Jeśli miałbym stwierdzić, że posiadam w swoim życiu jakąś pasję, to tak, niewątpliwie byłby nią szeroko rozumiany sport! Jeśli zsumować czas poświęcony uprawianiu sportu, oglądaniu relacji sportowych w TV i pisaniu na forach dotyczących niektórych dyscyplin sportowych, to zdecydowanie zdystansowałby on wszelkie inne aktywności podejmowane przeze mnie w czasie wolnym.
Zaczęło się od piłki nożnej. Będąc dzieciakiem sporo czasu spędzałem na podwórku pod blokiem. Akurat jakoś tak miałem szczęście przeżywać dzieciństwo w momencie, gdy nastąpił jakiś taki "boom" na dzieciaki w mojej okolicy. Sporo osób z podobnym do mnie wieku mieszkało w pobliżu i większość wolnego czasu spędzało się "na dworze" (tak, mało kto miał wtedy komputer itp.). Naturalną koleją rzeczy było, że zacząłem uczestniczyć w tych samych aktywnościach co oni, a jedną z nich były mecze piłki nożnej. Jakoś tak mi się spodobało. Zapałałem miłością do tej dyscypliny sportu. Długie godziny spędzałem na różnych prowizorycznych boiskach grając w tę wspaniałą grę, zacząłem oglądać wszystkie mecze, jakie można było obejrzeć w telewizji, na komputerze przeważały gry o tej tematyce.
W dodatku tak się stało, że moja klasa w podstawówce to była klasa piłkarzy. Większość chłopaków lubiło grać w piłkę i dobrze to robiło. Wszystko się samo nakręcało. Nie należałem do ścisłej czołówki najlepszych piłkarzy w klasie, ale mimo to należałem do szerokiej czołówki najlepszych piłkarzy w szkole. Dzięki temu, że dużo grałem, wykonałem postęp, bo pamiętam, że około 11-12 roku życia awansowałem w hierarchii. Na początku podstawówki raczej nie bylem zaliczanych do tych dobrych w nogę, a pod koniec raczej już tak.
Nie potrafię wyjaśnić fenomenu tej dyscypliny, ale akurat ten rodzaj aktywności przynosił mi chyba więcej satysfakcji, niż cokolwiek innego, czego w życiu spróbowałem. Gdyby ktoś w tamtym momencie życia spytał mnie, kim chcę być w przyszłości, odpowiedziałbym, że piłkarzem, a na drugim miejscu trenerem piłkarskim.
Jest u nas w miejscowości klub piłkarski. I miał on także drużynę dla takich dzieciaków, jakim ja wtedy byłem. Przegapiłem pierwszy rok, w którym mogłem się do klubu zapisać, bo akurat miałem dłuższy wyjazd w momencie, gdy koledzy się zapisywali. To był ból. Postanowiłem, że zapiszę się rok później i tak też się stało. Niestety nie wszystko szło po mojej myśli. Jestem z rocznika 1992, a drużyna była dla rocznika 1990. Pierwsze treningi były w porządku i podobały mi się. Jednak zaraz potem koledzy z klasy zaczęli masowo olewać treningi i mecze, część z nich przepisała się do klubu w sąsiedniej miejscowości. Zostałem właściwie ja sam z rocznika 1992 z tymi wszystkimi ludźmi z rocznika 1990. 2 lata na takim etapie życia to bardzo dużo. Pod względem sportowym odstawałem od reszty, czułem się nieswojo i w końcu zrezygnowałem, po niespełna pół roku.
Nie przeszkadzało mi to dalej grać z kolegami poza klubem.
