Powołanie czwórek.

[bezimienna]

lasuch nie wiem co Cię tak rozzłościło. wyraziłam tylko moje spostrzeżenia odnośnie pomagania. być może było to zbyt mało czytelne. moją intencją było uspokojenie osób, które czują dyskomfort, kiedy pomagają i jednocześnie mają wrażenie, że to źle pomagać i myśleć o swoich korzyściach jednocześnie.

Dlaczego nie? co tu ukrywać? byłam kiedyś wolontariuszką, znam również społeczne uwarunkowania (np. zasady wymiany społecznej) i z moich obserwacji wynika że nie ma zupełnie bezinteresownej pomocy.
yusti ma rację: "Nie ma czegoś takiego jak bezinteresowność. Wszystko robimy dla własnych korzyści."
dla korzyści takich jak: czucie się lepszym człowiekiem, rozwijanie swojej empatii, kontakty społeczne. i jest to naturalne. dlatego napisałam że: Pomagam bo chcę sobie zrobić dobrze.

Zgadzam się z Tobą, że "sztuczność" jest niewskazana. Ale czy nie jest sztucznym mówić że ROBIĘ TO BEZINTERESOWNIE Nie popieram kiedy ktoś za pomoc oczekuje hołdów, sztucznych łez i ogromu wdzięczności. Takich "rzeczy" w wolontariacie się nie otrzymuje. Stąd taka sentencja; "Najbardziej nienawidzimy swoich darczyńców".

Można a nawet należy czuć satysfakcję i podbudowywać swoje ego pomagając. bez tego nikt by nie ustępował miejsca starszym, nie oddawał krwi itd.. pomoc ma być przyjemna/korzystna dla obu stron i tak jest nawet w kontraktach dla wolontariuszy

Dlatego przyznaję się że gdy pomagam robię to też dla siebie i dobrze mi z tym. Jednakże największą gratyfikacją jest szczera radość osoby obdarowanej. Jest ona bezcenna,delikatna, uchwytna tylko przez chwilę i najlepiej udawać że jej się nie widzi.

[lasuch]

Odniosłem się tylko do Twojego stwierdzenia, że osobie której pomagamy nie obchodzą nasze pobudki, z tym się nie zgadzam nadal.
Co do korzyści...kwestia sporna, bo zdarzało mi się pomagać komuś tylko i wyłącznie dlatego, że wiedziałem że tak trzeba...ani nie poczułem się przez to lepszy, ani nikt nie zauważył mojej pomocy...spokój sumienia (?), to wchodzi w zbyt duży abstrakt, jak to że musimy płacić na dzikiej plaży za możliwość kąpieli, a czym? stratą energii podczas wykonywania czynności kąpania...
więc nie dostałem od yusti odpowiedzi satysfakcjonującej

[bezimienna]

No tak, bo zgłębić wszystkie ludzkie pobudki do działania nie sposób. Ile autorów tyle teorii. A Ty mam wrażenie też jesteś z socjologicznej braci?

[lasuch]

A Ty mam wrażenie też jesteś z socjologicznej braci?

Nie wiem czy dobrze zrozumiałem, ale czy miałaś na myśli brać socjoniczną?
Jeżeli tak, to socjonika jest mi tak samo bliska jak TRowi kultura osobista.

[inv]

A Ty mam wrażenie też jesteś z socjologicznej braci?

Nie wiem czy dobrze zrozumiałem, ale czy miałaś na myśli brać socjoniczną?

chodziło o kierunek studiów.
bezimienna w pierwszym swoim poście się tym chwaliła

[yusti]

Nie pozwolę, by ktoś nadszarpywał mej uprzejmości. nie będę dużo tłumaczyć, bo to obciążające, a inteligentny człowiek sam może poszukać odpowiedzi, gdy ja wskażę drogę. Żadnego wyręczania! dwójka musi być zdrowa! Masz i czytaj łasuchu, a nie jękolisz za plecami .

