Enneagram

Dokładnie ! Silne argumenty to podstawa w konfrontacji z rodzicami. Ja miałem inny problem na początku liceum, nie chciałem chodzić do kościoła - już klarował się mój światopogląd. I dopóki krzyczałem, że to głupie, bezsensu, że nie chcę, to słyszałem odpowiedź "skończysz 18 lat, nie będziesz musiał chodzić do kościoła". Potem udowodniłem moim rodzicom, że oni sami są marnymi katolikami i a ja to w ogóle, lepiej być wolnomyślicielem. I po paru trudnych rozmowach, miałem wolne niedzielne poranki, tak jak moi rodzicie
Czyli wszystko da się osiągnąć Dodam jeszcze, że w mojej rodzinie wrodzoną cechą jest kurewski upór.

Akurat wojsko samo w sobie likwiduje argument finansowy, kwestie utrzymanka rodziców.

Sam żałuje, że nie zaliczyłem chociażby zasadniczej służby wojskowej, wbrew powszechnej opinii wcale nie opóźnia ona tempa edukacji, a doświadczenie i charakter procentuje prędzej czy później.

MartiniB pisze: a doświadczenie i charakter procentuje prędzej czy później.

To zależy gdzie trafisz. Kumpel po liceum od razu poszedł dobrowolnie do wojska, żeby go potem nie ścigali, żeby mieć z głowy. Trafił do jednostki 3 km od domu, miał przepustki co 2 dzień a siedząc "na służbie" i tak nic nie robił, po za jakimiś patrolami i sratrolami.

Lepsze to niż nic. Zresztą, najwyraźniej sam chciał sie ograniczać do jakichś "sratotli" (sam stwierdziłeś, że poszedł tam by mieć to z "głowy"). Ale dla chcącego wszystko znajdzie, zwłaszcza gdy mowa o zmilitaryzowanych strukturach (szkoła policyjna też sie kwalifikuje).

Oczywiście, nawet studiując da sie nabyć różne umiejętności (przyznaje, że często nawet większe niż to czego uczono kiedyś chłopaczków po maturze), w końcu ośrodków jest pod dostatkiem, ale nadal to nie to samo.

A ja pójdę na dziennikarstwo W gimnazjum miałam już fazy na polonistykę,archeologię, historię sztuki (na to chcę dalej ale kiedyś jako drugi kierunek może...),kulturoznastwo..Ale takie dziennikarstwo prasowe, chcę pisać artykuły o skandalach i zboczeniach dawnych artystów xD albo przeprowadzać wywiady z artystami, generalnie pisać o sztuce i kulturze.. I jeszcze chciałabym zostać pisarką. To od gimnazjum, kiedy to odkryłam istnienie polskiej literatury fantasty. A w następnym życiu pójdę do liceum plastycznego i na ASP, póki co jestem zbyt rozsądna więc zostanę przy dziubaniu artykułów i dodatkowo pisanie książek jako forma spełnienia.

IstariDreamer pisze:Teraz planuję wybrać zawód, który da mi odpowiedni poziom niezależności, pozwoli przeżyć i nie wykończy mnie fizycznie i psychicznie. Taki, który będzie mi przeszkadzał w robieniu tego, czego naprawdę chcę w jak najmniejszym stopniu.
Może informatyka?

Studiowanie informatyki niestety może wykończyć psychicznie, jeśli ma się wrażliwą osobowość i problemy ze znoszeniem porażek. To ciężki kierunek. Oczywiście mam namyśli szczególnie studiowanie na polibudzie, bo wiadomo, że na uniwerku jest lżej, choć różowo pewnie też nie jest. Mam znajomego absolwenta informatyki na PG, a jego opowieści, jak traktuje się tam studentów, są zatrważające. I ja mu wierzę, bo chyba nie bez powodu historia, o której parę lat temu było tak głośno w mediach, dotycząca studenta, który potraktował swojego doktora i jego asystenta siekierą, miała miejsce na PG na kierunku informatyki.

