Emocjonalny Offtop

[chokureika]

Okazało się, że dwójka ludzi, których traktowałam jak naprawdę bliskie mi osoby, mają mnie totalnie w dupie.

[Arisa]

Tak totalnie totalnie? może to jakieś niedopowiedzenie, coś źle zrozumiane nie wiem...

[Intan]

Sayna nawróciła Agona...

Coooo?

Oookej jutro idę do psychologa. Trzymajcie kciuki!

I jak było?

[Arisa]

Mam umówione wizyty do końca roku. Od listopada z częstotliwością co 2 tygodnie. A jak było... hmmm wizyta taka wprowadzająca. Pani psycholog stwierdziła, że problem jest dość poważny, że skoro praca mnie tak stresuje to powinnam pomyśleć o zmianie. Powiedziała, że muszę zmienić podejście do mężczyzn i nie wracać tak intensywnie do przeszłości. Jak narazie powiedziała wszystko czego jestem świadoma ale tak jak mówię to pierwsza wizyta więc nie chcę się zrażać.

[Osteoporoza]

Spoiler:

Słucham sobie Archiwe- again i czytam wasze posty o rozstaniach, odrzuceniach. Może i ja się wam zwierzę a co ... taki mam nastrój. Liczę że ktoś jeszcze u włazi i przeczyta
A więc przeszłam przez wielki zawód miłosny, zakochanie które zrujnowało totalnie moją psychę i postrzeganie związków. Rzecz miała się na przełomie 2010-2012 więc to nie jest świeża sprawa, ale od tego czasu nie byłam w żadnym związku, a próby umówienia się z kimś skończyły się na jednym spotkaniu z którego zwiałam po pół godziny. No ale o sprawie zaszłej może opowiem...
W 2009 poszłam po zawodówce do innego miasta do liceum. Nowi znajomi rockowe towarzystwo i dziewczyna, która od 1 spotkania wydawała mi się na jakiś sposób wyjątkowa. Miała na imię Iza i bardzo się zaprzyjaźniłyśmy. Po pół roku szkoły zauważyłyśmy, że mówimy sobie wszystko jakbyśmy znały się lata. Iza zauważyła, że potrafię dobrze słuchać i często pocieszać ( tak to jest zaleta w byciu 4-ką) a ja zauważyłam, że coraz częściej miewam doły i coraz częściej jej się zwierzam. Mogłyśmy zjeść beczkę soli . W 2 półroczu wpadłyśmy na pomysł, że skoro jesteśmy tak nierozłączne to poudajemy przed klasą, że jesteśmy razem- z ciekawości jak zareagują. Na pewnej imprezie kolega stwierdził, że jeśli naprawdę jesteśmy razem to mamy się pocałować. Na początku było niepewnie, ale zaczęło mi się to podobać. I tak od imprezy do imprezy dzień za dniem prowadzałyśmy się za ręce całowałyśmy się niby na żarty i tak życie płynęło. Iza brała to na żarty a ja zauważyłam, że zaczęłam serio myśleć o byciu z nią razem. W między czasie Iza rozstała się z chłopakiem i była wolna. Zaczęłam robić się o nią troszkę zazdrosna. O jej wyjścia gdzieś beze mnie. Zastanawiałam się jeśli nie napisała do mnie przez jeden dzień co się stało, czy żyje. Z przerażenia zaczęłam czasem do niej po 100 razy wydzwaniać. To jeszcze było w miarę łagodne odchylenie. W 2011 pamiętam dokładnie w kwietniu zaprosiłam Izę i naszą drugą przyjaciółkę do mnie na wieś. Spałyśmy w jednym łóżku i nie wytrzymałam. Przyznałam się, że zakochałam się w Izie. Justyna parsknęła śmiechem a Iza o dziwo nie wyglądała na zaskoczoną. Wstała popatrzała mi w oczy i powiedziała najbardziej bolesne zdanie jakie usłyszałam :
" Alu ale zdajesz sobie sprawę, że ja Cię kocham... ale tak jak siostrę, nie jak przyjaciółkę bo to co jest między nami to coś więcej coś jak siostrzana miłość. Zdajesz sobie też sprawę, że nie będziemy razem prawda? Nie chcę żeby nasza przyjaźń się przez to rozpadła"
