Enneagram

Adwokat diabła (6)
Źródło: Viversum
08.11.2010 , aktualizacja: 02.12.2010 14:27
A A A Drukuj
Lęk trawiący adwokata diabła jest motorem jego działania. W aktywnym, intensywnym wręcz paranoicznym wypatrywaniu i przewidywaniu wszelkich możliwych zagrożeń typ ten znajduje zaspokojenie swojej głównej namiętności.
Jest postrzegany jako człowiek aktywny o żywym usposobieniu. Z nieustającą uwagą przygląda się i bierze udział w wydarzeniach wokół zachodzących. Mimo, iż sprawia wrażenie zmęczonego ciągłym napięciem i wiecznie wietrzącego podstęp, odnajduje spełnienie właśnie poprzez uczestnictwo w głównym nurcie wydarzeń. Tylko wtedy ma poczucie kontroli oraz wie wszystko co powinien wiedzieć o bieżących wydarzeniach, a poprzez bezpośrednie uczestnictwo w nich zawsze jest gotowy na szybką i sprawną reakcję. Dzięki temu często udaje mu się przewidzieć nadchodzące problemy, których nie dostrzegają inni.

Dojrzały adwokat diabła jest osoba cenioną za spostrzegawczość, szybkość oceny sytuacji i podejmowanie prawidłowych decyzji. Refleks, wiedza i zdolność przewidywania potencjalnych zagrożeń czyni z niego niezbędne ogniwo wszelkich skomplikowanych działań - zarówno na etapie ich planowania jak i realizacji.

Zaburzonego adwokata diabła może cechować paranoidalna obawa przed skierowanymi przeciw niemu działaniami. Uważa, że cały świat sprzysięga się przeciwko niemu, we wszystkim dostrzega osobiste zagrożenie. Nie ufa nikomu z dalszego oraz bliższego otoczenia. Konsekwencją takiego stanu jest niemożność podjęcia żadnych działań zakończonych sukcesem - przecież wszystko jest skierowane przeciwko niemu. Jeśli jednak adwokat diabła ma okazję zapobiec zagrożeniu, ostrzec innych i dzięki temu przyczynić się do osiągnięcia celu, będzie w tej roli czuł się komfortowo.

Adwokat diabła w stanie zagrożenia, wobec splotu ewidentnie niekorzystnych okoliczności i ograniczonych możliwości działania, przyjmuje cechy wykonawcy. Stara się samodzielnie pokonać trudności i niebezpieczeństwa poprzez wytężona pracę. Dobrym tego przykładem jest student, który przez cały semestr narzekał i przepowiadał problemy ze zdaniem egzaminów, wpadający w trans tytanicznej nauki tuż przed egzaminami, które zazwyczaj zdaje z dobrym wynikiem.

Gdy zagrożenie mija, adwokat diabła staje się wrażliwy na potrzeby innych i z większa łatwością wczuwa się w sytuację ludzi wokół niego, czym przypomina mediatora.

Gdy twój partner narzeka, że samochód którym za kilka dni wybieracie się w podróż dookoła świata na pewno się zepsuje, nie martw się. Bez wątpienia będzie bardzo zadowolony, gdy w wyniku zleconego przez niego - czwartego już w tym miesiącu - przeglądu i wymiany lekko tylko zużytych części, wasza podróż przebiegnie bez zakłóceń.

Obserwator (5)

U obserwatora podstawowa namiętność objawia się w postaci lęku przed zaangażowaniem. Radzi sobie z tym lękiem poprzez powstrzymywanie się od działania.
Maksymalne wycofanie pozwala mu oddawać się ulubionemu zajęciu jakim jest dokonywanie obserwacji, ocen i analiz oraz skrupulatne ich kolekcjonowanie.

