Piątki, kiedy się otwieracie?

[Cotta]

Mi pomaga wygadanie się jak jestem wkurzona. Lubię sobie wtedy popsioczyć i fajnie, jak mogę sobie popsioczyć wtedy z kimś, a nie do ściany. (Z kimś a nie na kogoś - bo na kimś odreagowywać nie lubię i nie chcę; po prostu chcę z siebie wyrzucić wkurzenie bez uszczerbku na kimkolwiek.)

[stworek]

1) Dziwna sprawa z tym wysłuchaniem. W jednych sytuacjach przeważa pragnienie bycia wysłuchanym, w drugich - pragnienie usłyszenia odpowiedzi, tego, żeby ktoś się zaangażował, pomyślał. I nadal nie wiem, dlaczego tak jest.

2) Czy łatwo jest się otworzyć? Bardzo trudno. Przez całe życie spotkałem jedną osobę, której mogłem (i nadal mogę) powiedzieć wszystko. Wpłynęło na to wiele czynników: mieszka daleko, więc istnieje bardzo mała szansa wydostania się informacji (ten podział ludzi na różne strefy...), akuratny charakter, ale najważnieszym była wzajemność. Relacja obustronna. Zostałem obdarzony zaufaniem całkowitym i to był klucz/otwieracz do konserw. Jednak mimo tego nadal istniały opory przed zwierzaniem się. Dlatego w pewnym momencie postanowiłem, że będę całkowicie szczery. Nie ważne, o jaką sprawę chodziło, zawsze mówiłem prawdę. Po pewnym czasie opory maleją. Wolno - to prawda - ale maleją.

3) Widzę, że nie jestem orginalny stawiając papier wyżej niż rozmowę. W ogólności - nie lubię rozmów. Takie coś nie ma racji bytu. Dyskusja na jakiś temat, kontrolowana, merytoryczna, zimna i intelektualna, poza tym tylko milczenie + dotyk. W innym przypadku: albo znudzenie (pogadanką o pogodzie), albo zdenerwowanie + nie-wiadomo-gdzie-podziać-ręce. Odczuwam to tak, jakby wszyscy traktowali rozmowę jako taki zapychacz: czekamy na tramwaj albo w kolejce do kasy, to może pogadamy sobie o czymkolwiek, czymś niezobowiązującym, żeby później móc w spokoju przerwać i się rozejść.

[ThooT]

Otwieram się wtedy , kiedy mi się to podoba i wtedy nie ma znaczenia miejsca , czy osoba, ale przeważnie lubię to robić z osobą , którą lubię (nie muszę jej długo znać)I mnie się nie da otworzyć , jeśli sam tego nie chcę , to nie ma co próbować ^^

[Suizamp]

Szczerze to nigdy nie wiem, kiedy to nastąpi. Otwarcie się z mojej strony przychodzi zawsze nagle i niespodziewanie.

Mi pomaga wygadanie się jak jestem wkurzona. Lubię sobie wtedy popsioczyć i fajnie, jak mogę sobie popsioczyć wtedy z kimś, a nie do ściany. (Z kimś a nie na kogoś - bo na kimś odreagowywać nie lubię i nie chcę; po prostu chcę z siebie wyrzucić wkurzenie bez uszczerbku na kimkolwiek.)

[2]

[sor]

Otwieram się, gdy:
1. Mam problem, którego analiza trwa już kilka dni (taka sytuacja zdarza się raz na kilka lat) i nie potrafię sobie z nim poradzić. Wtedy zazwyczaj sięgam po opinię przyjaciela (lub obcej, niezależnej osoby).
2. Mam potrzebę otwarcia się, odpowiednie warunki, zaufanie do słuchacza, muszę także widzieć sens w tym wszystkim. Najczęściej w ten sposób otwierałem się, będąc w związku. Traktowałem to jako sposób na wzmocnienie mentalnej więzi.
3. Ktoś zada precyzyjne pytanie. Z reguły nie mam problemów z mówieniem o sobie, gdy ktoś zada konkretne pytanie, ale zazwyczaj odpowiadam na nie krótko i ten ktoś musi drążyć, zadając kolejne.

