Czwórki do boju!

[Albaluna]

Mogę się trochę pochwalić, ale tylko trochę, bo by z tego wyszło opowiadanie.

Mam już swoje lata. Trochę już przeżyłam, co raczej nie jest niczym dziwnym dla czwórek, które non stop szukają emocji. Dużo się działo i nadal się dzieje - kupa wzlotów i upadków.

Z ostatnich moich sukcesów: udało mi się w końcu ruszyć z moimi studiami i również zdobyłam w końcu dyplom licencjata. Aktualnie kończę pierwszy rok uzupełniających, ze świetnymi ocenami, pochwałami itp. Miałam kilka ciężkich miesięcy przed wakacjami - masa rzeczy na głowie, dużo stresów i wysiłku - ale udało mi się to przejść i sama nie wiem jak to zrobiłam! ;D

Jednak mam kilka zaległości i zgodnie z moim trybem sinusoidalnym, znów mam dołek i nie mogę się zmobilizować do pracy. Znów wszystko na ostatnią chwilę. Po prostu bez strachu i karkołomnego gonienia czasu się u mnie nie obejdzie. Albo adrenalina mnie ruszy do roboty albo znowu coś zawale. ;P

Udało mi się przejść w te wakacje na elektroniczne papierosy i staram się wmówić sobie, że nie chcę palić już normalnym. hihihi Nawet nieźle mi to wychodzi. Ale pomijając dążenie do całkowitego rzucenia palenia, to jestem bardzo zadowolona z tej zmiany, bo inaczej nie przeżyłabym finansowo ostatnich dwóch miesięcy.

Ogólnie rzecz biorąc, w dużym stopniu jestem zadowolona ze swojej Czórkowości.
Wiele lat pracowałam nad swoją pewnością siebie, rozbudowaniem kontaktów z innymi, radzeniem sobie w trudnych sytuacjach wszelkiego rodzaju, działaniem mimo strachu i niepewności i odkrywaniem siebie, swoich potrzeb i nie poddawaniu się w dążeniu do tego czego pragnę.
Lubię swój sarkazm i cynizm, byle by nie wypływał z gniewu i frustracji, ale z radości, chęci śmiania się i pobudzania innych do śmiechu - jedną z największych moich przyjemności jest słyszeć wtórujący mi śmiech mojej przyjaciółki.

Aktualnie lubię siebie, choć zdarza mi się mieszać siebie samą z błotem, znam swoje możliwości i atuty i staram się je wykorzystywać na drodze realizacji moich celów - np. dzień, w którym wszyscy mogą mnie pocałować w d....

A tak na koniec, to ja też przytyłam...., ale mało się z tego cieszę. Znowu wsuwam jak głupia.
Przejdzie mi jak wezmę się ostro do nauki. ;P

[An_Julie]

tak jak w opisie czwórek- cięzko zmobilizować mi się do pracy kiedy mam doła, gdyż ciągle czekam na ten ,,odpowiedni moment''. Ostatnimi czasy jednak zaczęłam robić coś w tym kierunku, choc kiedys wydawało mi się to wrecz niemozliwe bo i tak nic nie zdziałam.Np.uczę się systematyczniej, nic nie odkladamna potem, jak mam zły humor od razu wychodzę na dwór zamiast zamykać się w 4 ścianach i od razu mi jakoś lepiej. Niby nic takiego, a jednak coś.

[Vinh]

Pochwalić się mogę tym, że bardzo często to ja wychodzę z inicjatywą spotkania się z innymi. I jestem w tym zdecydowany. Z reguły to oni odkładają spotkanie na później, odwołują je w ostatniej chwili.

Poza tym jestem coraz bardziej samoświadomy, przestaję się obwiniać za wszystko co zrobiłem w przeciągu ostatniego roku i uświadamiam innym ich sytuację w życiu.

Dziś się zmusiłem do wymuszenia na kimś bardzo ważnej dla mnie rozmowy. Chociaż muszę się też przyznać że przed chwilą nawrzeszczałem na moją mamę właściwie głównie przez to, że jestem po prostu tym zdenerwowany . Jest to dość dziwne, bo nigdy wcześniej nic takiego mi się nie zdarzyło.