Spoiler:

8. MASKARADA DOBROCZYNNOŚCI

Dobroczynność jest prawdziwą maskaradą interesowności przebranej za altruizm. Mówicie, że trudno się z tym zgodzić, bowiem jesteście uczciwi usiłując kochać i spełniać pokładane w was zaufanie. Postaram się to wyrazić prościej. Zacznijmy od przykładu ekstremalnego. Istnieją dwa rodzaje samolubstwa. Pierwszy polega na tym, że mam przyjemność w sprawianiu sobie przyjemności. Nazywamy to po prostu egocentryzmem. Z drugim mamy do czynienia wówczas, gdy odnajduję przyjemność w sprawianiu przyjemności innym. Jest to nieco bardziej wyrafinowany rodzaj egocentryzmu.

Pierwszy typ samolubstwa sam narzuca się ludzkim oczom, drugi natomiast jest ukryty, głęboko ukryty, dlatego też nader niebezpieczny. Powoduje on bowiem, iż zaczynamy wierzyć, że jesteśmy naprawdę wspaniali. Protestujesz przeciwko temu, co mówię.

Świetnie! Mówisz, że jesteś osobą samotną i wiele czasu poświęcasz pracy na probostwie. Ale przyznaj proszę, że robisz to także z egocentrycznych pobudek. Chcesz być potrzebna/y - i wiesz jednocześnie o tym, że ta potrzeba wynika z pragnienia bliższego kontaktu ze światem. Ale utrzymujesz, że ponieważ inni potrzebują twojej pracy, to mamy tu do czynienia z wymianą dwustronną. Jesteś osobą mądrą. Powinniśmy uczyć się od ciebie.

To prawda: "Coś daję i zarazem coś otrzymuję".

Racja. Pomagam, daję, ale i w zamian dostaję.

Pięknie. Prawdziwe to i uczciwe. Ale to nie jest dobroczynność, to po prostu oświecona interesowność.

A ty? Twierdzisz, że w takim razie Ewangelia Jezusa jest także - w ostatecznym rozrachunku - nauką głoszącą chwałę interesowności. Przecież osiągamy życie wieczne poprzez dobre uczynki. "Chodźcie błogosławieni mojego Ojca, gdy byłem głodny, nakarmiliście mnie", i tak dalej... A więc mówisz, że takie stwierdzenie idealnie przystaje do tego, co powiedziałem wcześniej. Patrząc na Jezusa, mówisz, widzimy, że jego dobre uczynki w końcowym rozrachunku są interesowne, gdyż nastawione są na wygranie duszy dla życia wiecznego. I to wydaje ci się głównym motorem i znaczeniem życia; dbałość o własne interesy poprzez działania dobroczynne. No dobrze. Ale widzisz, jest w tym trochę oszustwa, bowiem mieszasz w to religię. To, co mówisz, jest uzasadnione. Jest prawdziwe. Ale o Ewangelii, Biblii i Jezusie będziemy jeszcze mówić pod koniec tych rekolekcji. Teraz powiem jedynie coś, co jeszcze bardziej skomplikuje całą sprawę.

"Byłem głodny, a nakarmiliście mnie, byłem spragniony, a napoiliście mnie".

I jaka jest odpowiedź? - "Kiedy? Kiedy to uczyniliśmy? Nie wiemy."

Nie byli tego świadomi! Czasem nawiedza mnie wstrząsająca wizja, w której władca mówi: "Byłem głodny, a nakarmiliście mnie", zaś ludzie po jego prawicy odpowiadają: "To prawda, Panie, wiemy o tym". "Nie mówiłem do was - rzecze król. - To niezgodne z pismem, nie powinniście o tym wiedzieć"...

Czy to nie interesujące? Ale wy wiecie. Wy znacie uczucie głębokiej przyjemności płynącej z robienia dobrych uczynków. Aha! To prawda! To dokładne przeciwieństwo sytuacji, w której ktoś stwierdza: "I cóż jest takiego wspaniałego w tym, co zrobiłem? Coś zrobiłem i coś otrzymałem. Nie miałem pojęcia, że uczyniłem coś dobrego. Nie wiedziała lewica, co czyni prawica". Wiecie, że dobro ma znaczenie wówczas, gdy czynione jest bezwiednie. Nigdy nie będziecie lepsi niż wtedy, gdy nie wiecie, jak jesteście dobrzy. Albo jak powiedziałby wielki sufi: "Świętym jest się tak długo, dopóki się o tym nie wie". Nieświadomość siebie! Tak, nieświadomość siebie!

