Czy Piątki mają pewnych przyjaciół?

[miro]

jasne, że pewnych przyjaciół. na innych szkoda czasu
akurat z poważnymi związkami jak przyjaźń nie mam problemów, gorzej z 'towarzystwem', tzn: znajomymi, koleżeństwem.. Ale- to z wyboru chyba.

[Lex]

W pytaniu Debory nie chodzi o przyjaciół (bo tych w sumie też nie mam). Ona napisała:

Kto jest piatka niech mi powie, czy dostrzega w swoim otoczeniu smutny fakt, ze wszystkie osoby ktorym sie chodz troche ufa opuszczja cie lub rania?

Tak, dostrzegam. Ale myślę, że to wynika właśnie z mojego charakteru - ciężko jest utrzymywać znajomość z osobą, która nigdy sama pierwsza nie przyjdzie, nie zagada itd. Więc nawet ich rozumiem (ale choć rozumiem ich, to siebie zmienić nie umiem i koło się zamyka).

[Damkac]

Piątki to chyba najbardziej narażony na samotność typ, przynajmniej sądząc po mnie. Odezwać się do kogoś to dla mnie tortury, więc nic dziwnego, że moje życie towarzyskie nie jest zbyt różowe

[Avis]

Hm... nie wiem, jakim cudem, ale mam bliskie osoby, którym ufam (choć to zaufanie, jak pewnie łatwo się domyślić, nie jest bezgraniczne). Enneagramowe 2 i 8, wspaniałe osóbki, które zupełnie spełniają wszystkie moje potrzeby towarzyskie.

[Damkac]

Ja chyba znam jedną dwójeczkę i jest bardzo wspaniałą osóbką Czasem z nią rozmawiam, choć nie jesteśmy tak blisko jak ja bym chciał, żebyśmy byli

[Romulus]

Mam przyjaciela, jest 4w5.

[kamilri]

Nie... Może trudno jest mnie zranić... Ale chyba po prostu ufam tak małej liczbie osób, że jeśli już komuś zaufam...

[OtherTruth]

...

[...]

mam pewnych przyjaciół

przyjaciółka - 6w7
przyjaciel - chyba 4w3
i mniej pewna, ale też uważam ją za przyjaciółkę, tylko nie wiem czy ona ma tak samo - 7w8

[Orest Reinn]

Kto jest piatka niech mi powie, czy dostrzega w swoim otoczeniu smutny fakt, ze wszystkie osoby ktorym sie chodz troche ufa opuszczja cie lub rania?

Nie. To ja wszystkich ranię.

[Mal]

Z przyjaźnią jest ciężko, dla mnie to wielkie słowo, a zaszczycenie kogoś tym mianem jest według mnie dużą odwagą lub głupotą.
Często moja "przyjaźń" wyglądała tak, że ja byłem milczącym golemem, nie oceniającym działań drugiej strony, nie przerywającym mu, a zatem świetnym słuchaczem. Niestety działało to w jedną stronę, bo ja nie byłem słuchany, a już na pewno nie mogłem liczyć na drugą stronę. Nasuwa się pytanie, dlaczego pozostawałem w takich relacjach. Ano dlatego, że to był mój jedyny kumpel na osiedlu.
Podobne sytuacje się powtarzały i doszedłem do wniosku, że albo ja wyolbrzymiam słowo przyjaźń, albo z nimi jest coś nie tak. Przyjąłem pierwsze wyjaśnienie, bo od ludzi nie można zbyt wiele wymagać, zwłaszcza od tych płytszych i mniej rozumnych ode mnie.
Brzmi to jak ponura akceptacja, ale mimo to nadal nie zawieram przyjaźni z nikim, bo w głębi serca tego nie da się zaakceptować, a jeśli się da to nie jest to łatwe.

[Lex]

Mal normalnie mnie zatkało, bo ze mną jest baaardzo podobnie
Też staram się teraz przyjąć do wiadomości, że od ludzi nie można zbyt wiele wymagać i chyba to ja wyolbrzmiam słowo "przyjaźń" (choć w sumie bardziej mi się wydaje, że to ludzie zbyt czesto tego słowa używają).

[Mal]

Tak, słowo przyjaźń zdecydowanie się zdewaluowało...a może zawsze takie było? Może poprostu za dużo poezji się naczytaliśmy?

[impos animi]

Mal, Lex mam bardzo podobnie. I wczoraj się właśnie zastanawiałam, czy to ze mną jest coś nie tak i zbyt poważnie traktuję kontakty międzyludzkie oczekując bezgranicznego zaufania, zrozumienia i porozumienia i jestem w tym boleśnie naiwna, czy to z inni podchodzą do tego zbyt lekkomyślnie?

Może poprostu za dużo poezji się naczytaliśmy?

[juzbek]

Mimo wszystko czasem widuje się takie przyjaźnie, w których można dostrzec coś prawdziwego. Takie, które nie wynikają jedynie z aktualnych okoliczności i chwilowej potrzeby zwalczenia samotności. Chodzi mi o znajomości, które ciągną się latami, a trwałość jest tu chyba ważniejsza od intensywności... Patrząc na kontakty, które utrzymują moi rodzice, jestem przekonany, że jest to osiągalne (choć ograniczeń należy być świadomym).