Alisa pisze:A ja pójdę na dziennikarstwo

Miałam w liceum nauczyciela WOSu, który jest dziennikarzem, a który gorąco nas przestrzegał, byśmy nie popełnili takiego błędu i nie dali się zaszufladkować jako dziennikarze, bo by być dziennikarzem, wystarczy dobrze pisać, mówić i mieć zacięcie do zgłębiania tajemnic. Nie trzeba do tego kończyć studiów dziennikarskich. Równie dobrze mogłabyś skończyć każdy inny kierunek. Po dziennikarstwie będziesz tylko dziennikarzem, nie koniecznie dobrym, a to nie zapewni ci pracy. Jeśli jesteś dobra, będziesz dziennikarzem i bez skończenia tego kierunku.
Z dziennikarstwem jest jak z byciem piosenkarzem. Nie trzeba być po Akademii Muzycznej, by zbijać kasę na koncertach i wydawaniu płyt. Ilu piosenkarzy jest po Muzycznej, a ilu nie? Statystyki mówią same za siebie. Z dziennikarstwem ponoć jest podobnie.
Tak przynajmniej mówił mojej klasie mój nauczyciel WOSu, który sam jest dziennikarzem. Nie widzę jednak powodu, by się z nim nie zgodzić.

Hah, też już nasłuchałam się że najlepsi dziennikarze dziennikarstwa nie kończyli. Wybieram dziennikarstwo ze względu akurat na: po pierwsze jasne, koszmarnie mało praktyki a dużo teorii i tak dalej, ale mam zamiar już na pierwszym roku na własną rękę szukać staży i angażów, a drugi powód....ech, rodzice, którzy właśnie,cytuję mniej więcej: "nie wyślą mnie na żadne kulturalno-rozrywkowe" więc o kulturoznastwie czy historii sztuki mogę zapomnieć póki co.Na razie latam (w liceum jestem) po wykładach dla dziennikarzy i zajęciach praktycznych,zbieram pilnie certyfikaty i indeksy bo na staż zechce się prędzej osobę która miała już jakieś doświadczenia i chce koniecznie pracować niż kogoś kto przyszedł na zasadzie "bo praktyki"...a odnośnie tamtego że po studiach to żaden dziennikarz- tak, bo jak wspomniałam, przerost teorii nad praktyką koszmarny, więc znowu- mam zamiar od cholery na własną rękę kombinować uczyć się i szukać pracy szybko.

Uczę się w kierunku ekonomii (technikum ,jak na razie)
Tak na prawdę marzę ,o pójściu do Akademii Marynarki Wojennej ,albo do Akademii Morskiej .
Do AMW jestem za słaba psychicznie , więc pozostaje to tylko marzeniem

Ja chcę być psychiatrą, mimo że jestem humanistką mam zamiar pójść na medycynę. Na początku marzyłam o pójściu na ASP, ale prędko stwierdziłam, że rysunkiem będę zajmować się wyłącznie hobbystycznie. Kręci mnie zagłębianie się w choroby psychiczne. I przy okazji poczucie, że robię coś dla dobra ogółu - lubię to.

Nifredou pisze:Ja chcę być psychiatrą, mimo że jestem humanistką mam zamiar pójść na medycynę. Na początku marzyłam o pójściu na ASP, ale prędko stwierdziłam, że rysunkiem będę zajmować się wyłącznie hobbystycznie. Kręci mnie zagłębianie się w choroby psychiczne. I przy okazji poczucie, że robię coś dla dobra ogółu - lubię to.

piąteczka!

też planuję iść na lekarski, z tym, że nie jestem humanistką, raczej kimś bardziej wszechstronnym. i moją wymarzoną specjalizacją jest psychiatria/onkologia/ginekologia, ale zobaczy się.

zakładam na wstępie, że taka praca nie wykończy mnie psychicznie. przynajmniej mam nadzieję.

Melis pisze: też planuję iść na lekarski, z tym, że nie jestem humanistką, raczej kimś bardziej wszechstronnym.