Ja jej na to odpowiedziałam :" Wiesz ile to we mnie wzbierało? Z jednej strony czuję ulgę, że wiesz a z drugiej... nie odkocham się tak z dnia na dzień, ale obiecuję że postaram się to kontrolować" I się rozpłakałam
Problem tkwił w tym, że ja wcale nie zamierzałam się odkochiwać. Upewniałam się w tym każdego dnia tłumacząc sobie, że to za trudne albo że wręcz się nie da. Przybrałam rolę tragicznego kochanka a zazdrość o Izę we mnie wzbierała.
Wkurzało mnie, że Iza zachowywała się jak gdyby nigdy nic. Przeszła z tym do porządku dziennego. Spotykała się ze znajomymi jak zawsze. Za niecały miesiąc miałyśmy zdawać maturę. A ja zamiast się uczyć cierpiałam co dnia coraz bardziej. W konsekwencji zawaliłam matematykę i matury nie mam.
W okresie wakacji zaczęła się z mojej strony wręcz inwigilacja. Bo mieszkałam 30 km od Izy i nie mogłam bywać na każdej imprezie a dochodziły mnie słuchy, że Iza jak się wstawi to lubi z tym czy tamtym coś teges. Często kończyło się tylko na odprowadzeniu do domu, ale we mnie się wręcz gotowało. Iza powoli miała tego dość... tych sms-ów " Gdzie idziesz? z kim? Czy napewno tylko z Justyną? kiedy zamierzasz wrócić? zadzwonię jak się bawicie itd"
Poczułam się mocno uzależniona od Izy. Kiedy się spotykałyśmy upewniałam ją, że próbuję walczyć z uczuciem, ale nie mogę bez niej żyć i że ta zazdrość to efekt uboczny zakochania. Twierdziłam, że Iza musi dać mi czas. I dawała . Cierpliwie znosiła moje telefony w środku nocy, sms-y, spam na gadu gadu... Zaczęło dochodzić do wyzwisk, do ataku na mnie ze strony wspólnych znajomych. Dyskusje na fejsbuku przeradzały się w chore dramy... Groziłam Izie, że jeśli mnie nie wysłucha to się zabiję. Wzięłam od koleżanki 3 listki słynnego w tamtych czasach Acodinu który w nadmiernych ilościach powoduje halucynacje a w bardzo nadmiernych pewnie śmierć. Iza postanowiła zerwać ze mną czasowo wszelkie kontakty. Tak na próbę. Czy rozłąka coś nam da. Zmieniła numer kom zablokowała mnie na fejsie itd. Wytrzymałam miesiąc wypłakując się mamie w rękaw. Miałam umówioną wizytę u psychologa. Mama twierdziła że dziewczyny wmawiają mi problem którego nie ma, nie powinnam ich słuchać a najlepiej się z nimi nie spotykać. Zero zrozumienia ze strony rodziny. Po miesiącu Iza w końcu wyciągnęła rękę. Poszłyśmy na wino, dałyśmy sobie " po ryju" wypłakałyśmy się i miało być jak dawniej. Przez chwilę było. W tej euforii, że jest tak zajebiście wyśmiałam Panią psycholog, która radziła mi ograniczyć kontakty z Izą. Twierdziła, że jestem od niej uzależniona. Koniec końców następnej wizyty nie było a szkoda. Po niedługim czasie znów zaczęły się oskarżenia : " bo Ty się z nim/ nią częściej spotykasz jak ze mną". Znów telefony sms-y, spam na fejsie. Nie wiedziałam, że Iza założyła sobie wtedy konta na portalach randkowych typu badoo itp. Nie wiedziałam, że poznała faceta. Bała się mojej reakcji tego, że groźby samobójcze mogą być tak na serio. Kiedy mi jednak powiedziała, że jest taki jeden, że zaczęła z nim pisać załamałam się kompletnie. Pewnego wieczoru napisałam jej na fejsie że idę się zabić. Ona zadzwoniła i krzyczy żebym nie robiła sobie jaj bo znów zerwie ze mną kontakt. Ja