@Agon: Ja generalnie lubię SEI-e i przeważanie dobrze mi się z nimi gada. Wyjątki to sytuacje, gdzie:
a) SEI za bardzo się zawiesi na Si-owych szczegółach (jak np. w tym przykładzie ze ślubem);
b) SEI rozpędzi się ze swoją nadopiekuńczością (ogólnie lubię postawę opiekuńczą, ale jej nadmiar bywa duszący - na zalew troski o to, czym gdzieś dojadę, czy aby wezmę wystarczająco dużo kanapek i czy na pewno ubrałam czapkę i szaliczek reaguję postawą "zaraz mnie szlag trafi").
Pomimo bycia ceniącą Si jednak mam podejście, że Si ma sens jako uzupełnienie Fe i z doskoku, a nie samo w sobie. Kiedyś była o tym rozmowa na forum (
tu się zaczyna).
I wcale nie mam tak, że najlepiej się czuję, jak druga strona ciągle gada, a ja prawie wyłącznie słucham. Raczej lubię zmienną dynamikę rozmowy (że raz gada jedno, raz drugie). W otoczeniu mam trochę ludzi, z którymi mogę gadać godzinami i tematy się nie kończą. Jakbym miała wymieniać ich po socjotypie, to EIE, SEI, ESE, LSI, EII. Ale z alfą NT też przeważnie dobrze mi się gada (tyle, że jest problem, żeby przenieść taką znajomość na bardziej codzienny poziom, bo alfowe NT-ki słabo ogarniają zacieśnianie znajomości), podobnie z IEE i LSE, chociaż tu jest na zasadzie, że gada się fajnie, ale obie strony nie mają jakoś specjalnie potrzeby, żeby dążyć do zacieśnienia znajomości.
No i oczywiście socjonika to nie wszystko, ale zwróciłam uwagę na ten aspekt, bo pamiętam, że Paweu parę razy (ale chyba na forum socjo) narzekał na jakiegoś kolegę LII z pracy i z tych różnych postów wyłania mi się raczej rozbieżność w cenionych elementach niż to, że tamten koleś jest jakimś upierdliwcem, albo że Paweu jest zrąbany.
Pytam dużo w pracy, ponieważ nie chcę marnować czasu na tworzenie czegoś z czego szef nie będzie zadowolony (i będę musiał to robić od nowa albo poprawiać). Część szefów się irytuje ze względu na to że część informacji o które dociekam mógł bym zdobyć bez ich pomocy (chociaż zazwyczaj oznaczało by to poświęcenie większej ilości czasu) lub dlatego że uważają że powinienem wykazać się własną inwencją w zakresie szczegółów (co często na koniec okazuje się hipokryzją).
W pracy najczęściej pytam, w jakim celu coś jest i kto będzie z tego korzystał. Bo jak wiem, do czego coś służy i komu, to robię to tak, żeby było dla niego możliwie przydatne. Niektórzy nie mają potrzeby tego wiedzieć, a takie dopytywanie uznają za podważanie sensu wykonania zadania albo niepotrzebne zawracanie głowy ("po co ci to wiedzieć?"). Tymczasem dla mnie to ważne. Dajmy na to, że mam zrobić jakiś raport. Są ludzie, którzy niezależnie od jego przeznaczenia zrobią go podobnie. U mnie to tak nie działa. Jeżeli to raport, w oparciu o który ktoś faktycznie ma podjąć decyzję, to się przyłożę i zrobię najlepiej, jak potrafię. Jeżeli ma być tylko po to, żeby był (bo np. jak będzie jakaś kontrola, to musi być jakiś dokument, ale nikt tego czytać nie zamierza), to zrobię na odwal się. Czyli moim celem jest:
a) maksymalizacja przydatności, jeżeli to coś dla kogoś ważnego,
b) minimalizacja czasu, jeżeli to coś mało ważnego (lepiej przeznaczyć ten czas na solidne wykonanie zadań ważnych).
No ale właśnie, ludzie są różni. Niektórzy mają to gdzieś, że ktoś będzie potem z tego korzystał ("Ja swoje zrobiłem, o resztę niech się inni martwią"), inni uważają, że absolutnie każda praca powinna być wykonana solidnie ("Co z tego, że nikt tego nie będzie czytał? Nie wolno wyrabiać u pracowników nawyku niechlujstwa!"). No i kiedy zderzą się różne podejścia, to ludzie się nawzajem irytują. Np. moją szefową denerwuje, kiedy dociekam, w jakim celu coś ma być zrobione, bo samo pytanie odczytuje jako podważenie jej polecenia (skoro tak kazała, to nie ważne po co, ma być zrobione i koniec). A moje intencje nie mają z tym nic wspólnego. Po prostu potrzebuję informacji, które umożliwią mi przyporządkowanie priorytetu, żeby móc dobrze rozlokować czas i energię poświęcaną na zrobienie poszczególnych rzeczy.
- kto pyta nie błądzi.