Ja dokładnie stwierdzić nie mogę, ale jedno wiem na pewno - nigdy nie polubię geografii i fizyki. Za to lubię biologię i chemię Jednak lepiej czuję się w takich przedmiotach jak polski i historia.

Nifredou pisze:

Melis pisze: też planuję iść na lekarski, z tym, że nie jestem humanistką, raczej kimś bardziej wszechstronnym.

Ja dokładnie stwierdzić nie mogę, ale jedno wiem na pewno - nigdy nie polubię geografii i fizyki. Za to lubię biologię i chemię Jednak lepiej czuję się w takich przedmiotach jak polski i historia.

biologia to jeden z moich planów awaryjnych, jeśli z medycyną ani farmacją mi nie wyjdzie. w ostateczności dietetyka, ale z niektórych względów chyba wolałabym stracić rok i poprawić maturę, niż być dietetykiem. 8)

Nifredou pisze:Ja chcę być psychiatrą, mimo że jestem humanistką mam zamiar pójść na medycynę.

Ależ jedno drugiego bynajmniej nie wyklucza. Przecież humanista to osoba skupiająca się człowieku, jego naturze, problemach, tajemnicach z nim związanych. Wielkie hasło humanizmu brzmi "Jestem człowiekiem i nic co ludzkie nie jest mi obce". Psychiatria jak najbardziej jest nauką humanistyczną. Mogłabyś napisać "mimo że jestem humanistką", gdybyś chciała zostać weterynarzem.

marynarz, oficer na statku - ciagle podroze, ciagle powroty, masa ludzi like it!

Nifredou napisała :

Ja chcę być psychiatrą, mimo że jestem humanistką mam zamiar pójść na medycynę. Na początku marzyłam o pójściu na ASP, ale prędko stwierdziłam, że rysunkiem będę zajmować się wyłącznie hobbystycznie. Kręci mnie zagłębianie się w choroby psychiczne. I przy okazji poczucie, że robię coś dla dobra ogółu - lubię to.

Ja poszłam na medycynę z podobnym założeniem. Miesiąc temu złozyłam jednak podanie na radiologię. Wahałam się dosłownie do ostatniej chwili, czy nie wybrać psychiatrii. Ale stwierdziłam, że skoro nie do końca wierzę w obecne metody leczenia tam stosowane, to raczej nie będzie miało to większego sensu. Przeforsowanie czegokolwiek w medycynie zajmuje lata, a nie wydaje mi się bym miała aż tyle cierpliwości i siły przebicia. Poza tym ok. 10 pacjentów w tygodniu ( tylu ma przeciętnie moja koleżanka, która wybrała psychiatrię i pracuje w szpitalu) byłoby dla mnie stanowczo zbyt wielu. Nie dałabym rady w tak krótkim czasie dokładnie zająć się każdym, przemyśleć wszystkiego. Poza tym prawda wygląda tak, że lekarz psychiatra zajmuje się głównie wypisywaniem leków i kontrolą przebiegu leczenia farmakologicznego, a od terapii polegających na rozmowach jest psycholog.

Na studiach psychiatrii nie poświęca się zbyt wiele uwagi, u mnie było to tylko 4 tygodnie zblokowanych zajęć w przeciągu 6 lat studiów.
Studia polegają głównie na nauce myslenia linearnego i uczeniu się na pamięć szczególików , których często nie znają specjaliści. Nie wiem, czy poleciłabym je dla Czwórek i Piątek, bo pożądane jest tu wyzbycie się indywidualności i " myślenie podręcznikiem".(; Na pierwszym roku było całkiem sporo osób z cechami tych typów, potem większość odchodziła na inne kierunki typu psychologia, filologie.

Uważam się za humanistkę, a to że bardzo lubię matematykę i fizykę o niczym chyba nie świadczy. Dużo mi dały te przedmioty jeśli chodzi o wiedzę o stosunkach międzyludzkich. Lubię łączyć różne dziedziny punktami wspólnymi. (: Uwielbiam fizykę kwantową, jest dla mnie czymś w rodzaju poezji.