Uśmiechnij się, to nie takie trudne, ale czy aby na pewno?

[MadameElectro]

Ja nie mam problemów z uśmiechem z zasady należę do optymistów i wszystko mnie cieszy.

[Autsajder]

O ile z uśmiechem to jest jeszcze jako tako, choc na zawolanie to nigdy nie potrafiłem wykonac tej czynnosi, a do zdjęcia choć mam ich znikoma ilość to wole stać z kamienną twarza bo inaczej wygladam jak debil. To ja sie prawie nigdy nie śmieje. Nie posiadam takiej funkcji jak wybuchanie śmiechem, poprostu mam tak że tam gdzie inni sie usmiechaja ja tego nie robię, a tam gdzie inni sie głośno śmieją ja się potrafie tylko uśmiechnąć.

[bíumbíumbambaló]

Ja jestem INFp więc uśmiecham się tylko na zdjęciach robionych bez mojej wiedzy.
PO tym zresztą poznasz prawdziwego INFp.

Kiedy muszę pozować zwykle robię ordynarne grymasy albo stoję ostentacyjnie sztywno, zawsze na zdjęciach wakacyjnych.

[impos animi]

Ja jestem INFp więc uśmiecham się tylko na zdjęciach robionych bez mojej wiedzy.
PO tym zresztą poznasz prawdziwego INFp.

Dlaczego?

Kiedy muszę pozować zwykle robię ordynarne grymasy albo stoję ostentacyjnie sztywno, zawsze na zdjęciach wakacyjnych.

Też często tak robię, ale też zdarza mi się i uśmiechać, zależy jak mi akurat leży ;)

[bíumbíumbambaló]

Bo INFpy uśmiechają się same do siebie i nawet o tym nie wiedzą. :)

Czy Ty masz swoje konto galerię na DA?

[Włóczęga]

Zawsze denerwowały mnie prośby fotografów o sztuczny uśmiech do zdjęcia. Ja nie uśmiechałam się tak nigdy... Na pewno wolę powagę niż nieprawdziwy uśmiech.

Ponieważ potrafię odegrać na zawołanie każdą niemal emocję, nawet płacz (czasami zastanawiam się, czy dla mnie życie to nie teatr), uśmiechnąć się również umiem przekonywająco. Tylko czy warto?

Lubię uśmiechać się wtedy, kiedy chcę, czasami na przekór wszystkiemu, lecz muszę chcieć. Nie znoszę przyszywanego uśmiechu.

[sroka]

o ile nie jestem smutna to mój naturalny wyraz twarzy to uśmiech;) dużo uśmiechu lubię uśmiech:) u fotografa nigdy nie słyszę "proszę o uśmiech" bo sie sama cieszę, w końcu zaraz będę mieć piękne zdjęcie, a to powód do radości

[Yennefer]

Ja nie mam problemów z uśmiechem u fotografa, nawet jeżeli jestem smutna. Zdjęcie wychodzi raczej naturalnie. Kiedy uśmiecham się na siłę a zdarza się, to czasem mam wrażenie, że oczy gdzieś błądzą.

[Soy]

Uśmiech na zawołanie nigdy nie był dla mnie problemem. Teatralność ma jednak swoje plusy [?] Choć płaczu wywołać ani kontrolować nie potrafią.
Słyszałam, że gdy człowiek uśmiecha się szczerze, to koło oczu robi mu się takie zmarszczko podobne coś. Myślicie, że tak można odróżniać prawdziwy uśmiech od pokazówki?

[sroka]

ja umiem też wywołać to zmarszczko podobne coś, wiec myślę że po tym nie^^

[marzycielka]

jak byłam mała, no i wtedy jeszcze pewnie całkowicie zdrową czwórką to owszem, na zawołanie i nie wyglądało to sztucznie tylko, bardzo autentycznie.
Teraz nie lubię jak mi każą się uśmiechać do zdjęcia na legitymację-wtedy to bardzo sztucznie wychodzi....a tak zależy.

[Soy]

ja umiem też wywołać to zmarszczko podobne coś, wiec myślę że po tym nie^^

Też mi się tak zdaje ^^
Zbyt łatwa ta teoria do rozpoznawania szczerości jest ;>

[Elkora]

A ja na zdjęciach lubię robić minki- wychodzę jak przygłup ale jaka radocha (szczególnie na klasowych) Jak mam stać spokojnie to mnie łapie jakiś atak nadpobudliwości i fotki wychodzą śmiesznie. Z uśmiechem nie mam problemu, wyrosłam, teraz często siedzę i szczerzę się sama do siebie nawet o tym nie wiedząc

[papuga]

teraz często siedzę i szczerzę się sama do siebie nawet o tym nie wiedząc

skoro stwierdzasz, znaczy, że wiesz ja mam podobnie. tylko że jak idę ulicą. wtedy uśmiecham się (do kogo? do siebie[?!]) a uświadamiam to sobie dopiero po zauważeniu dziwnych spojrzeń ludzi (w stylu: z czego się cieszysz, głupia?). jakoś nie bardzo się zdarza, aby ktoś odpowiedział uśmiechem... albo po prostu - nie w tym mieście

[sroka]

teraz często siedzę i szczerzę się sama do siebie nawet o tym nie wiedząc

skoro stwierdzasz, znaczy, że wiesz ja mam podobnie. tylko że jak idę ulicą. wtedy uśmiecham się (do kogo? do siebie[?!]) a uświadamiam to sobie dopiero po zauważeniu dziwnych spojrzeń ludzi (w stylu: z czego się cieszysz, głupia?). jakoś nie bardzo się zdarza, aby ktoś odpowiedział uśmiechem... albo po prostu - nie w tym mieście

ja też idę ulicą i się ciesze^^ no chyba, że mam zły humor ale z reguły to micha mi się cieszy, gapie sie na ludzi i zastanawiam czemu są smutni... Raz mi się nawet zdarzyło podchodzić do ludzi i prosić ich żeby sie uśmiechneli;) tylko dwie naburmuszone panienki skomentowały to niezbyt przyjemnie^^ ale to ich sprawa, może chcą być smutne całe życie;)