Kilka lat później okazało się, że klub ma zamiar zgłosić się do rozgrywek rocznika 1992. Powrócili więc moi koledzy, a potem powróciłem ja. W oficjalnych rozgrywkach dalej grał rocznik 1990, ale na treningi utworzyli grupę 1992 i młodszą (nie pamiętam dokładnie, czy chodziło o to, że od przyszłego roku miał grać 1992, 1990 poszedł chyba trenować z seniorami, jakoś tak to było). To było to, o czym zawsze marzyłem. Chodziłem na treningi przez całą rundę wiosenną. Pojechałem też na parę meczów i trochę pograłem ze starszymi. Nie pamiętam dlaczego nie wznowiłem treningów w rundzie jesiennej tego samego roku! Prawdopodobnie nie zgłosili jednak rocznika 1992 do grania, albo coś. Nie pamiętam i to jest dziwne i niepokojące!
Potem był kolejny powrót do klubu. Miałem już chyba wtedy 16 lat. Ale teraz już rzeczywiście zgłosili mój rocznik do rozgrywek. Początkowo byłem sceptyczny. Koledzy namówili mnie na powrót. Fajnie się zapowiadało. Było już za późno, żeby z piłką wiązać swoją przyszłość, ale mogłem sobie wreszcie pograć w oficjalnych rozgrywkach mojego rocznika. Jak zawsze coś musiało się spartolić. Nasz trener kilka tygodni po moim powrocie wyjechał i przejął nas inny trener. Zaczął mnie on wystawiać na obronie, czym skutecznie uprzykrzył mi grę. Automatycznie w gierkach treningowych koledzy (z uzasadnionych przyczyn) zaczęli domagać się, żebym zostawał na obronie i mój entuzjazm ulatywał. Potem okazało się, jak męczące są codzienne dojazdy ponad 20 kilometrów do liceum, miałem pretekst, żeby zrezygnować. Przestałem chodzić na treningi i kolejnego powrotu już nie było.
Od samego początku w grach podwórkowych grywałem w formacjach ofensywnych i to było to, co w tej dyscyplinie kochałem. Strzelanie bramek, asystowanie, konstruowanie akcji, rajdy z piłką itp. Oczywiście i w obronie mogłem nieco popracować, ale pozycja obrońcy to był wyrok. W dodatku w tamtym czasie miałem słabą wydolność, więc fakt, że to ja musiałem się dostosowywać do przeciwnika biegowo jeszcze dodatkowo mnie pogrążał. Ja zawsze byłem typem napastnika lub skrzydłowego, który lubił interwałowe tempo, by wykorzystać swoją szybkość. Byłem rzadkim typem, który potrafił łączyć szybkość z grą głową i mimo, że na obronie też te cechy mogłyby się przydać, to jednak zawsze byłem bardziej predestynowany do kombinowania, jak wepchnąć piłkę do bramki (albo jak ułatwić to koledze), a nie do pilnowania przeciwnika.
Pod koniec podstawówki byłem zabierany na wszelkie możliwe zawody sportowe. I tak jeździłem na piłkę nożną, na siatkówkę, której nienawidziłem, ale w którą jako-tako grałem i na czwórbój lekkoatletyczny. W tym ostatnim były 4 konkurencje: skok w dal, bieg na 60 metrów, bieg na kilometr i rzut piłeczką. W pierwszych dwóch byłem dobry, w skoku w dal osiągnąłem najlepszy rezultat na poziomie gminy. W ostatnich dwóch byłem fatalny.
W dzieciństwie zawsze mnie wkurzało, że niektóre osoby w mojej rodzinie sugerowały, że powinienem grać w kosza albo w siatkę, zamiast w nogę, bo jestem wysoki. Nigdy mnie jednak siatkówka ani koszykówka nie pociągały, nie dawały takiej satysfakcji z gry, a koniec końców i tak nie wyrosłem na wystarczająco wysokiego człowieka, żeby nie być jednym z najniższych zawodników wśród profesjonalistów w tych dyscyplinach.