jej powiedziałam, że odkopałam ten Acodin i zamierzam go wziąć. Zaczęłam płakać Iza wrzeszczała, że mam tego nie robić. Chyba z 15 minut próbowała mnie powstrzymywać przez telefon. Ja byłam już o krok . Jedyne co rozważałam to co będzie jeśli mi się nie uda. Rodzice wyślą mnie do wariatów, zakażą kontaktów z Izą a to będzie gorsze niż śmierć. Koniec końców Iza tak wymanewrowała sytuacją, że spuściłam tabletki w kiblu. Poczułam wtedy chwilową ulgę. Sytuacja się nie rozwiązała, ale ja żyję i mogę ją rozwiązać. Zaczęłam częściej wpadać do Izy a ona umiejętnie dozowała informacje o kolesiu z którym pisze. W między czasie spotkałam starą znajomą z mojego miasta, która jest fanką mangi i anime tak jak ja i jeździ na konwenty. Ja nie byłam wtedy na żadnym bo wolałam siedzieć u Izy, ale stwierdziłam, że co mi szkodzi. Może spróbuję czegoś nowego. W trakcie mojego pierwszego konwentu odbyło się spotkanie Izy z kolesiem. Nic mi o tym nie powiedziała... dopiero już po. Zaczęłam ją wyklinać wyzywać leciały najgorsze suki i szmaty, krzyczałam, że zrujnowała mi życie itd...
W tym czasie pojawiła się propozycja drugiego konwentu. Z tą znajomą poszłam do kina, zaprosiła mnie na sylwestra kiedy dowiedziała się, że siedzę sama. Miałam zamiar przeszkadzać Izie w romantycznym sylwestrze z facetem, a tak spędziłam go ze starymi znajomymi z którymi postanowiłam odnowić kontakt.
Iza po sylwestrze chciała mnie dobić komentarzami jak to jej było wspaniale. Zawsze tak robiła kiedy mi odwalało. Podkręcała atmosferę wymyślając z kim to dziś imprezuje a jaki facet siedzi koło niej. Nie znosiła mojego odwalania, ale jeszcze bardziej mnie pobudzała do zazdrości. Tego w niej nie rozumiem do dziś.
Iza była wielce zaskoczona, że mam innych znajomych poza nią i życzyła mi szczęścia w nowej grupie. Domyśliłam się, że to już koniec... że ona zakochała się tak naprawdę i że nie ma odwrotu. Próbowałam jeszcze wyklinać na tego kolesia ( do dziś nie potrafię mówić o nim po imieniu) ale to nic nie dało. Oddalałyśmy się coraz bardziej a nowe towarzystwo nieświadomie przyciągało mnie jeszcze bardziej. Nie przyznałam im się przez co przechodziłam bo bałam się odrzucenia. Starzy znajomi, którzy teraz są moimi przyjaciółmi przyjęli mnie z otwartymi rękoma. Zaczęłam regularnie jeździć na konwenty i szyć cosplaye ( kostiumy postaci z mangi, anime gier) co zajmowało mi coraz więcej czasu. Znalazłam też pracę... wtedy całkiem oddaliłam się od Izy. Jeszcze śladowo rozmawiałyśmy, ale ona przeprowadziła się do Krosna do tego kolesia. Jeszcze wtedy na nią powyklinałam, żeby sobie ulżyć, zerwałyśmy kontakty życząc sobie śmierci. To był 2013 w sumie... i teraz nagle jakieś 3 miesiące temu Iza odblokowała swojego fejsbuka, zaczęłyśmy na próbę rozmawiać. Przyjechała do swojego miasta spotkałyśmy się na kawie. Obie bałyśmy się rozmowy spodziewając się wyzwisk, ale tak nie było. Niby rozmawiałyśmy jak dawniej , ale przyjaźń się zepsuła. Teraz możemy być co najwyżej znajomymi i okazyjnie się spotkać. Nigdy nie będzie jak dawniej. Nie przyznałam się, że od czasu tej fatalnej miłości jestem tak " nie poskładana" że nie potrafię sobie nikogo znaleźć. Może czuła by się winna czy coś... w każdym razie teraz rozmawiamy od tak o pogodzie... tyle potrafimy .

