Ja wszystkie spostrzeżenia pozytywne nazywam komplementami, a potem ludzie się denerwują, że to nie komplement, że to było na serio. Wychodzę z założenia, że ludzie na ogół mają świadomość tego, że jak spostrzegają coś pozytywnego u kogoś i to mu/jej komunikują to zdają sobie sprawę z konsekwencji takiego działania, że ta uwaga afektuje drugą osobę, więc nie ma mowy o byciu absolutnie bezintencjonalnym w takich okolicznościach, nawet jak się świadomie wydaje, że jest się po prostu obiektywnym. Pokusiłbym się więc o stwierdzenie, że każda pozytywna, szczera uwaga skierowana do kogoś jest komplementem, ale nie każdy komplement jest szczery.
Oczywiście z racji tego, że komplement nie musi być zgodny z prawdą według definicji to lepszym określeniem byłaby tutaj "pochwała", ale z drugiej strony chwalenie kojarzy mi się z pozytywną uwagą osoby wyżej usytuowanej, albo z opiekuńczością, z jakimś poklepywaniem nie tyle po plecach, co po główce - jak małe dziecko, które samo jest gorsze w tym co u niego komplementujemy niż my sami.
Z dwojga złego wybieram komplement. Sam komplementuję, celowo akcentuję jeśli widzę coś pozytywnego u osoby której chcę powiedzieć o jej plusach (to czy chcę zależy ode mnie i od osoby), z tym że nie mówię fałszywych komplementów właściwie nigdy - źle bym się czuł ze zwyczajnym zmyślaniem z własnej inicjatywy (może dlatego jak już to robię, to akcentuję by wykorzystać okazję do pochwalenia tego, co faktycznie uważam za dobre). Oczywiście komplementowanie u mnie jest wyuczone i to dosyć niedawno, ale weszło mi w krew, w końcu sam lubię pozytywną uwagę, jeśli wiem, że jest szczera, także działam według zasady - jak chcesz być traktowany tak traktuj innych.
Sam nie lubię komplementów wprost, albo jakiś na wyrost, liczy się bardziej jego wiarygodność niż rozmach, dobrze jak jest w ogóle uzasadniony, stąd jak ktoś zwróci uwagę na mój wygląd czy tam ubiór to nie przyjmuję tego w ogóle bo subiektometr (urządzenie które patentuję w tym momencie) wykazałby dużo subiektywizmu w takiej uwadze, wisi więc taka uwaga gdzieś na rozpatrzenie później.
Zabawne jest, że jak się człowiek trochę rozwinie w swojej piątkowości (będę teraz uogólniał bo tak mnie niesie wola tysiąca wiatrów xd) to może drogą kalkulacji dojść do poziomu normalnej, nie-aspołecznej osoby. Czyli - generalnie można nie lubić komplementów z założenia, ale jak ktoś nas komplementuje to wiadomo, że chce oddziaływać, nawet jeśli nie świadomie to nieświadomie, można więc wnioskować dalej, że jeśli z innych źródeł widać, że osoba ma do nas jakiś afekt, i nas komplementuje, to mimo braku możliwości weryfikacji czy komplement jest prawdziwy czy nie drogą bezpośredniej analizy, to można się domyślić, że osoba taka chce nam przekazać jakiś pozytywny ładunek emocji. Kiedy już to wiemy, to nie musimy interpretować komplementu, ani zawracać sobie głowy tym, czy jest prawdziwy czy nie, bo intencją jest, by zaznaczać plusy, lub by chociaż okazać pozytywne odbieranie kogoś, na tym poziomie nieszczerość jest w ogóle nieistotną i zbędną informacją, zwracamy uwagę na logiczne implikacje samego afektu drugiej osoby i fizyczną reprezentację tego afektu tj. komplement, a nie na samą treść, bo bez względu na szczerość komplementu i tak musimy szukać dalszych źródeł potwierdzenia pozytywnej uwagi, przecież jednostkowa uwaga z zewnątrz to mało.
Właściwie to możnaby się też pokusić o stwierdzenie, że jeśli już ktoś nas lubi, i nas komplementuje na jakimś polu, to nie chce komplementować fałszywie, bo to mogłoby nam szkodzić, gdyż zostaniemy wprowadzeni w błąd i będziemy powielać schemat zachowania, który nie był jednak godzien komplementowania.
Tak oto drogie piątki z racji globalnej intencji osoby i po np maślanych oczach można wywnioskować dużo na temat tej jednej intencji w danym momencie i tego jednego komplementu.
Wystarczy pamiętać o dwóch rzeczach:
1. Nikt nie jest maszyną, nasze działanie nigdy nie są zimne i wykalkulowane, ładuje je nieświadomość, w tym przypadku całkiem nie-zimna, nasza pozytywna uwaga nigdy nie jest tylko pozytywną uwagą.
2. Wszystkie, nawet najbardziej irracjonalne rzeczy da się sprowadzić do jakiś prostych założeń, przyczonowo-skutkowych zależności, trzeba jedynie otworzyć się na emocje jako takie. Ostatecznie można zachować się ładnie i spontanicznie w relacjach międzyludzkich jak prawdziwy z krwi i kości zdrowy etyk, nikt nie będzie wiedział co się na prawdę dzieje pod kopułą...
(w waszej głowie żodyn nie wie, że jesteście piątkami - żodyn)
Czyli trzeba znaleźć element emocji tam gdzie jest logika, i trochę logiki tam gdzie są pozornie tylko niezrozumiałe emocje - takie trochę yin&yang ^^
Ale poleciałem z tematem, a miało być tylko o komplementach xD
) ale to z potrzeby poczucia akceptacji ze strony drugiej osoby.
Nawet lekki uśmieszek ci się pojawi na twarzy 
Ale chyba większość 5 nie lubi "lizusostwa". W pewien sposób odbieram to jak by ktoś coś chciał ode mnie. Z drugiej strony komplementy służą reszcie jako podbudowanie swojego ego. I to nie tylko przez lizusostwo tak reaguje ale również przez 2 powód. 
), ale no... nie lubię tego mimo wszystko. Czuję wtedy, że powinienem w jakiś sposób odwdzięczyć się czymś podobnym. Już wolę, gdy ktoś mnie skrytykuje.
. Ale dziewczyny lubią być miłe, więc z dziewczynami też nie wiesz, na czym stoisz. Bo na przykład wiele z nich automatycznie mówi, że coś jest ładne, jeśli skojarzą, że to jest nowe (a) aby ci sprawić przyjemność b) aby popisać się swoją spostrzegawczością).
A to tak naprawdę przestaje być miłe, wręcz odbieram to w drugą stronę jako "niegrzeczność".
BTW nie wiem czy pojęcie podświadomość nie byłoby tutaj bardziej adekwatne, one mi się zakresowo trochę mieszają..
Gdzie tu sens i logika? Zresztą rzadko lub wcale emocje da się logicznie wyjaśnić. Emocje i uczucia po prostu się DZIEJĄ same z siebie. A chłodne kalkulowanie to zaplanowanie. Można owszem rozmyślać co kierowało nami gdy dana emocja była lecz ile z nas 5 dochodziła do wniosku że zrobiliśmy jakieś głupstwo i tego więcej nie zrobimy lub się wstydzimy tego? Bo ja bardzo często.
niż jako kapitan U.S.S. Enterprise 
