mi jego/jej kreatywność, jeszcze nigdy nie spotkałam takiej osoby!'
'Oh, nie wiedziałam ze rysujesz/spiewasz/piszesz/whatever. Nawet nieźle. Moje koleżanka robi to bardzo podobnie.'

o nie! "zupełnie jak moja koleżanka" , "o, takie w stylu Tomka" i chęć mordu się odzywa ...

O jednym typie z którym przebywam najwięcej, mogę się wypowiedzieć:
5 - mówię do nich i mówie, pieprze bez przerwy na różne tematy, a ich odpowiedzi to ciągłe analogie do seksu.

8 - wyśmiać ich masę. Jeśli mają sporą porównać do kogoś kto ma jeszcze większą.

eszpe pisze:5 - mówię do nich i mówie, pieprze bez przerwy na różne tematy, a ich odpowiedzi to ciągłe analogie do seksu.

Najbardziej chyba oczywistą oczywistością jest mówienie o tym, czego się nie ma.

Chyba o tym czego nam brakuje (w domyśle zakładamy pragnienie). Nie każdy ksiądz mówi o seksie i nie każda prostytutka o Bogu.

(9?)
Zastanawiałem się nad tą kwestią.
Z równowagi wyprowadza mnie sama świadomość, że ktoś chce mnie wyprowadzić z równowagi. Może mnie zdenerwować najbardziej absurdalna uwaga pod warunkiem, że wynika ze szczerej niechęci.
Pomijając takie sytuacje najbardziej denerwuje mnie 'zarzut', że nie mogę kogoś zrozumieć. Choć tylko, jeśli pochodzi on od osoby, którą chcę zrozumieć.