Niektórzy z was z tym się nie zgadzają. Mówicie: "Czyż przyjemność płynąca z dawania nie jest życiem wiecznym tu i teraz?" Nie wiem. Po prostu nazywam przyjemność przyjemnością i niczym więcej. Przynajmniej na razie, dopóki nie zajmiemy się religią. Chciałbym jednak, abyście już na początku coś zrozumieli: religia nie jest - powtarzam - nie jest koniecznie związana z duchowością. A więc na razie pozostawmy religię na boku. Zapytacie tu może, jaka jest sytuacja żołnierza, który padł na granat, aby nie zranił innych. Albo mężczyzny, który w ciężarówce pełnej dynamitu wjechał do amerykańskiego obozu w Bejrucie? Nikt z nas nie może wykazać się miłością większą niż ta. Tyle, że Amerykanie są innego zdania. Postąpił umyślnie. Zrobił coś strasznego. Prawda. Ale zapewniam was, że wcale tak nie myślał. Sądził, że idzie do nieba. To prawda. Zupełnie tak, jak żołnierz zakrywający swym ciałem granat.

Usiłuję zarysować wizerunek czynu, w którym brak jest ego. Czynu, którego dokonujesz już jako przebudzony. Wówczas właśnie ten czyn jest przez nas dokonywany. Twój czyn w takim przypadku staje się zdarzeniem. "Niech mi się to zdarzy". Nie wykluczam tego. Ale kiedy ty to czynisz, doszukuję się egoizmu. Nawet wówczas, gdy są to tylko zapewnienia typu: "Pozostanie po mnie pamięć jako o bohaterze" albo: "Nie mógłbym żyć, gdybym tego nie zrobił, nie byłbym w stanie żyć ze świadomością, że stchórzyłem". Pamiętaj, iż nie wykluczam jednak innych możliwości. Nie twierdzę, że nie istnieją czyny pozbawione egoizmu. Być może są. Matka ratująca dziecko - swoje dziecko na przykład. Ale jak to się dzieje, że nie ratuje dziecka sąsiadów? Bowiem pojawia się tu owo "moje". Oto żołnierz umierający za swoją ojczyznę. Zaniepokojony jestem wieloma takimi śmierciami. Pytam wówczas samego siebie: "Czy przypadkiem nie są one wynikiem prania mózgu?" Również rozmaici męczennicy wzbudzają we mnie przeróżne podejrzenia. Sądzę bowiem, że nierzadko są oni ofiarami prania mózgu. Męczennicy mahometańscy, hinduscy, buddyjscy, chrześcijańscy są ofiarami prania mózgu!

Oto wbili sobie do głowy, że muszą umrzeć, gdyż śmierć jest czymś wspaniałym. Nie są w stanie pojąć, w czym rzecz, więc idą na to. Ale uwaga, nie wszyscy są tacy. Nie twierdzę bynajmniej, że wszyscy - choć nie wykluczam i takiej możliwości.

Wielu komunistów, to również ofiary prania mózgu. No cóż, w to jest wam łatwiej uwierzyć, prawda? Ich mózgi były do tego stopnia wyprane, że gotowi byli na śmierć. Myślę sobie czasem, że za pomocą tych samych procesów stworzyć można na przykład św. Franciszka Ksawerego i terrorystę.

