Enneagram

O wewnętrznej motywacji trochę na forum w różnych miejscach już było, w tym temacie chodzi mi jednak o dostarczanie motywacji/wsparcia z zewnątrz. Czasami wpada się w jakiś zastój, dołek, człowiek potrzebuje wtedy często wsparcia od otoczenia. I tu jest różnie. Niektórzy potrzebują zrozumienia, łagodnych zachęt, ciepła. Ale bywa, że takie traktowanie tworzy jedynie kokon, który paradoksalnie obniża motywację do wzięcia się w garść, bo wpędza w iluzję, że nic nie trzeba robić, bo inni się o wszystko zatroszczą. Wtedy lepiej się sprawdza wstrząśnięcie taką osobą, nawet pewna szorstkość, danie kopniaka w zadek na rozpęd. Bywają też ludzie, których najlepiej zostawić w spokoju, bo sami znajdą swoją drogę i jakakolwiek ingerencja tylko ich ogranicza.

A jak jest z Wami? Jaki rodzaj wsparcia z otoczenia działa na Was najlepiej? Nie chodzi mi tu o motywowanie człowieka do tego, żeby zrobił coś dla mnie, ale zmotywowanie, żeby zaczął walczyć o swoje, znalazł siłę, żeby wypełznąć z dołka lub po prostu do tego, żeby zawalczył o swoje marzenia.

Ankieta tylko dla 3 (można zaznaczyć więcej niż jedną opcję, ale proszę o doprecyzowanie, czy chodzi o kombinację metod, czy być może w różnych sytuacjach są Wam potrzebne różne bodźce od bliskich). Wypowiadać w temacie mogą się wszyscy, ale tylko na temat Trójek.

Marchewka. Cel. Zdobycie czegoś. Gonitwa. Króliczek. Zabawa w chowanego. Dążenie do...

....i chwal postępy

Morfeusz pisze:Często potrzebuje kogoś kto mnie poprze i wesprze w działaniach.

To dość ciekawe, nie miałem zbyt wiele do czynienia z 3 jak z innymi typami, ale zawsze miałem wyobrażenie, że to typ, który nie potrzebuje wsparcia i poparcia. Mam na myśli, że Zdobywcy operują z jasnymi i określonymi celami oraz drogami do ich dotarcia - ile zostaje miejsca na wsparcie?

Mają jasno określone cele i dążą do nich, ale mimo wszystko potrzebują kogoś kto poklepie ich po ramieniu w ciężkich chwilach zwątpienia i powie, robisz dobrze, jeszcze trochę i Ci się uda, ale to wystarczy, żeby ponownie ruszyły do boju z pełnym zaangażowaniem. Nie potrzeba im dużo, ale jednak

Tak, dokładnie, zgadzam sie z kolegą wyżej.
Ja mam tak, ze dokladnie wiem, czego chce, ale czasami jest ciezko. I własciwie nie oczekuje wtedy od nikogo zadnej pomocy tylko poparcia.
...i chyba troszke podziwu dla tego co juz dokonalam i co zamierzam tworzyc dalej.

Trudno nazwac to wsparciem, ale jeszcze dobrze dziala na mnie krytyka. Czasem ktos chce nas zciagnac w dol, ale nie zdaje sobie sprawy, ze trojka musi udowodnic sobie i innym, ze moze.

Jak mnie wspierać? W zasadzie wcale, bo niekoniecznie potrzebuję klepania po pleckach i czułych słówek. Zazwyczaj wydają mi się one sztuczne oraz wymuszone, a czegoś takiego nie chcę. Nie pomaga też jak ktoś przejmuje się mną i moją sytuacją, bo chociaż to miłe, że się troszczy, to jednak wywołuje to u mnie wyrzuty sumienia. Jak już się komuś zwierzam, co następuje rzadko, to po prostu chcę zostać wysłuchana i tyle. Nie oczekuję rad, komplementów ani łez. Tego typu reakcje tylko mnie zniechęcają do dzielenia się troskami z innymi.