No właśnie- jak przetrwać wśród ludzi? Jak łatwo się domyślić jestem enneagramową piątką. Od tego roku poszłam do liceum i w sumie już mam problemy w kontaktach z ludźmi. Nie mam empatii, nie potrafię rozmawiać z ludźmi, tworzyć z nimi normalnych zdrowych relacji. Dociera do mnie tylko to co ktoś do mnie powie wprost- nie docierają do mnie podteksty, mowa ciała itd. Ewentualnie z bardzo dużym opóźnieniem zaczynam zastanawiać się dlaczego ktoś zachował się tak a nie inaczej, ale zwykle nie roztrząsam tego. Zakładam po prostu, że ludzkie zachowania są proste i przyjmuję za prawdę tylko to, co ktoś do mnie powie. Mam też problemy z kontaktem wzrokowym- przez pewien czas w ogóle ludziom w oczy nie patrzyłam, później zaczęłam patrzeć im w oczy nagminnie i w nadmiarze. W ogóle nie potrafię rozpoznać czy ktoś jest do mnie nastawiony negatywnie czy pozytywnie. Przekłada się to na to, że praktycznie nie mam przyjaciół. Mam tylko dwie dobre znajome z gimnazjum z którymi jako tako się dogaduje. W klasie już na początku roku powiedziałam, że jestem aspołeczna i nie przeszkadza mi siedzenie samej na korytarzu, nierozmawianie z nikim (co jest rzeczywiście prawdą). Czuję się z tym dobrze. Jednak frustruje mnie, kiedy inni zaczynają zwracać na mnie za dużo uwagi. Zupełnie nie wiem jak się wtedy zachować. Mam wrażenie na przykład, że jeden chłopak zwraca na mnie za dużo uwagi.
Zupełnie nie wiem jak interpretować jego zachowanie- bezczelnie się na mnie gapi, ale nigdy ze mną nie rozmawia. Zazwyczaj takich ludzi ignoruję, staram się na nich nie patrzeć, ale to zupełnie nie skutkuje. Z drugiej strony nie podejdę i nie powiem, żeby mi dał święty spokój, bo jeśli nad interpretuję, to wyjdę na idiotkę. Mam też czasem wrażenie, że inni nad interpretują moje zachowanie- tzn. że wysyłam jakieś sygnały, których sama nie jestem świadoma. Nie potrafię się komunikować niewerbalnie i często to, że na kogoś patrzę nie znaczy dla mnie nic. Dla kogoś innego będzie to miało duże znaczenie. Ogólnie rzecz biorąc najlepiej w szkole czuję się, kiedy jestem ignorowana, ale jeśli coś mnie najdzie i zechcę z kimś porozmawiać, to zostanę odebrana pozytywnie, ciepło. Nie wiem jak osiągnąć taki efekt. Klasa już mnie bierze za jakiegoś dziwaka- raz przez to że powiedziałam że jestem aspołeczna, a dwa przez moje zamiłowanie do prywatności i to, że bardzo mało mówię o rzeczach na których mi zależy- co się sprowadza głównie do rozmów o szkole.Nie bardzo wiem też jak zachowywać się w stosunku do nauczycieli. Na niektórych szczególnie nudnych lekcjach po prostu gapię się w książkę i mażę marginesy. Na tych ciekawych nie wiem jak się zachować. Raz patrzę w stronę tablicy, raz na nauczyciela, ale jak patrzę na nauczyciela, to wtedy czasem nawiązuje się kontakt wzrokowy. Tak powinno być czy jak?
Bo mnie to trochę krępuje. A z jeszcze innym nauczycielem zupełnie jestem zdezorientowana, bo o ile na początku roku często nawiązywałam z nim kontakt wzrokowy (co było częścią mojego eksperymentu- wyniki nieznane, bo został przerwany), to później zaczęłam go zupełnie ignorować, bo kontakt był zbyt częsty i zbyt intensywny.Dodatkowym problemem w nawiązywaniu kontaktu wzrokowego z innymi jest fizyczna cecha moich oczu- są bardzo ciemno brązowe, co często może dawać fałszywe dane innym- podobno jak patrzymy na coś co nam się podoba, mamy rozszerzone źrenice, a u mnie nie da się tego stwierdzić, bo są zbyt ciemne.
Gratuluję wszystkim którym chciało się czytać moje wypociny.
Macie jakieś rady dla mnie? Jak mam przetrwać w tej szkole, jeszcze w dodatku niecałe 3 lata? A nie chciałabym poświęcać zbyt wiele czasu na takie rzeczy, bo chcę się skupić na nauce- czasem to jednak nieuniknione i chciałabym wypracować sobie jakiś system, wg którego mogłabym postępować. Mam nadzieję, że zawarłam wszystko- jak czegoś nie dopisałam, to pytajcie. Przepraszam za ogrom tekstu.
) są zawsze mniej zagrożone niezręczną ciszą niż opowiadanie o czymś, co rozmówca może sobie jedynie wyobrazić. Szczególnie dla piątek-obserwatorów, które w rękawie chowają zawsze garść celnych uwag i ciętych ripost.
!" i uciekam w jakieś odizolowane miejsce, żeby spędzić tam resztę przerwy.