Dojrzały obserwator posiada wysoko rozwiniętą umiejętność obiektywnej oceny sytuacji popartą spojrzeniem z dystansu. Bezpiecznie siedząc w swojej samotni, z dobrym widokiem na otaczający go świat, odbiera rzeczywistość i krzątających się w niej ludzi jako miejsce bezpieczne, czasami tylko trochę nudne lub zwyczajnie głupie. Sam jest postrzegany jako osoba mało aktywna, nie skłonna do inicjowania czy też inspirowania żadnych działań, jako odludek, stroniący od aktywności towarzyskiej. Jednocześnie jeśli już zdecyduje się na zaprezentowanie własnych obserwacji okazuje się osobą obdarzoną darem wnikliwej, bezstronnej i dogłębnej analizy rzeczy oraz zachodzących wokół zjawisk. Obserwator jest skarbnicą wszelkiej wiedzy. Realizując w samotności swoje pasje, hobbystyczne studia i analizy wciąż się doskonali dzięki czemu jest ceniony jako specjalista, najczęściej posiadający dogłębną znajomość swojej dziedziny. W kontaktach towarzyskich stara się być powściągliwy, nie okazuje emocji. Nie oznacza to, że ich nie odczuwa.

Zaburzony obserwator staje się odludkiem, całkowicie izolując się od nudnego i głupiego świata. Traci zainteresowanie tym co się odbywa wokół niego. Te negatywne zachowania odbić się mogą na najbliższym otoczeniu.

Obserwator znajdując się w sytuacji trudnej, która wymaga od niego uczestnictwa w bieżących wydarzeniach, niespodziewanej konieczności zaangażowania się w działanie, przejmuje cechy epikurejczyka. Działa powodowany aktualnym stanem rzeczy nie mając na uwadze dalekosiężnych konsekwencji swojego postępowania, koncentruje się tylko na osiągnięciu natychmiastowego, krótkotrwałego efektu. Obracając niewygodną sytuację w żart starą się ją jak najszybciej ją zakończyć i powrócić do dającej bezpieczeństwo "wierzy obserwacyjnej".

W chwilach wyciszenia, gdy czuje się bezpieczny, przybiera postawę charakterystyczną dla szefa. Z bezpiecznego oddalenia i z pozycji człowieka obdarzonego głębszą wiedzą i zrozumieniem skłonny jest do podejmowania działań mających na celu wpływanie na postępowanie innych ludzi. Doradzanie, sugerowanie i organizowanie aktywności innym przychodzi mu wtedy z łatwością.

Gdy obserwator będący blisko ciebie nie chce z tobą tańczyć, nie wahaj się zatańczyć z kimś innym - on na prawdę woli popatrzeć.

Gdy obserwator będący blisko ciebie nie chce z tobą tańczyć, nie wahaj się zatańczyć z kimś innym - on na prawdę woli popatrzeć - racja, kłamstwo już mniej przyjemnie obserwować

Przedstawiciel typu osobowości punktu pierwszego radzi sobie z główna namiętnością, czyli gniewem poprzez okiełznanie chaosu.
Nieuporządkowany, chaotyczny i nieprzewidywalny świat wymaga konsekwentnego uporządkowania. Perfekcjonista próbuje realizować się dbając o ład i porządek we wszelkich aspektach życia. Tylko to, co jest zorganizowane, poukładane, co znajduje się na swoim miejscu ma wartość i jest dla niego gwarancją szczęścia oraz sposobem na uniknięcie niepotrzebnych problemów. Perfekcjonista jest człowiekiem zwracającym szczególną uwagę na ład i organizację. Wszelka spontaniczność, beztroska i lekceważenie zasad porządkujących rzeczywistość są niedopuszczalne. Jeśli perfekcjonista decyduje się na chwilę szaleństwa, jest to - wbrew pozorom - chwila bardzo dobrze zaplanowana, uprzednio przygotowana a efekty takiego spontanicznego działania są wcześniej obmyślane i włączone w całość działań. Dojrzały perfekcjonista jest uosobieniem samoorganizacji i ładu - zarówno wewnętrznego jak i otaczającej go rzeczywistości.