Można odbyć trzydziestodniowe rekolekcje i wyjść z nich z miłością ku Chrystusowi, ale bez śladu jakiejkolwiek samoświadomości. Bez żadnego śladu. Przynieść to może wiele bólu. Osoba taka uważa się bowiem za wielkiego świętego. Nie chcę tu zniesławiać Franciszka Ksawerego, który prawdopodobnie był wielkim świętym, ale i był też człowiekiem o trudnym charakterze. Był bardzo kiepskim przełożonym. Naprawdę. Spójrzcie na historyczne fakty, a przyznacie mi rację. Gdy tylko coś w nadgorliwości swej zdziałał Ksawery, wszystko musiał prostować Ignacy (Loyola - przyp. red.). Łagodził szkody, jakie ten dobry człowiek wyrządził w swej nietolerancji. Trzeba naprawdę być bardzo nietolerancyjnym, by osiągnąć to, co on zdołał osiągnąć. Naprzód, naprzód i jeszcze dalej - niezależnie od tego, ilu jeszcze polegnie po obu stronach drogi. Zwykł wykluczać uczestników swej wspólnoty, którzy później odwoływali się do Ignacego. A ten miał w zwyczaju mawiać: "Przyjedź do Rzymu, to porozmawiamy o tym". Ignacy w tajemnicy, cichaczem, przyjmował ich ponownie do wspólnoty. Jaką rolę w postępowaniu Ksawerego odgrywała samoświadomość? Jakie mamy prawo, by osądzać innych?

Nie wiem. Nie twierdzę, że nie istnieje coś takiego, jak czysta motywacja. Mówię tylko, że zazwyczaj wszystko, co robimy, przynosi nam jakieś korzyści. Wszystko. Kiedy robisz coś, by zyskać miłość Chrystusa, czy to samolubstwo? Tak. Gdy podejmujesz zabiegi, by zdobyć czyjąkolwiek miłość, zabiegasz o własne korzyści. Widzę, że będę ci musiał jeszcze przejrzyściej to wyjaśnić.

Załóżmy, że mieszkasz w Phoenix (stolica Arizony, de Mello nawiązuje do Mormonów - przyp. tłum.) i musisz wykarmić ponad pięćset dzieci dziennie. Czy z tego powodu czujesz się dobrze? Jasne, że tak. Jakże mógłbyś czuć się źle, czyniąc tak dobrze. Ale czasami nie jest ci najlepiej. A to dlatego, że są ludzie, którzy robią wszystko, by nie mieć złego samopoczucia. Swe zachowanie nazywają dobroczynnością. Jednak u podstaw ich działania leży poczucie winy. Nie czynią tego z miłości, lecz z poczucia winy. Ale dzięki Bogu, ty robisz to z miłości do ludzi. Odczuwasz przy tym radość. Cudownie! Jesteś zdrową jednostką, kierujesz się bowiem własnym interesem. I to jest zdrowe.

Pozwólcie, że podsumuję to, co mówiłem o dobroczynności bezinteresownej. Powiedziałem, iż istnieją dwa rodzaje interesowności. Myślę, że powinienem wymienić trzy. Pierwsza, kiedy czynię coś, co sprawia mi przyjemność albo raczej - gdy pozwalam sobie na doznawanie przyjemności. Druga, kiedy pozwalam sobie na przyjemność sprawiania przyjemności innym. Nie powinniście być z tego dumni. Nie sądźcie, że z tego powodu jesteście wspaniali. Jesteście po prostu przeciętnymi osobami, tyle że o bardziej wyrafinowanym guście. Macie dobry smak, ale nie świadczy to bynajmniej o stanie waszego ducha. Jako dziecko lubiłeś coca-colę, teraz jesteś dorosły i cenisz smak chłodnego piwa w upalny dzień. Masz wyrobiony smak. Jako dziecko uwielbiałeś czekoladę, teraz jesteś starszy i lubisz słuchać symfonii i czytać poezje. Masz tylko bardziej wyrafinowane gusta. Ale ciągle lubisz przyjemności, choć teraz jest to przyjemność płynąca ze sprawiania innym przyjemności. W końcu mamy trzeci typ (najgorszy), kiedy robisz coś dobrego tylko po to, by uniknąć złego samopoczucia. Jednak spełnianie dobra nie daje ci przyjemności, wręcz przeciwnie, wywołuje w tobie negatywne uczucia. Nie cierpisz tego. Poświęcasz się w imię miłości, ale to ci się nie podoba.

No widzisz, jak mało o sobie wiesz, jeśli sądzisz, że znasz prawdziwe motywy swojego postępowania. O, gdybym mógł dostać choćby jednego dolara za każdy dobry uczynek, który wywołał we mnie negatywne uczucia, byłbym dziś milionerem. Bywa przecież i tak:

- Czy mógłbym wpaść do ciebie dziś wieczorem, ojcze?