Ogólnie uważam się za jednocześnie otwartą i zamkniętą osobę. Jestem w stanie np. spontanicznie przytulić się do kogoś w ramach akcji Free Hugs, ale nie lubię przytulać się z rodziną. Nienawidzę rozmawiać z ludźmi, których słabo znam, nie lubię tzw. small talks ze znajomymi, ale potrafię się otworzyć przed kimś, komu ufam, szczególnie, gdy ktoś jest ciekawy mojej osoby.

[Magiliana]

Przeważnie otwieram się przed innymi tylko wtedy, kiedy czuję, że ktoś jest w stanie to "docenić". I tu nie chodzi nawet o to, że potem pójdą ploty w świat na mój temat, ale o to, że naprawdę wiele wysiłku kosztuje mnie mówienie o tym, co mnie naprawdę trapi i skoro już postanowiłam podzielić się tym z drugą osobą, to nie chciałabym, aby tym wzgardziła, tzn. zachowała się obojętnie bądź chłodno. Czuję się wtedy jak idiotka, która się wygłupiła.

[Salix]

"Otwieram się na sam koniec"
;]

[Litowojonow]

No tak, w zaawansowanej fazie rozkładu w końcu każdy odsłania swoje wnętrze.

[Esotherya]

Nigdy nie umiem otworzyć się w całości. Dzieje się tak, ponieważ nigdy nie wiem, jaki do końca jest ten rozmówca, nie znam jego umysłu, myśli. Pewne sfery zachowuję tylko dla siebie, natomiast jeśli chodzi o częściowe otworzenie się - robię to dość szybko, gdyż w tym wypadku mowa jest zazwyczaj o rzeczach, których się nie wstydzę zbyt bardzo. Wystarczy, że rozmówca wyda mi się kimś ciekawym, z kim planuję nawiązać dłuższą znajomość. Kluczem są rozmowy, wspólne zainteresowania oraz zachowanie w przypadku niezgodności poglądów (w końcu dopóki jest dobrze i obie strony się zgadzają we wszystkim - nie można powiedzieć, że zna się tego człowieka). Muszę poznać wady i zalety, aby zweryfikować znajomość i zdecydować, czy warto tej osobie powierzyć chociaż tę część mojego zaufania, którą jestem w stanie ofiarować drugiemu człowiekowi.

[sor]

natomiast jeśli chodzi o częściowe otworzenie się - robię to dość szybko, gdyż w tym wypadku mowa jest zazwyczaj o rzeczach, których się nie wstydzę zbyt bardzo.

Jak częściej się częściowo otwierasz? Gdy ktoś zada pytanie, czy sama zaczynasz "a wiesz, że..." ?
Bo u mnie słowo klucz to "pytanie". Gdy ktoś zada pytanie i naprawdę chce usłyszeć odpowiedź, to z przyjemnością na nie odpowiadam szczerze i wyczerpująco, jednocześnie się przy tym otwierając. Natomiast, gdy ktoś nie zadaje mi pytań, ja zadaję jemu i moje otwarcie może być jedynie wynikiem odpowiedzi "no, a u mnie to jest tak...". No i suma sumarum najbardziej lubię otrzymywać pytania. Jest to dla mnie bardzo komfortowe.

[Esotherya]

Myślę, że mam dość podobnie. Często to wygląda tak, że ktoś się nagle po dłuższym czasie znajomości czegoś o mnie dowie i obraża się, gdyż nie powiedziałam mu tego wcześniej. Gdy ktoś nie pyta, nie mówię. Mam po prostu przeczucie, że dana osoba po prostu się tym nie interesuje. Bez pytań trudno się czegokolwiek o mnie dowiedzieć.

[Kayla]

Zależy od towarzystwa, warunków i tego, o czym mówię.

Najłatwiej mówić mi o tym, co mnie wkurza i złość jest jedynym uczuciem, które nazywam po imieniu. Czasem potrafię przynudzać gadaniem o irytujących dla mnie sytuacjach, bo nie zawaham się wyrazić swojego niezadowolenia głośno. Ale jest to jedyna sytuacja, kiedy nie muszę się zastanawiać nad emocjami, bo są dla mnie oczywiste. Lubię narzekać i jestem zdolna to robić przy zupełnie obcych mi osobach.

