A to ja swoje "książki" dokończyłam, ale z efektów zadowolona nie byłam (jednak za bardzo poniosła mnie wyobraźnia, a to nie miała być fantastykabruno dievs pisze:Pod tym względem koleżanka kiedyś porównała mnie kiedyś do Granda z "Dżumy" A.Camusa - koleś chciał napisać książkę, ale miał tylko jedno zdanie, które cały czas poprawiał ...
).
), by ta osobista część była dla niej (publiczności znaczy) jedynie literackim zabiegiem, fikcją? Skoro były to rzeczy udane, czemu maja leżeć w dziale dzieł zapomnianych?Moja jedna znajoma - napisała książkę na 200 stron, a potem ją wywaliła, bo jej się nie podobała. Nawet nie dostałem do przeczytania - i szkoda, bo podobno jedna postać była na mnie wzorowana.Kryzysowa_narzeczona pisze:A to ja swoje "książki" dokończyłam, ale z efektów zadowolona nie byłam (jednak za bardzo poniosła mnie wyobraźnia, a to nie miała być fantastyka
Też grywam na gitarze, ale nieczęstoswierkowy_zielony pisze:Od kilku lat zajmuje się fotografią i czasami też gram na gitarze
U mnie okres fascynacji literaturą też przypadł mniej więcej na okres liceum. Potem, na studiach zostałem już silnie ukierunkowany na zagadnienia ścisłe. A jednak trzeba poświęcić temu wszystkiemu trochę czasu, aby nabrać polotu literackiego. Pod tym względem zatrzymałem się w rozwoju dosyć dawnobodzios pisze:W liceum wiersze, opowiadania, pamiętnik, w ogóle mnóstwo rzeczy. Potem przeszło na kilka lat, jedynym osiągnięciem była magisterka, następnie znów impuls, był pamiętnik, listy, opowiadania (niektóre ponoć udane, ale publikować nie będę, zbyt osobiste są, a zmienianie zabiłoby ich sens). Przeszło, nawet tego pamiętnika nie chce mi się kontynuować, pewien rozdział mojego życia został zamknięty. Piszę tylko posty na tym (i nie tylko) forum.
Chyba jeszcze nie jestem gotowy na pokazanie tego, co wówczas pisałem. Komukolwiek. Kilka osób widziało parę fragmentów, ale na razie wystarczy. Zresztą... nie mam pojęcia, czy to, co pisałem ma jakąkolwiek wartość literacką, to raczej były moje durne przemyślenia, czasem w formie jakiejś dziwnej opowieści. Najbardziej żałuję, że nie dokończyłem kilku ambitniejszych rzeczy, za które się zabierałem, ale jakoś zeszłego lata zupełnie straciłem wenę. A może teraz wezmę się za nie, sam pomysł jest, potrzeba tylko chęci...runeii pisze:@bodzios Piszesz, że pewien etap Twojego życia został zamknięty - może właśnie teraz byłoby ciekawie skonfrontować twórczość z tego okresu z jakąś publicznością. Najlepiej taką, która Cię osobiście nie zna (patrz moje wątpliwości wyżej
W liceum ma się chyba najwięcej czasu dla siebie, więc jeśli ktoś lubi pisać, to realizuje się przede wszystkim wtedy.bruno dievs pisze:U mnie okres fascynacji literaturą też przypadł mniej więcej na okres liceum. Potem, na studiach zostałem już silnie ukierunkowany na zagadnienia ścisłe. A jednak trzeba poświęcić temu wszystkiemu trochę czasu, aby nabrać polotu literackiego. Pod tym względem zatrzymałem się w rozwoju dosyć dawno
A ja mój... spaliłem. Gdzieś na studiach. Teraz tego żałuję. Co prawda jest ten nowy, z ostatnich dwóch lat, ale od marca niczego tam nie napisałem, bo nie czuję takiej potrzeby. Chyba zbyt mocno zrósł się z tamtym zamkniętym rozdziałem mojego życia.bruno dievs pisze:Dziennik pisałem. Nawet dosyć długo - cały ma 400 stron a4. Teraz czytając go mam niezły ubaw.
Jako czwórkowo uskrzydlona piątka, mam zdecydowanie artystyczną duszę. Zawsze, ale to ZAWSZE, od dziecka, czułam, jakby była ona zamknięta w jakiejś skorupie: racjonalnej, twardo stojącej na ziemi i pozbawionej umiejętności potrzebnych do wyrażenia siebie przez sztukę (typowe 5w4 jak by nie patrzeć, nieprawdaż? 
). I nikomu nie życzę takiej niewoli, jak słowo daje... 
Często jest tak, że dostrzegam artystyczną wagę chwili/przedmiotu/zjawiska/emocji, ale nwm, albo częściej: nie potrafię nic produktywnego z tym zrobić, choć dosłownie tryska ze mnie euforia wywołana dokonanym właśnie odkryciem i chęć zatrzymania go na dłużej 
Grać umiem na keyboardzie jako tako, ale jeśli mam być szczera, to zwyczajnie nigdy tego instrumentu nie lubiłam (jaki pech: jak już rodzice dopilnowali, żebym nauczyła się na czymś grać, to mi to akurat nie pasuje 
). Marzy mi się gitara, ale przy gorących zapewnieniach otoczenia, że nie jest to instrument grymaśny i wymagający, to jakoś utknęłam w martwym punkcie (niestety zaraz na poczatku ). Jednak ostatnio przyszedł mi do głowy nowy pomysł: proza 
Na razie tworze w głowie szkielet jakiegoś czegoś, co kiedyś może napiszę i powiem szczerze bardzo mi ten wątek poprawia humor 
) i bardzo takiego swojego miejsca potrzebuje. Chybabym oszalała, gdybym została go pozbawiona przez choćby tylko uchylenie jego drzwiczek dla kogoś innego. Taką świętością, a przy tym jedyną dziedziną sztuki w jakiej się sprawdzam, jest śpiew. Of kurs, zgodnie z tym, co napisałam wcześniej, dobrowolnie niczego przy nikim nie zanucę 8) Niewiele osób wie też o moim talencie i osiągnięciach w dziedzinie śpiewu (które jakieś rewelacyjne nie są, ale w sumie takie całkiem malutkie też nie jestem z nich dumna w mój ulubiony sposób - całkowitego samouka 8)) , pociąga mnie od przedszkola balet, jednak nic z tego nie wynikło - byłam tylko przez pewien czas w grupie tańca nowoczesnego, czyli mówiąc krótko minęłam się z powołaniem.Też rozcieram ołówek paluchem <dumny>Elkora pisze:co po chwili potwierdziła szkicami godnymi czarodziejki z księżyca z rozcieranym paluchem ołówkiem