- Ależ tak, bardzo proszę.

Tymczasem nie chcę się z nim spotkać i nie cierpię tych spotkań. Chcę oglądać telewizję, ale jakże śmiałbym mu odmówić? Nie umiem powiedzieć - nie. Mówię: "Ależ tak, oczywiście", choć w duchu myślę: "O Boże, muszę to zrobić". Spotkanie z nim jest dla mnie nieprzyjemne, ale i powiedzenie mu o tym jest także nieprzyjemne - tak więc wybieram mniejsze zło i mówię:

- Dobrze wpadnij.

I kiedy będzie już po wszystkim, kiedy wyjdzie, będę szczęśliwy. Wreszcie przestanę się fałszywie uśmiechać. Ale właśnie wchodzi.

- Jak się masz?

- Cudownie - odpowiada i mówi, jak to lubi ze mną pracować, a ja myślę: "O Boże, kiedy wreszcie przejdzie do rzeczy". W końcu mówi, o co mu chodzi, a ja metaforycznie wyrzucam go z mieszkania, mówiąc:

- Każdy głupek rozwiązałby ten problem samodzielnie - i odsyłam go do literatury przedmiotu. "No, wreszcie się od niego uwolniłem" - myślę. Następnego ranka przy śniadaniu (ponieważ nie czuję się wobec niego w porządku) podchodzę doń i mówię:

- No i jak tam.

A on odpowiada: - Całkiem nieźle. I dodaje: - Wie ojciec, to, co wczoraj ojciec mi powiedział, bardzo mi pomogło. Czy moglibyśmy spotkać się jeszcze dziś po lunchu?

"O Boże!" - westchnąłem w duchu.

Taki sposób spełniania dobrych uczynków jest najgorszy z możliwych. Robisz coś, by uniknąć złego samopoczucia. Nie masz serca, by komuś powiedzieć, że chcesz być sam. Pragniesz, by mówiono o tobie, że jesteś dobrym księdzem! Kiedy mówisz: "Nie lubię nikogo ranić", podpowiem ci, byś skończył z tym tłumaczeniem. Nie wierzę ci! Nie wierzę nikomu, kto wyznaje, że nie lubi ranić innych. Uwielbiamy to robić, szczególnie ranić niektórych. Kochamy to. A kiedy robi to ktoś inny, cieszymy się niepomiernie. Nie chcemy tak postępować sami, bo mogłoby się to obrócić przeciwko nam. Aha, a więc o to chodzi. Jeśli kogoś ranimy, zyskujemy złą opinię. Nie będą nas lubić, będą źle gadać o nas, a tego przecież nie chcemy!

Tiowa lakoniczność jest bezczelna i niegrzeczna, ale bardzo bezpieczna. Czyżby denerwował cię zalecany mi przez notabene 8w7 zdrowy dystans? ha!
A potem [jak się nie zaangażuję Fiowo cała sobą, tylko dbam o krótki przekaz dla inteligentnych] ludzie mają pretensje, że nie zrobiłam czegoś wystarczajaco...Za mało perfekcyjnie. Za duży luz wrzucam. Eh, nie dogodzisz. Apodyktyczna jedynka zła, choć fanatyzm ukształtował nasz wolny świat; i luzacka jedynka zła, bo się nie [d]pogada jak należy .
Ale spoko -normalnie mam skłonność do pomagania i bycia życzliwą ku ludziom, więc w mojej naturze jednak leży postawa tłumaczenia i wsparcia. tylko że nauczyłam się tu, iż muszę się szanować i obniżyć swoje poprzeczki. a z rozwoju 2 liczyć na wzajemność a nie wyzysk, do jasnej ciasnej?! Jak tak dalej będzie, to wstawię sobie dyskryminację w stopkę: jak nie przeczytałeś co najmniej dwukrotnie de Mello, to się do mnie w ogóle nie odzywaj! Ale to mi przypomina mowy kolegi Szóstkowicza . ja taka nie jestem. Rozumiem. Bardziej empatycznie i tolerancyjnie pozwalam innym na niewiedze, bo sama długo w niej byłam. <żeby brzmieć jak na chora 1 przystało...poszukała i pozwoli sobie na odpowiedni tekst> Won do de Mello! dokształć się wreszcie i nie marnuj mych cennych chwil, ty wadliwy człeku!