Zaburzony perfekcjonista może się stać przesadnym pedantem, przedkładającym porządek i dyscyplinę nad rezultaty działania, czy też jakość relacji z innymi ludźmi. Nie dostrzega on faktu, iż brak ładu i organizacji nie musi oznaczać zagrożenia, czy też uniemożliwiać mu osiągnięcie zamierzonych celów. Typowym przykładem negatywnego działania cech pierwszego punktu enneagramu jest sytuacja, w której szef negatywnie ocenia jakość pracy podwładnego na podstawie nieporządku na jego biurku. Nadmierne zwracanie uwagi na ład i perfekcję w działaniu może uniemożliwiać osiąganie celów z powodu podejmowania działań porządkowych, te cele oddalających. Na przykład osoba, która spóźnia się na samolot z powodu układania naczyń właśnie wyciągniętych ze zmywarki - wszak wiadomo, że kubki muszą być poustawiane uszkami w jedną stronę, w określonym porządku i według wielkości oraz koloru. Osiągnięcie celu może także wymagać od zaburzonego perfekcjonisty większego wysiłku i starań niż są do jego osiągnięcia niezbędne. Przykładem niech będzie osoba robiąca wiosenne porządki w ogrodzie, która ścięte z drzew owocowych gałęzie tnie na równe kawałki i układa w równych, wiązkach związanych precyzyjnie sznurkiem, po to by na koniec tego żmudnego procesu zrobić z nich ognisko.

Dojrzały perfekcjonista jest nieocenionym pracownikiem, partnerem i przyjacielem. Jego rozsądek i dbałość o szczegóły wnosi w działanie innych ład i porządek. W towarzystwie perfekcjonisty będziemy mieć pewność, że nie zostawiliśmy w domu włączonego żelazka.

Jeśli twoim partnerem jest perfekcjonista to pozwól mu czasami poukładać rzeczy w swojej szafie. Jemu naprawdę sprawi to ogromną przyjemność. Twój podziw dla perfekcji z jaką zostały poukładane oraz idealnie posegregowane skarpety, a koszule poskładane z precyzją osiągalną jedynie dla mistrza origami będzie dla niego najlepszą nagrodą.

Epikurejczyk (7)
Źródło: Viversum 08.11.2010 , aktualizacja: 02.12.2010 14:29 A A A Drukuj
Kolejnym typem zmagającym się z namiętnością w postaci lęku jest epikurejczyk. Będąc wiecznym nastolatkiem, przywodzącym na myśl postać Piotrusia Pana, radzi sobie z lękiem poprzez czerpanie z życia pełnymi garściami.
Jest skoncentrowany na chwili obecnej, na jej pełnym przeżywaniu opiera realizację swoich potrzeb w myśl sentencji: żyj chwilą. Jako osoba towarzyska, skłonna do czerpania radości z życia i aktywna jest postrzegany bardzo pozytywnie. W relacjach zawodowych uważany jest za osobę czerpiącą radość z wykonywanej pracy, ale nie będącą pracoholikiem. Potrafi doskonale pogodzić realizację własnych pasji z koniecznością spełniania nie zawsze sprawiających radość obowiązków.

Zaburzony epikurejczyk ma skłonności do ulegania destrukcyjnym rozrywkom, nałogom oraz ryzykownym zachowaniom. Często także w imię dobrej zabawy i egoistycznego zaspokajania własnych potrzeb zaniedbuje podstawowe obowiązki wobec najbliższych. Postrzegany jest wówczas jako człowiek niepoważny, nieodpowiedzialny oraz lekceważący otoczenie i panujące w nim zasady, których zdaje się nie zauważać.

Dojrzały epikurejczyk jest osobą ceniącą rozrywkę na wysokim poziomie, oddającą się z wielką pasja i pełnym zaangażowaniem pracy na rzecz innych, o ile w jej efekcie wszyscy będą zadowoleni z rezultatów wspólnego działania. Często bywa liderem i dobrym duchem wszelkich przedsięwzięć, w których bierze udział. Jest wrażliwy na potrzeby innych, potrafi okazać akceptację dla odmiennych poglądów i postaw. Jest świetnym organizatorem, duszą towarzystwa, inspiratorem i realizatorem wszelkich działań - także tych twórczych. Bywa człowiekiem obdarzonym szczodrze zarówno zmysłem praktycznym jak i wrażliwością na piękno.

