Tycho pisze:Inna sprawa, że ogromna większość osób nie potrafi odróżnić ataku na to co mówią od ataku na siebie.
O właśnie. 8) No może nie ogromna większość, ale bardzo znacząca część.
Ostatnio tak miałem z takim jednym osobnikiem na forum kolarskim. Napisał coś, z czym się nie zgodziłem. Odpisałem, dlaczego się nie zgadzam z jego zdaniem, jednak było tam tylko odniesienie do jego słów, najmniejszego przytyku osobistego. Odpisał mi tylko, że "skoro wolę się pocieszać", no to ja wysłałem dodatkową porcję argumentów, znowu bez przytyków. Potem on wyrwał swoje własne zdanie z kontekstu i napisał, że wcześniej napisał co innego i że kłania się umiejętność czytania ze zrozumieniem. No to już mnie trochę poddenerwowało i pokazałem mu, że dobrze zinterpretowałem to, co napisał (zacytowalem drugą częśc zdania, które on zacytował wcześniej) i że w ogóle nie używa argumentów, tylko czepia się słówek. Stwierdził, że ja się ośmieszam i na niego naskakuję, bo napisał coś źle o mojej ulubionej drużynie i że nie potrafię zaakceptować, że ktoś może mieć inne zdanie.
Kiedy ja naciskając na użycie przez niego argumentów miałem nadzieję właśnie na poznanie jego zdania, bo może się myliłem. Nie chciał mi nawet spróbować tego udowodnić (skoro mu się nie chciało, to po co mnie zaczepiał? mógł zostawić post bez odpowiedzi), a potem jeszcze stwierdził, że ja na niego naskakuję, mimo, że przytyki osobiste pierwsze pojawiły się w jego postach, a nie w moich, co też mu zresztą udowodniłem i w końcu spuścił z tonu i wysilił się na jakieś argumenty.
IMHO niektórzy mylnie utożsamiają prawo do posiadania własnego zdania z przyzwoleniem na wydawanie publicznie nieuzasadnionych sądów.
Ja raczej za aroganckiego uważany nie jestem (przynajmniej w kręgach licealnych), bo z reguły siedziałem cicho i nie mam tendencji do formułowania radykalnych sądów. Akurat miałem to szczęście, że w mojej klasie licealnej dominowali inteligentni ludzie i jak o czymś dyskutowali, to mogłem tylko słuchać, bo każdy miał wiedzę na jakieś tam tematy na wysokim poziomie i niekoniecznie wiedziałem więcej od dyskutujących, więc siedziałem cicho. Ale zdarzało mi się nie raz w swoim życiu, że dla kogoś bardzo niewygodna była moja argumentacja, co kończyło się na jednej z dwóch ścieżek uniknięcia polemiki: agresji bądź ignorowaniu tego, co powiedziałem.
Tycho pisze:A łatwiej powiedzieć, że ktoś jest arogancki niż przyznać się do tego, że się myliło.
Zdecydowanie łatwiej. Ja np. potrafię się przyznać do błędu i podejmując polemikę liczę, że albo przekonam drugą osobę, że czegoś nie uwzględniła w swoim rozumowaniu, albo dostanę więcej informacji do przeanalizowania dla siebie. Problem w tym, że dużo osób nie jest w stanie dostarczyć mi nowych informacji, pokazać, że tu i tu mogłem się mylić, bo nie wziąłem pod uwagę tego i tego. Do tego nie tylko nie chcą przyjąć moich argumentów, ale też nie potrafią pokazać, że są błędne, więc de facto nie mają o czym mówić i zaczyna się schodzenie z tematu, bo przecież dla niektórych nie istnieje opcja przyznania się, że ktoś inny bieglej porusza się w danym temacie. A ja z reguły nie zakładam, że na 100% muszę mieć rację, ale jak ktoś twierdzi, że jej nie mam, to niech trafi w sedno, a nie krąży wokół tematu licząc, że zmenię zdanie pod wpływem presji.