Wyszło zaskakująco długie... jeśli komuś chciało się to przeczytać to podziwiam, gratuluję i w ogóle co o tym sądzicie?
Przepraszam za błędy pisałam to na takim spontanie. Miałam dzień na zwierzenia.
Jeśli zanudziłam przepraszam.

Ja tylko nie rozumiem jak bardzo można pozwolić swoim emocjom panować nad myślami. Oskarżać kogoś o coś, zdać sobie sprawę z tego czemu to głupie i potem robić to ponownie, z identycznych powodów tak samo oskarżać. Emocjonalne ubezwłasnowolnienie. Ja skoro już coś wiem, a moja emocjonalna reakcja nie nadąża to musi się dostosować.

[Faral]

Tak Osteo, pisz, że nie rozumiesz czwórek będąc piątką. Jaki to ma w ogóle sens? Zamiast tak spamić to próbowałbyś wyciągnąć jakieś wnioski. Np. że dla 4 najważniejsze są emocje i chwila bieżąca? Albo że nie potrafimy opanować emocji?

Swoją drogą, ciekawe czy autorkę spotkałem, bo na konwentach też bywam .

[Arisa]

Osteo można oj można... i to nie jest tak, że my pozwalamy na taki stan. Może my nie potrafimy się przed tym bronić? myśli i emocje mają nad nami górę.

[Ael]

Zdrowe Czwórki jak najbardziej potrafią się przed tym bronić. Przeciętne nie potrafią, a niezdrowe nie chcą.

#takwskrociebardzo #PRO

[mg07]

Oskarżać kogoś o coś, zdać sobie sprawę z tego czemu to głupie i potem robić to ponownie, z identycznych powodów tak samo oskarżać.

Normalka...

Chociaż mam wrażenie, że jednak trochę wyzdrowiałem. Albo może chociaż zacząłem wyciągać wnioski.

W piątek dowiedziałem się o czymś przykrym przez sms, ale że byłem akurat na spotkaniu ze znajomymi to starałem się o tym nie myśleć. Wiedziałem, że mój zły nastrój zepsułby całą atmosferę. Co prawda przez tą informację wypiłem zdecydowanie więcej niż planowałem ;P i ogólnie wieczór zakończył się dla mnie rano, ale nie dałem się ponieść emocjom i naprawdę dobrze się bawiłem

Miałem mały kryzys w sobotę(i nie mówię tu o kacu), ale przypomniałem sobie, że mam jakiś cel i to na nim zacząłem się skupiać. Ogólnie jestem teraz bardzo zmotywowany i póki co przyszły tydzień widzę bardzo optymistycznie



Mam nadzieję, że się uda

[Arisa]

No to ja poszłam w sobotę do przyjaciółki. W niedzielę na 12 godzin do pracy ale co tam. Mam tak podły nastrój że chciałam pogadać i się napić. Ona też chciała pogadać. Skończyło się na wizycie u 3-ciej z paczki szczęśliwej zaręczonej. Oczywiście jej wybranek też z nami był. Nie dało się pogadać po babsku dlatego też wypiłam więcej niż chciałam. I wiecie co... byłam jakby poza tym wszystkim o czym mówili. Niby jak ktoś powiedział coś śmiesznego i wypadało się śmiać to się śmiałam ale czasem nawet nie wiedząc z czego. Jak zaczęli gadkę o ślubie to myślałam że zwymiotuję. Koniec końców pogadałyśmy z przyjaciółką w drodze do jej domu, tak jak tego potrzebowałyśmy.
Zauważyłam wtedy jedną rzecz. Im bardziej ktoś bliski jest szczęśliwy tym bardziej mu tego zazdroszczę. Widzę najczęściej to co mają inni a nie mam tego ja i zamiast zmienić życie, żebym też była szczęśliwa to uważam, że jestem osobą która MUSI cierpieć i nie zasługuje na nic innego.