Ponadto wykształcam u siebie własny pogląd na świat, który jest wewnętrznie spójny i potrafię do niego przekonywać ludzi.

[Persefona]

Chyba ostatnio nabrałam więcej wiary w siebie, bardziej się mobilizuję do pracy. Zmiana otoczenia jakoś wpłynęła na moje pozbycie się wielu (choć niestety nie wszystkich) kompleksów związanych ze swoją osobą.
Przez pewien czas sądziłam, że nie żyję już przeszłością, to jednak w moim wypadku niemożliwe. Ale plusem jest, że zaczęłam skupiać się na teraźniejszości w jakimś stopniu. Wcześniej robilam to raczej od niechcenia.
Jeszcze jakiś czas temu (może z rok) miałam taką typową pesymistyczną postawę. W wyniku pewnych okoliczności to również się zmieniło, chyba czerpię więcej szczęścia z życia, docenilam je. Fakt, nie mogę zmenić się do końca, często dopada mnie taka melancholia, ale już się z tym pogodziłam. Czasami po prostu brakuje mi kogoś, stąd taki nastrój. Najważniejsze, to nie dać się temu zawładnąć, próbować żyć szczęśliwie i mieć nadzieje.

[szerfi1991]

Pochwalę się że udało mi się napisać I rozdział książki i mam pomysł na drugi rozdział niesamowitego, ta energia przelewana na papier
Kolejny pozytyw to fakt iż się usamodzielniłem i mam właśnie mieszkanko i nie mieszkam już z rodzicami Yeah!

[Nikt]

Też już bym chciał sam mieszkać. Może się uda w niedługim czasie

[maroz]

Pochwalę się że udało mi się napisać I rozdział książki i mam pomysł na drugi rozdział niesamowitego, ta energia przelewana na papier
Kolejny pozytyw to fakt iż się usamodzielniłem i mam właśnie mieszkanko i nie mieszkam już z rodzicami Yeah!

Stawiam Tobie wirtualne piwko. Well done Przybij piątkę

[szerfi1991]

a za co konkretnie?

[maroz]

no odniosłeś sukces to ja gratuluje tego sukces Za to. Fajnie że się Tobie udało to co chciałeś zrobić.

[szerfi1991]

W sumie tak, sukces jest o tyle duży, że przez tworzenie odkrywam na nowo siebie i świat wokół, zaczynam dostrzegać takie małe niuansiki, których nie dostrzegałem wcześniej.

[maroz]

mam podobne odczucia co do twórczości choć u mnie tez ona obniża moje fobie i jest odskocznią.
lubię tworzyć moje prace tak by być z nich dumnym, by móc miesiąc później na nie spojżec i powiedzieć ja to zrobiłem i jest dokładnie takie jak miało być

[szerfi1991]

Ja natomiast nie planuje, każde słowo napisane, to jest przelanie tekstu już gotowy, odebranie energii świata, która sama dyktuje mi to co powinno być napisane i dlatego dla mnie jest to doskonałe, co nie znaczy że dla innych tez takie musi być. Kiedy planuje co chcę napisać, zaczyna mi się to zamazywać itp.

[maroz]

To już jest chyba kwestia indywidualnych cech osobowości. Ja tworzę w głowię wizję całości i potem już ją tylko przelewam na papier trochę modyfikując na bieżąco. Tak lubię i to mi sprawia przyjemność, a najbardziej lubię sam akt twórczy reszta pracy już bardziej nudna.

[szerfi1991]

Ja lubię za to szlifować swoje prace, dopóki dopóty nie znajdę sam w nich ani jednej skazy Ale tak jak mówisz, to już jest kwestia indywidualna i zależy od podejścia do sztuki i do samego aktu tworzenia.

[maroz]

Zawsze podziwiałem takie podejście u artystów, np. gdy malowali ten sam obraz wielokrotnie ta samą metodą za każdym razem dopracowując technikę, pociągnięcia pędzlem i dochodząc do wstępnego ideału. Dla mnie to nudne ale mądre zarazem. Podziwiam ludzi którzy tak podchodzą bo to mądre podejście i zarazem cieszę się że widzę że ktoś jest sobą i jest z tym szczęśliwy.