Pozdrawiam i naprawdę zachęcam do poznania de Mello.
PS Od inva słucham o Osho. Kolega na zlocie tez o nim wspominał. Tego Osho jeszcze muszę zgłębić, ale chyba gość mało znaczący bo mi Mozilla nazwiska nie poprawia, a Mello tak;p. Ale słyszałam, że gada o miłości [kolega mówił] i o seksie [inv mówił], a że tematyka mi obca...to nie będę się tym interesować. De Mello to jednak gadał o życiu! kapar mi de Mello polecił. i choć nierzadko się z tymi treściami nie zgadzałam, nie zgadzam, to tyyyyyleee się nauczyłam, a właściwie - poczułam zrozumienie. Że jestem normalna, tylko mądrzejsza i dlatego nie przystaję.

[lasuch]

Chyba Ci się yusti za bardzo spodobała ta agresja. Za jakimi plecami? W wątku piszę, nie umiesz do nich wracać?

1. Nie zrozumiałaś mnie.
2. Podczepiłaś się pod coś co odbiegało sensem od dyskusji i robisz z tego OT, w ogóle nie do tego zmierzałem...jakoś bezimienna nie walnęła takiego wykładu z dawką agresji.
3. Pękła Ci żyłka na czole.

Do tego jeszcze wyrzucasz pomyje, chociaż nikt Tobie niczego nie wypomniał...dostałaś śliczną radę od jakiegoś 8w7, a się nie stosujesz. Ja wiem, wolisz ubrać dres i gonić po cukier.

[yusti]

nie kupuję cukru, nie chodzę w dresie. bezimiennej nie czytałam. łaskę zrobiłam, że się zaangażowałam. nie jestem zdenerwowana.
dzielę się foszkiem u zarodka, żeby nie narosło i żeby jasność była co czuję . ja jestem 1, nie przypisuj mi swoich agresji.
dałam co miałam. co z tego zrobisz?- twoja sprawa. ja za ciebie myślała nie będę. ze swojej strony wszystko. za Przewodnika się nie biorę i brała nie będę, swoje robię, a inni niech sobie nie korzystają na własną odpowiedzialność.

ja mam sumienie czyste.
A wy se róbta co chceta.

Żyłki na czole nie mam. mój dual ma jak rozmawia z konfliktorką. znowu mi coś...projektujesz.

ty mnie nie raz nie zrozumiałeś i się nie plułam tylko pisałam tematycznie dalej albo milczałam;p Ja tez mam prawo do pochopnej reakcji. choć raz. Nie muszę! cię rozumieć

Co to znaczy dostać odpowiedź satysfakcjonującą? otóż chcesz połechtania swoich myśli! uzyskania aprobaty. a ja ci gwałcę mózg i to nie jest wygodne. ale Przebudzenie zawsze boli. dlatego jest dla nielicznych Ja nie robiłam tobie dobrze tylko sobie, tym doprecyzowaniem. teraz odpowiedź jest porządna, poparta fragmentem do analizy. I tyle. A twój odbiór i przekonania to już nie mój cyrk.

[lasuch]

Wcisnęłaś coś czego nie chciałem, może komuś się przyda...co do reszty, to skrótowo (bo szansa, że zrozumiesz 50/50) "vice versa"

Nie odpowiedziałaś na to co trzeba. Widać w nerwach gubisz wątek, albo nie zrozumiałaś...ja z tym nic nie zrobię, mogę zaproponować modom wyrzucenie OT do kosza
płyniesz yusti...tak ogólnie Ci powiem

Żyłę na czole ma każdy, ale nie każdemu widać

[yusti]

Nie odpowiedziałaś na to co trzeba.

gorzej niż z Jedynką...

A ja robię to co chcę, a nie to czego ty potrzebujesz;p Wiem, ze to ci nie pomaga i nie zjednuje mi sympatii, jestem tego świadoma i bawię się tym;p w pełni korzystając ze swej wolności
Nie offtopuję.
Czwórka chce czuć się kochana. Moze to zrobić, dbając o kogoś by czuła się-jak nieraz na forum bez ciebie mówiłyśmy-potrzebna. Czytałam wiele o systemie złudzeń 2, bo mi to bliskie. łączę więc kontekst z kwestią bezinteresowności, której faktycznie nie ma. Bo wszystko robimy dla korzyści, przede wszystkim swoich.