Poza tym, że grałem w piłkę nożną, to tak, jak pisałem wcześniej oglądałem wszystkie możliwe mecze, grałem w gry komputerowe o tej tematyce itp. Z czasem się to zmieniło. Pamiętam ten szum medialny w momencie, gdy Kubica dostał szansę w F1. Zacząłem to oglądać. Zaczęło mi się podobać. Lubię śledzić skomplikowane sporty. To stymuluje umysł, pochłania. W niektórych wyścigach trudno "ogarnąć" sytuację na torze i to mi się podoba. W dodatku ten sport był o wiele bardziej nieprzewidywalny, niż to, do czego przywykłem. W piłce nożnej jak jest 4-0 w 85 minucie, to zwycięzca jest już właściwie znany. W F1 lider może mieć na 3 okrążenia przed końcem minutę przewagi nad kolejnym zawodnikiem, ale w każdej chwili może mieć awarię i przegrać. I tak F1 wyparła piłkę nożną z pozycji mojego zainteresowania numer 1. Od marca 2007 obejrzałem wszystkie wyścigi na żywo (oczywiście w TV, a nie z toru
) . Co ciekawe: sam samochodem nienawidzę jeździć. Ale chodzi o drogi publiczne, bo jazdy po torze bym kiedyś chętnie spróbował. Trzeba się będzie kiedyś wybrać na tor kartingowy.
Około lata 2009 wmieszało się w to wszystko kolarstwo. Długimi letnimi popołudniami włączało się Tour de France, żeby pooglądać widoki i posłuchać dowcipnego duetu komentatorów Wyrzykowski-Jaroński. Z czasem zauważyłem, że popełniałem błąd. To nie widoki były w tym wszystkim najciekawsze. To rywalizacja! Skomplikowana rywalizacja! Zacząłem oglądać wszystkie wyścigi kolarskie. Zacząłem też sam jeździć. To znaczy wcześniej trochę jeździłem rowerem, ale można powiedzieć, że zacząłem sobie na rowerze robić treningi zamiast spacerów. To był przełom. Do tej pory zawsze miałem słabą wydolność, bo jak biegałem, napotykałem na ból, odpuszczałem, mimo regularnej gry w piłkę nie mogłem przeskoczyć powyżej pewnego poziomu wydolności. Na rowerze nauczyłem się nie odpuszczać w momencie pojawienia się bólu. Jeżdżę konkretnie. Krótkie dystanse ale mocnym tempem. W godzinę jazdy potrafię stracić 1,5-2kg masy ciała i to mimo popijania napojów izotonicznych w trakcie wysiłku.
Zimą śledzę też skoki narciarskie. W sumie nie wiem dlaczego. Sam nigdy z nartami do czynienia nie miałem, a stopniem skomplikowania nijak ta dyscyplina nie dorównuje mojemu top2 (kolarstwo+wyścigi samochodowe). Ale kiedyś się oglądało Małysza i tak już zostało.
Jeśli chodzi o ulubionych sportowców, to mam ich wielu. Ale trudno powiedzieć, żebym kogoś z nich jakoś bardzo podziwiał. Nie interesuje mnie za bardzo, jacy są prywatnie, jak doszli do sukcesów, w czym bym mógł ich naśladować. Był tu kiedyś taki temat, w którym większość Piątek twierdziła, że nie posiada/nie uznaje autorytetów. Tutaj kłania się ta sama postawa. Jak oglądam wydarzenie sportowe, to moja sympatia może być przy kimś bardziej, niż przy innym, ale pomiędzy sympatią a podziwem jest jednak ogromna różnica.
Przede wszystkim trzymam z zespołami. Chyba ze względów praktycznych. To zespoły uczestniczą w rozgrywkach przez długie lata i nie trzeba sobie co chwilę szukać nowych ulubieńców. Pierwsze 2 miejsca zarezerwowane są dla
Williams F1 Team i
Team Garmin-Sharp.
Oprócz tego w piłce nożnej miałem różne sympatie, zarówno klubowe, jak i reprezentacyjne. Najtrwalszą z nich jest chyba Chelsea.
Listy sportowców z którymi sympatyzowałem albo sympatyzuję nie umieszczę, bo pewnie niewiele by brakło, bym umieścił jakieś 100 nazwisk.
)