[Wloczega4w5]

Zauważyłam wtedy jedną rzecz. Im bardziej ktoś bliski jest szczęśliwy tym bardziej mu tego zazdroszczę. Widzę najczęściej to co mają inni a nie mam tego ja i zamiast zmienić życie, żebym też była szczęśliwa to uważam, że jestem osobą która MUSI cierpieć i nie zasługuje na nic innego.

Też tak kiedyś miałem, egoizm i brak chęci/brak energii na zmiany. Just do it!
Dla poprawy samopoczucia polecam chodzić do kawiarni - czasem idę wieczorem do pobliskiej kawiarenki, siadam i udaje snoba. Jak ktoś przeklnie to robię oburzoną minę, zawsze mam ze sobą gazetę (chociaż rzadko ją czytam, chyba że to Angora), kawa, cukier tylko trzcinowy, czasem wyciągnę lapka i udaje że coś skrobie (a w tym czasie dissuje ludzi na CDA). Nigdy nie jem nic swojego (bo nie wypada), tylko zamawiam ciastko za 10 złotych (którego nie dokańczam bo nie lubie słodyczy). Dodajcie do tego że z regóły chodze na czarno, w dresie, włosy dłucie, ale nie wiszące tylko rozczochrane jak Songo z dragon balla.
Po takim czymś jak widzę miny osób też tam siedzących od razu mi lepiej
Bo komu by się chciało coś takiego robić? A mi się chce.

[Arisa]

Przed spotkaniem tydzień temu byłam w kawiarni. Właściwie to cukiernia ale kawę też mają. Zamówiłam latte. Ogarnęłam ludzi na sali, zauważyłam, że każdy jest z kimś , wszyscy w parze. Od razu nos w kawę i to dziwne wrażenie, że wszyscy się na mnie gapią. Jakbym była z innej planety. Jakieś dziecko coś do mnie zaczęło mówić pomyślałam DOŚĆ! nie wytrzymam tu minuty dłużej. Wypiłam szybko kawę i wyszłam. Tak się moja kawiarniana przygoda skończyła.

[Wloczega4w5]

Ja też jestem sam, w kawiarni z reguły przesiadują pary, ale gdzieś go musisz przecież poznać
Cóż, może to z mojej strony głupie i nietaktowne, ale mi na "samotność" pomaga czasem masturbacja, a czasem dobry film. A zabicie paru niemców w ogóle poprawia humor, no ale ja jestem facetem...
Zrób sobie sesje romansideł, pomaż o romeo w sensie że kiedyś się znajdzie, a nie że akurat go nie ma.
A jak już będziesz gotowa to wyjdź na miasto i spróbuj kogoś poderwać, chociaż ja osobiście myślę że nie dojrzałem jeszcze do poważnego związku, a na te lżejsze nie mam czasu. No chyba że z kimś fajnym

I nie pisz nic w stylu "jestem brzydka" - nie wiem, nie oceniam, ale na widok głębokiego dekoltu z reguły przestajemy zauważać że ktoś jest skrępowany i próbujemy jakoś zagadać. Good luck.

[Szyszek]

@Arisa
Znam doskonale to uczucie. Sporo zależy od mojego humoru, ale zazwyczaj źle się czuję otoczony przez pary. Szczególnie, gdy są wyraźnie młodsze ode mnie. Ale to nie jest zazdrość na zasadzie "och wy gimbusy, niech to się wam rozleci" tylko raczej przygnębienie, ból egzystencji i wrażenie inności - "oni już w tak młodym wieku łączą się w pary, a ja jestem sam". Czuję się podobnie jak Max z filmu "Mary i Max".

[Arisa]

Szyszku ja takim ibcym parom też nie zazdroszczę. Ja się zle czuję wśród takich ludzi. Tak jak ty czuję się inna taka niekompletna. Wmawiam sobie że tacy ludzie zawsze w myślach mnie palcami wytykaja.