Enneagram

Sprzecznością jest, że traktując małżeństwo jako romantyczną (i mam tu na myśli epokę) "komunię dusz" zakładam że sama zapewne skończę w małżeństwie "z rozsądku" bo ewenementem będzie w moich oczach,Cudem nad Wisłą i tak dalej że ktoś mnie pokochał.

Jak jesteś ładna to ktoś na pewno Cię 'pokocha'.
Bez względu na kompleksy.

"Ładni" nie mają kompleksów

Ciekawe

Najlepsze sa ladne dziewczyny, ktore mysla, ze nie sa ladne.
Po pysku bym nawalil.

Nie nie, najlepsze są wypudrowane pasztety, które myślą, że są piękne Są takie zabawne w całkowicie nieuroczy sposób

ein pisze:Najlepsze sa ladne dziewczyny, ktore mysla, ze nie sa ladne.
Po pysku bym nawalil.

Samokrytyczna opinia takiej dziewczyny nadal jest bardziej wiarygodna, niż kryteria wyposzczonego desperata.

Nie martw sie. Akurat standardy mam dosc wysokie

Widać po avatarze.

(Tym poprzednim, który zniknął z dziwnego powodu )

Hermiona?

Czy się ożenię, hmm... myślałam kiedyś o tym, ale nic ciekawego z tego związku nie wyszło A co do wyjścia za mąż, to w sumie u mnie w rodzinie panuje jakaś magiczna klątwa podobno i od paru pokoleń związki małżeńskie (te pierwsze przynajmniej) nie trwają za długo i kończą się dość ostrymi rozwodami, więc zdecyduję się na wyjście za mąż na pewno, ale wcześniej muszę być faceta na 100% pewna i żyć z nim najpierw na tę kocią łapę przez parę ładnych lat.

Ja się boję że,jak to się mówi, "powielę schemat rodziców" czytaj znajdę męża który po ślubie okaże się podobny do mojego (nielubianego) ojca... i dlatego jak kogoś znajdę szybko przedstawię go mamie,jak okaże się być podobny,trzeba będzie się "ratować" czyli po prostu nie rozwijać tej znajomości

Ja jestem za. Chciałabym mimo wszystko. Mimo tego, że boję się, że po ślubie związek popadnie w rutynę, mój mąż nie będzie się już starał, zostanę jego takim pewniakiem (gwarantowany obiad, porządek, seks, czyste skarpetki, wyprasowane koszule...) a nie będę już intrygującą osobą którą byłam wcześniej... I cholernie obawiam się zdrady. Także nie wiem czy zdecyduję się na taką dość poważną decyzję. Tyle jest teraz rozwodów, jest to takie łatwe i akceptowane społecznie. Ciężki temat. Zobaczymy co z tego wyjdzie za kilka-kilkanaście lat. ^^

Małżeni się dla dzieci a nie po to by przeżywać jakieś nieustanne ekscytacje partnerem.

W sumie masz rację, ale też chcąc mieć dzieci nie wyobrażam sobie rozwodu czy zdrady. Takie przeżycia jednak wpływąją na psychikę dziecka, na atmosferę w domu. Wiem, że zauroczenie i hormony działają maksymalnie do 5 lat. Chodzi mi tylko o to, by wytrwać ze sobą więcej i być szczęśliwym. Podobno miłość to świadoma decyzja, żeby przeżyć z drugą osobą lata i zawsze go wspierać.