Jednak w gruncie rzeczy niewiele można się o mnie dowiedzieć, ponieważ w potoku słów wypowiadanych "topię" swoje osobiste sprawy, których przy "byle kim" nie wywlekam.

[Kapar]

Twój post mi o czymś przypomniał, że nieoswojone Piątki wymigują się od szczerych odpowiedzi (można to podciągnąć pod otwieranie się), tylko bardzo umiejętnie lawirują wokół danego tematu.
Nie zaprzeczam, ze bez względu na typ, wiele osób tak ma, ale jeśli udało mi się jakieś Piątki oswoić, to po dłuższym czasie irytowały mnie zachowawczość i to lawirowanie.
Naprawdę, czasem się trzeba zmusić do bliższego poznania Piątki, samo z siebie to rzadko przychodzi

[Irranea]

Jak to się dzieje, że postanawiacie się otworzyć przed drugim człowiekiem?

Nie działa to na tej zasadzie, że sobie postanawiam, że otworzę się przed tą konkretna osobą. Wszystko zależy od sytuacji, czy osoby. Jeśli czuję się bezpiecznie i dobrze z tą osobą, a ona sama daje mi znać, że jest zainteresowana dialogiem ze mną, to otwieranie się przychodzi samo. Łatwiej mi idzie gdy jest to rozmowa z jedną osobą. W grupach raczej się nie otwieram. Łatwiej mi się też otworzyć drogą internetową. Prawdopodobnie dlatego, że w dużym stopniu jestem anonimowa oraz dlatego, bo nie widzę swojego rozmówcy a on nie widzi mnie.

Czy musi to być ktoś na prawdę zaufany, kogo długo znacie?

Nie koniecznie. Raczej otwieram się przed osobami, które znam już dłużej. Ostrożnie dobieram sobie ludzi do towarzystwa na dłuższą metę. Ale zdarzyło mi się już otworzyć przed osobą z pracy, z która pracowałam zaledwie kilka tygodni. Ale już od pierwszego spotkania czułam się z nią swobodnie. Nigdy nie mówię wszystkiego, ale to pewnie dlatego, że po prostu nie da się rozmawiać o wszystkim. Z jedną osobą potrafię rozmawiać o jednym, ale drugiej osobie już o tym nie powiem.

Czy macie po tym wyrzuty sumienia, żałujecie tego?

Czasem mam wrażenie, że powiedziałam za dużo. Ale w zasadzie szybko mi mija.

A jeśli sami nie chcecie, jak was otworzyć? (da się w ogóle?)

Nic na siłę. Myślę, że piątce trzeba zapewnić spokój i poczucie bezpieczeństwa. I nie tylko zadawać pytania ale i samemu coś dorzucać od siebie. Odrobina cierpliwości i zrozumienia. Jeśli piątka poczuje się pewnie, to się otworzy.

[Wiatr1000]

Jak to się dzieje, że postanawiacie się otworzyć przed drugim człowiekiem? Czy musi to być ktoś na prawdę zaufany, kogo długo znacie?

Wcale to nie musi to być taka osoba. Raczej u mnie to osoba, od której "czuć" sympatię. Również gdy dana osoba nie narzuca się zbytnio mi, wysłucha itd. Wiele rzeczy musi być, wydarzyć się, a także sama osoba, musi być taka, że ja właśnie wyczuję.

Czy macie po tym wyrzuty sumienia, żałujecie tego?

To czy coś powiem za dużo w kwestii tajemnic? Owszem mam wyrzuty. Wiąże to się z tym że ludzie lubią innych obgadywać lub siać dalej plotki. Dlatego jak najmniej mówię innym.

A jeśli sami nie chcecie, jak was otworzyć? (da się w ogóle?)

Ni e tyle nic na siłę i spokój co brak narzucania się. My jesteśmy wyczuleni jak "kot", że ktoś nam włazi na nasz teren I jakoś pamiętliwy jestem