Podobno świadomość jest drogą do sukcesu. ja jestem świadoma swoich emocji i wcale nie czuję się przez to lepiej;p Ale jeśli komuś pomoże uświadomienie sobie, że chcemy pomagać innym by samemu poczuć się lepiej, podbudować wątłe poczucie wartości, by nasze! życie miało sens, itd. fiksacja "ja ja ja", to właśnie na to zwracam uwagę.

A teraz przepraszam, bo zajęłam się apodyktyczną ósemką lub znerwicowaną do jej granic czwórką, zamiast robić to co chciałam i jestem w tyle a nic za to nie mam tylko stratę czasu, środków i pracy. eh, nauczyć się siebie szanować i odmawiać..eh.

[bezimienna]

A Ty mam wrażenie też jesteś z socjologicznej braci?

Nie wiem czy dobrze zrozumiałem, ale czy miałaś na myśli brać socjoniczną?

chodziło o kierunek studiów.
bezimienna w pierwszym swoim poście się tym chwaliła

łoł INV jaka czujność ! miło mi że postrzegasz użytkowników całościowo i chyba znasz to forum na wylot..

[bezimienna]

A jeszcze się wtrącę do potyczek łasucha i yusti

Mamy tutaj oto dwóch oświeconych użytkowników. Dużo się można od nich nauczyć. Ja jestem jeszcze laikiem i staram się coś wynieść od "starszych" Państwa.
Zastanawia mnie jedno! Dlaczego fora internetowe mają to do siebie że wszystko bierzemy do siebie? Jedno słówko, jeden emotikon daje podstawy do zarzutu - cóż za agresja, ja jej/mu pokażę!

Dlatego pięknie proszę o obniżenie progu wrażliwości, jak też o przemyślaną krytykę - tak jak to się robi w świecie realnym. Nie krytykujemy osoby lecz pogląd!

Ponadto gratuluję wiedzy i ciekawego tematu. W kwestii bezinteresowności czwórek zbliżałabym się do zdania yusti. Dużo się naczytała i wie co pisze. Fragmenty interesujące.

[inv]

możliwe, że wyobrażamy sobie mowę ciała, jaką byśmy w tej sytuacji sami przyjęli, albo wyobrażamy sobie czyjąś inną.
w pisanym tekście o wiele trudniej o wyczucie, a jak nie o wyczucie, to nawet o zamaskowanie intencji. niewielu ludzi mówi tutaj wierszem (chociażby białym).

wzrok, słuch i odczucia są wyłączone z zaangażowania w rozmowę. wszystko inne sobie dopowiadamy, domalowujemy, ba, koloryzujemy.
dlatego nagle można zobaczyć, kto jest kim. to nawet i lepiej--maski są dla głów, które bez nich mogłyby szybko pożegnać się z korpusem.

[paintedblack]

Spostrzeżenie dobre, ale raczej odwrotnie można to zinterpretować - nie widzimy kto jaki jest, tylko mamy ograniczony wgląd. Mowa ciała, ubiór, głos wiele przekazują informacji a brak tego ogranicza nam "określenie" osoby i z grubsza wyobraźnia zafałszowuje ten ubogi obraz rozmówcy. Styl pisania rozmówcy nakierowuje lekko myśli ("nadużywa emotek i każde zdanie rozpoczyna od nowej linijki - pewnie idiota"), ale to i tak fałsz.

Tak samo ta nieszczęsna emotka, może być odebrana za życzliwy uśmiech lub kpinę z rozmówcy.

[szerfi1991]

Żeby naprawdę kogoś poznać trzeba z nim spędzić trochę czasu... Bo tu zbyt łatwo nam pisać i mówić wybiórczo a po drugie tu nie widzimy czynów a tylko słowa. Teoretycznie słowa posiadają olbrzymią moc ale pod warunkiem że idą w parze z czynami