W tej chwili uwalniam...
1. całą bojaźliwość wobec świata wokół mnie
2. wszystkie uczucia bezsilności i beznadziejności
3. mój strach przed byciem skrzywdzonym bądź przytłoczonym przez innych
4. moje mroczne i destrukcyjne fantazje
5. izolowanie się poprzez odrzucanie innych
6. przekonanie, że nikt nie powinien być zależny od innych
7. pragnienie poróżnienia innych ze sobą i zrujnowania spokoju ich umysłów
8. bycie cynicznym i pogardliwym dla normalności innych
9. strach, że inni wykorzystają mnie
10. poczucie, że jestem niedopasowany do życia
11. bycie skrytym i ukrywanie się przed ludźmi
12. postponowanie moich potrzeb emocjonalnych
13. zaniedbywanie mojej kondycji fizycznej i wyglądu
14. podniecenie i niespokojność umysłu
15. uczucie, że zawsze muszę jeszcze więcej wiedzieć, zanim cokolwiek zrobię
16. unikanie mojego życia przez uciekanie w umysł
pragnienie poróżnienia innych ze sobą i zrujnowania spokoju ich umysłów - w momencie przeczytania tego zrobiłam z twarzy napis "WTF". Nigdy nie wpadłabym na to, żeby poróżniać innych, bo istniałoby ryzyko, że tacy poróżnieni ludzie zwrócą się przeciwko mnie, a więc ja nie będę miała spokoju, tylko zamotanie.
Więc generalnie to postanowienie w ogóle mnie nie dotyczy i jest dla mnie naturalnym, że pragnę innych ze spobą zgodzić. I bardzo się cieszę, jak inni są szczęśliwi, a jak ja się do tego choć trochę przyczyniłam - to się tym bardziej cieszę.
Chociaż zrujnowanie spokoju umysłów - odrobinę lubię, ale to nie jest jakieś nachalne mieszanie ludziom w głowach i bynajmniej nie mam najmniejszego zamiaru tego zmieniać. Po prostu lubię ludziom zadawać pytania, nieco prowokować, przedstawiać inne strony i patrzeć, jak myślą.
przekonanie, że nikt nie powinien być zależny od innych - nigdy nie powiedziałabym, że nikt, najwyżej, że ja. Nie będę przecież decydować o przekonaniach, potrzebach i uczuciach innych ludzi. Każdy niech sobie żyje, jak woli, byle mnie nie zarąbał siekierą.
Chociaż zasadniczo uważam, że każdy powinien być choć odrobinę zależny od innych, bo społeczeństwo by przecież upadło, gdyby tak nie było.
moje mroczne i destrukcyjne fantazje - one są całkiem fajne! Po co z nich rezygnować? Jeśli się je traktuje z dystansu, a nie jako plan zagłady, to są milusie i też nie widzę powodu, by z nich rezygnować. Swoją drogą przeważnie umawiając się z kimś na spotkanie czasem mówię coś w stylu "Przyjdę na 99%, bo zawsze możę mnie rozjechać walec drogowy, porwać UFO, ktoś z może mnie zgwałcić i zamordować, albo nawet tylko zgwałcić i porzucić w lesie oddalonym o 30 km, a ja nie dam rady doczłapać do ciebie. Oczywiście, może też jutro nastąpić koniec świata, albo spaść mi fortepian na głowę. No, to wtedy mogę nie przyjść. Ale na 99% przyjdę".
zaniedbywanie mojej kondycji fizycznej i wyglądu - za dużo miałam w dzieciństwie problemów ze zdrowiem, by go nie doceniać i nie dbać o nie. I to się mi wydaje dosyć naturalne, że nie pozwalam się sobie zapuścić, jednocześnie nie przesadzając z tym.
Do wyglądu może trochę mniejszą uwagę przykładam, ale w ostatnich latach - z szacunku do innych i siebie także, przykładam do tego również wagę. Chociaż gdy jest wiatr, a np. kurtka wiatroodporna jest cała ubłocona i nie mam czasu jej wyczyścić - bez większych oporów ją założę, bo zdrowie jest niepomiernie cenniejsze od wyglądu. Ale takie sytuacje zdarzają się zasadniczo rzadko.
podniecenie i niespokojność umysłu - to też jest dla mnie oczywiste. Mogę w każdej chwili wyciszyć umysł, w dosłownie każdej chwili mogę zasnąć. Wyłączam się na inne sprawy, zajmując się czym innym. Choćby po jakiejś zawiłej sprawie rozwiązywanej na przerwie, mogłam bez problemów uważać na lekcji, zapominając chwilowo o czym przed chwilą rozmawiałam.
Ciekawość też mogę wyłączyć, gdy po prostu widzę, że się nie dowiem, albo gdy uznam, że to mi kompletnie niepotrzebne, albo gdy uznam, że to jest zbyt skomplikowane do pojęcia.
To bardzo przydatna umiejętność. Pozwala się nie stresować.
Reszta w miarę się zgadza. Niektóre mniej, inne bardziej trafne. Niektóre zrozumiałam wcześniej, inne później, jeszcze nad innymi dopiero teraz pomyślałam.
W tej chwili potwierdzam, że...
1. jestem bezpieczny i ugruntowany w rzeczywistości mojego własnego życia
2. moje ciało jest silne i cudowne
3. moje poczucie humoru i pomysłowość mają wielką wartość
4. akceptuję niepewność i niejasności
5. moje życie i zmagania mają sens i dają satysfakcję
6. mam wiarę w przyszłość i w istoty ludzkie
7. ufnie wychodzę innym naprzeciw jako równy
8. znajduję spokój w byciu współczującym względem innych
9. wspieram innych całą pełnią swego serca
9., 8. - oczywiście, że tak. Jeśli do kogoś się przywiązałam, albo choćby mocno przyzwyczaiłam, bez bardziej zażyłej więzi, życzę mu jak najlepiej. Jak się modlę - całą listę osób wymieniam, żeby Bóg o nich nie zapomniał, nawet, jeśli sami się do Niego nie modlą.
6. - no mam. No, oczywiście nadal dopuszczam opcję, że przyszłości nie będzie, bo spadnie wielki meteoryt, albo tak naprawdę żyjemy w matrixie i wszystko co widzę, słyszę lub czuję tak naprawdę nie istnieje. Ale generalnie - nie jestem skrajną pesymistką. Zakładam jednak, że może stać się coś niepomyślnego i zapobiegam temu. Tak samo mam ograniczone zaufanie w ludzi - bo wiem, że nie są doskonali i za niektórych trzeba pomyśleć. Ale w większej mierze zakładam lepszą wersję.
4. - patrz do ciekawości. Jak czegoś nie jestem w stanie zrozumieć, nie jestem pewna - mogę to przyjąć, że po prostu takie jest.
2. - czy silne, nie jestem pewna, ale na pewno jest cudem.
3. - no a jakże
Reszta wymaga potwierdzenia, szczególnie 1. i 5. Ale jak widać - większoć jest dla mnie po prostu oczywista.
).
