Enneagram

Jestem ciekawa, czy często wymyślacie jakieś historyjki lub ubarwiacie prawdziwe, by dodać życiu trochę pikanterii? A może pobudzacie się emocjonalnie, opowiadając barwne i fantazyjne zdarzenia?
Nie chodzi mi o to, czy mastrurbujecie się nimi w myślach (jestem pewna, że tak;), tylko czy nabieracie na swoje wymyślone życie, przeżycia, doznania, przygody etc. otoczenie?

Podoba mi się to określenie "masturbacja w myślach"... bardzo trafne. To oczywiście robię cały czas, jestem uzależniona

A co do ubarwiania historyjek? Nie, nie czuję takiej potrzeby. Moje wewnętrzne i zewnętrzne życie jest wystarczająco krwiste bym musiała je jeszcze podkolorowywać

Poza tym, to byłoby kłamstwo, a kłamstwa nie przechodzą mi przez usta zbyt łatwo.

Często zdarza mi się przedstawiać różne rzeczy trochę zmienione, żeby je przejaskrawić i bardziej podkreślić znaczenie, spowodować, że będą ciekawsze i bardziej zadziwią słuchajacego. W opowieściach odruchowo przesadzam, wszystkie liczby powiększam o 60%.
Staram się tego unikać, ponieważ jest to przecież kłamstwo, lecz zdarza mi się w chwilach nieuwagi...
Jeżeli zapomnę o uatrakcyjnieniu i minie troche czasu, to samemu mogę uwierzyć w rzeczywistosć "poprawioną" przez wyobraźnię; jednak nigdy nie robię tego specjalnie.

Oj bywa tak, bywa.
"Udramatyczniać" rzeczywistość w opowiadaniu czegoś komuś zdarza mi się dość często i póki co kiepsko mi wychodzi panowanie nad tym. Zapewne to kwestia wprawy i pamiętania o tym, jak ze wszystkim innym.

Nie potrafię tego.
Jestem frajersko prostolinijna.
W dodatku ściągam ludzi, którzy mają do tego tendencję. Dlatego zrobiłam się z życiu czujna na "życiowe przygody" innych.

Ja nie ubarwiam, ale przedstawiam wiele zdarzeń w innym świetle, żeby sprawiały wrażenie bardziej zabawnych/dramatycznych/ciekawych...

Oj, tak, zdarza się trochę podkoloryzować, ale nie za dużo, a i tak staram sie tego nie robić. U innych czasem tępie, czase nie, to zależy od stopnia koloryzacji, a spotkałam się zarówno na pewnych że tak to nazwę zaokrągleniach, jak i z zupełnie innym przedstawieniem historii...

ja tam nic nie dodaje, tylko wiele rzeczy ma wydzwiek emocjonalny, np jesli cos mocno przezywam, to moze nadawac dramatyzmu, ale nie potrzebuje nic dodawac, moje przygody sa wystarczajaco barwne same w sobie

barbie pisze:Ja nie ubarwiam, ale przedstawiam wiele zdarzeń w innym świetle, żeby sprawiały wrażenie bardziej zabawnych/dramatycznych/ciekawych...

podpisuje sie pod tym

Tak, ja dokładnie tak samo.
Jednak nie okłamuję.
Często czegoś nie mówię, bo boję się, że to co dla mnie tak ważne/straszne/ciekawe/szczęśliwe, dla innych będzie po prostu błahe.
A czasem przedstawiam to w innym świetle, jak już ktoś powiedział.
Co żadnym kłamstwem nie jest.

Kiedy byłem mały opowiadałem niestworzone historie, teraz jakoś mi przeszło, chyba mam dosyć tych prawdziwych...

Niestety mam skłonności do przesadnego opisywania zdarzeń. Już w trakcie mówienia zdaję sobie sprawę, że chyba przesadziłam i zaraz po tym staram się poprawić. Nie potrafię kłamać, nienawidze tego, a z przesadą mam problemy... Nie rozumiem tego, ale z tym walczę.

Nigdy. Mam wystarczajaco barwny jezyk i zywa intonacje, by umiec cos opowiadac interesujaco .

Nie masturbuje sie myslami.

Hmm trochę mnie to dziwi, bo mi nie zdarza się ubarwiać rzeczywistości. Nie widzę w tym sensu, po co mam udawać, że przytrafiają mi się rzeczy ciekawsze niż w rzeczywistości? Ale rozumiem, kiedy innym mimowolnie zdarza się to robić. Byle nie przesadzać, nie lubię kiedy ktoś za bardzo zapędza się z tym ubarwianiem.

I jak już kilka osób wspominało, kłamstwo nie przychodzi mi zbyt łatwo, czasem jestem tak prawdomówna, że w oczach innych wychodzę na totalnego frajera, więc o ubarwianiu też raczej nie ma mowy.

hmm...
Może tak powiem - ja IDEALIZUJĘ ;P Czyli jednym słowem przedstawiam wszystko w innych świetle ,choć ostatnio tego zaniechałam. Zbyt bardzo dążę do prawdy ,a nienawidzę żyć w kłamstwie. Choć świat wyobraźni jest bardzo kuszący... ;)