Wybaczcie przynudzanie, ale w wakacje po kilku żałosnych próbach powrotu (chyba każdy przez to przechodził) postanowiłem szukać szczęścia gdzie indziej. Nie widziałem siebie bez dziewczyny. Przełomem było przeczytanie pewnego artykułu w playboyu, z którego dowiedziałem się, że istnieje coś takiego, jak szkoła uwodzenia. Nie miałem zamiarów stać się kolejnym PUA (Pick-up Artist), ale po jego przeczytaniu dotarło do mnie, w czym tkwi mój problem. Nie umiem przełamać lodów, jestem zbyt mało pewny siebie. Doszedłem do wniosku, że muszę się uspołecznić.
Plan pierwszy: chodzić na imprezy. Kluby odpadają, bo nie umiem i boję się tańczyć. Na krótką metę podziałało, poznałem kilka dziewczyn które są moimi dobrymi kumpelami, ale niestety, imprez było za mało, a kiedy pokłóciłem się z moją najlepszą przyjaciółką, źródełko kompletnie wyschło.
Plan drugi: regularnie chodzić z kumplem do pubu, tylko po to, żeby przebywać wśród ludzi. On już pierwszego dnia spotkał starą znajomą z angielskiego, odbudował znajomość i szybko zaczęli być razem (a potem równie szybko się to skończyło). Ja niestety jestem najwyraźniej mniej atrakcyjny i wyszło na to, że muszę to nadrabiać inicjatywą.
Plan trzeci: nabrać pewności siebie. Ustaliłem, czego dotyczyły moje główne kompleksy i spróbowałem je zwalczyć. Konkretnie chodziło mi o mój brzuch (od miesiąca jestem na drakońskiej diecie i regularnie ćwiczę ok. godziny dziennie) i zbyt szybkie, nerwowe mówienie (tutaj niestety brakło mi motywacji, a internista powiedział, że lepiej żebym najpierw pogadał z psychologiem, a dopiero potem spróbował u logopedy).
Przełomem był moment, kiedy kumpel wspomniał mi o 21-dniowym kursie zwanym Demonic Confidence. Zdobyłem nagrania i długo brakowało mi odwagi, żeby spróbować. Przeczytałem tylko w poradniku pierwsze zadanie i stwierdziłem, że nie zdobędę się na odwagę, żeby przez 30min pytać wszystkie napotkane dziewczyny o godzinę (przynajmniej jedna na minutę). Koszmarnie się bałem, że narobię sobie obciachu, że ktoś mnie rozpozna albo zapamięta i wypomni w najmniej oczekiwanym momencie.
Bałem się mniej-więcej do momentu odsłuchania prawdziwych nagrań. Są one anglojęzyczne, ale język jest dość czysty. Poczułem się przekonany. Jutro idę spróbować! Niestety, następnego dnia po niedoborze snu, ataku migreny spowodowanej kiepską pogodą i miliardzie innych powodów postanowiłem odpuścić. Cały dzień męczyło mnie poczucie porażki. W końcu postanowiłem: jutro nie uruchomię kompa dopóki nie zbiorę się i nie wyjdę na łodzki plac wolności, by potem chodząc przez całą ul. piotrkowską pytać spotkane kobiety o godzinę, w ramach przełamania nieśmiałości. Udało się.
Jestem naprawdę ciekawy, co czeka mnie jutro i czy dam radę
Załozeniem DC jest, że nie czytamy treści zadania na następne dni, a jeżeli ominiemy chociaż jeden dzień, zaczynamy od nowa. Póki co już zauważyłem ogromny przełom: tego samego dnia, kiedy odsłuchałem nagranie, postanowiłem przestać nosić zegarek. Wracając z wykładów do domu spytałem pewną dziewczynę na przystanku o godzinę. Coś mnie podkusiło, żeby dowiedzieć się, czy przypadkiem nie chodzi do mojej uczelni. Dzięki temu pierwszy raz udało mi się nawiązać rozmowę pod przystankiem z nieznajomą i zakończyć ją pytaniem o numer Zależy mi. Kurczę, koszmarnie zależy mi na tym, żeby nie być samym. Myślę, że jeszcze długo będę nad sobą pracował, zmieniał się, byle się uspołecznić. Ciekawi mnie - czy ktoś z Was przechodził przez coś podobnego? Udało Wam się z tego wyjść? Jeśli tak, w jaki sposób?
---
Parę moich obserwacji po pierwszym dniu DC:
1. najlepiej pytać tych, którzy idą w kierunku przeciwnym do naszego
2. nie patrzeć się w tył, wtedy tylko zwracamy na siebie uwagę
3. ludzie za nami nawet, jeśli nas zauważą, i tak miną nas przy najbliższej napotkanej dziewczynie, która spytana o czas zacznie grzebać w torebce szukając telefonu
jak sobie przypomnę te moje poczynania, to zanoszę się śmiechem .. xD
.
.