Epikurejczyk w sytuacji kryzysowej broni się poprzez przejęcie cech perfekcjonisty. Przez perfekcyjne i metodyczne działanie stara się nadrobić to, co stracił z powodu beztroskiego podejścia do zaistniałych wcześniej problemów.

W punkcie relaksu epikurejczyk przyjmuje cechy obserwatora. Gdy okoliczności sprzyjają wyciszeniu, a świat nie podsuwa żadnych interesujących rozrywek, znajduje sposobność aby dokonać podsumowań obserwacji, wrażeń i doświadczeń a w konsekwencji skupić się nad wynikającymi z tych podsumowań refleksjami.

Wiążąc się z epikurejczykiem - na dobre i na złe - możesz się spodziewać głownie tego dobrego i to w dużej ilości. Nie dziw się jeśli zobaczysz go, ciągnącego przez zaspy sanie z dwójką uradowanych dzieci i taszczonym pod pachą opadłym z sił psem, który jeszcze godzinę temu ciągnął te sanie - przecież to sprawia tyle radości!

U obserwatora podstawowa namiętność objawia się w postaci lęku przed zaangażowaniem. Radzi sobie z tym lękiem poprzez powstrzymywanie się od działania.
Maksymalne wycofanie pozwala mu oddawać się ulubionemu zajęciu jakim jest dokonywanie obserwacji, ocen i analiz oraz skrupulatne ich kolekcjonowanie.

Dojrzały obserwator posiada wysoko rozwiniętą umiejętność obiektywnej oceny sytuacji popartą spojrzeniem z dystansu. Bezpiecznie siedząc w swojej samotni, z dobrym widokiem na otaczający go świat, odbiera rzeczywistość i krzątających się w niej ludzi jako miejsce bezpieczne, czasami tylko trochę nudne lub zwyczajnie głupie. Sam jest postrzegany jako osoba mało aktywna, nie skłonna do inicjowania czy też inspirowania żadnych działań, jako odludek, stroniący od aktywności towarzyskiej. Jednocześnie jeśli już zdecyduje się na zaprezentowanie własnych obserwacji okazuje się osobą obdarzoną darem wnikliwej, bezstronnej i dogłębnej analizy rzeczy oraz zachodzących wokół zjawisk. Obserwator jest skarbnicą wszelkiej wiedzy. Realizując w samotności swoje pasje, hobbystyczne studia i analizy wciąż się doskonali dzięki czemu jest ceniony jako specjalista, najczęściej posiadający dogłębną znajomość swojej dziedziny. W kontaktach towarzyskich stara się być powściągliwy, nie okazuje emocji. Nie oznacza to, że ich nie odczuwa.

Zaburzony obserwator staje się odludkiem, całkowicie izolując się od nudnego i głupiego świata. Traci zainteresowanie tym co się odbywa wokół niego. Te negatywne zachowania odbić się mogą na najbliższym otoczeniu.

Obserwator znajdując się w sytuacji trudnej, która wymaga od niego uczestnictwa w bieżących wydarzeniach, niespodziewanej konieczności zaangażowania się w działanie, przejmuje cechy epikurejczyka. Działa powodowany aktualnym stanem rzeczy nie mając na uwadze dalekosiężnych konsekwencji swojego postępowania, koncentruje się tylko na osiągnięciu natychmiastowego, krótkotrwałego efektu. Obracając niewygodną sytuację w żart starą się ją jak najszybciej ją zakończyć i powrócić do dającej bezpieczeństwo "wierzy obserwacyjnej".

W chwilach wyciszenia, gdy czuje się bezpieczny, przybiera postawę charakterystyczną dla szefa. Z bezpiecznego oddalenia i z pozycji człowieka obdarzonego głębszą wiedzą i zrozumieniem skłonny jest do podejmowania działań mających na celu wpływanie na postępowanie innych ludzi. Doradzanie, sugerowanie i organizowanie aktywności innym przychodzi mu wtedy z łatwością.

Gdy obserwator będący blisko ciebie nie chce z tobą tańczyć, nie wahaj się zatańczyć z kimś innym - on na prawdę woli popatrzeć