Temat bardzo ciekawy dla mnie, a więc chcę go trochę ożywić.
-----------------------------------
Riso i Hudson klasyfikuje 3, 7, 8 jako typy agresywne, 1, 2, 6 jako typy zgodne, 4, 5, 9 jako typy wycofane. Natomiast Dunne, Beesing-O'Leary-Nogosek i Wagner klasyfikują 1, 3, 8 jako typy agresywne, 2, 6, 7 jako typy zgodne i 4, 5, 9 jako typy wycofane.
Szczegóły na ten temat można znaleźć w artykule napisanym przez J. Wagner "Karen Horney Meets the Enneagram" (cały artykuł w języku angielskim jest tutaj -
http://plaza.ufl.edu/bjparis/essays/wag ... agram.html).
Jeżeli chodzi o samą teorię Horney, to w książce Autoanaliza (1942 r.), Horney identyfikuje 10 potrzeb, które ujawniają ludzie neurotyczni. Te potrzeby można zebrać w trzy kategorie: postawa "przeciw" (typ agresywny), postawa "do" (typ zgody) i postawa "od" (typ wycofany) -> szczegółowy opis tych postaw można znaleźć w książce K. Horney "Our inner conflicts" (1945 r.) do pobrania w języku angielskim -
http://ia311219.us.archive.org/3/items/ ... ompany.rtf. W języku polskim "Nasze wewnętrzne konflikty". Może jest w bibliotekach, ale z tego co wiem, to nakład w sprzedaży jest wyczerpany.
Poniżej opis neurotycznych potrzeb w skrócie:
1. Neurotyczna Potrzeba Uczucia i Aprobaty ->
Zgodność, Uległość
Ta potrzeba obejmuje pragnienie, aby być lubianym, zadowalać innych ludzi i sprostać ich oczekiwaniom. Ludzie z tego rodzaju potrzebami są bardzo wrażliwi na krytykę i odrzucenie, i obawiają się gniewu, czy wrogości innych.
2. Neurotyczna Potrzeba Posiadania Partnera ->
Zgodność, Uległość
Dotyczy potrzeby, aby skoncentrować się na partnerze. Ludzie z tą potrzebą ogromnie obawiają się porzucenia przez partnera. Często te osoby kładą przesadny nacisk na miłość i wierzą, że posiadanie partnera rozwiąże ich problemy życiowe.
3. Neurotyczna Potrzeba do Ograniczania Się ->
Zgdoność, Uległość również obejmuje Wycofanie
Osoby z tą potrzebą wolą pozostawać niezauważone i niepozorne. Są mało wymagające i mają niewielkie potrzeby. Unikają pragnień związanych z rzeczami materialnymi, często spychając własne potrzeby na drugi plan i nie doceniają własnych talentów i zdolności.
4. Neurotyczna Potrzeba Władzy ->
Agresja
Osoby z tą potrzebą poszukują władzy dla samej władzy. Zwykle pochwalają siłę, gardzą słabością i wykorzystują lub dominują innych. Ci ludzie obawiają się ograniczeń, bezsilności i niekontrolowanych sytuacji.
5. Neurotyczna Potrzeba, aby Wykorzystywać Innych ->
Agresja
Osoby te postrzegają innych w kategoriach tego, co mogą osiągnąć dzięki znajomości z nimi. Ludzie z tą potrzebą zazwyczaj są dumni z ich zdolności do wykorzystywania innych i często są skoncentrowani na manipulowaniu innymi po to, aby uzyskać pożądane korzyści takie jak np. władzę, pieniądze, pomysły czy sex.
6. Neurotyczna Potrzeba Posiadania Prestiżu ->
Agresja
Osoby z potrzebą posiadania prestiżu oceniają siebie w kategoriach publicznego uznania i rozgłosu. Dobra materialne, cechy osobowości, osiągnięcia zawodowe i bliskie (kochane) osoby są oceniane na podstawie wartości, jaką mają w celu osiągnięcia prestiżu. Osoby te często obawiają się publicznego ośmieszenia i utraty statusu społecznego.
7. Neurotyczna Potrzeba, żeby Być Podziwianym ->
Agresja
Osoby z neurotyczną potrzebą, aby je podziwiano są narcystyczne i mają wyolbrzymione poczucie własnej ważności. Chcą być podziwiane na podstawie tego, co same wyobrażają sobie na swój temat, a nie na podstawie tego jacy są w rzeczywistości.
8. Neurotyczna Potrzeba Osiągnięć Osobistych ->
Agresja
Zdaniem K. Horney, zmuszanie się do coraz większych osiągnięć jest wynikiem braku poczucia bezpieczeństwa. Osoby te obawiają się porażki i czują ciągłą konieczność, aby osiągnąć więcej niż inni ludzie i aby pobić swoje własne, wcześniejsze sukcesy.
9. Neurotyczna Potrzeba Samowystarczalności i Niezależności ->
Wycofanie
Te osoby wykazują mentalność "samotnika". Dystansują się od innych w celu uniknięcia poczucia zniewolenia lub zależności od innych ludzi.
10. Neurotyczna Potrzeba Perfekcjonizmu i Eliminacji Ataków z Zewnątrz ->
Wycofanie
Osoby te stale dążą do pełnej nieomylności. Wspólną cechą tej neurotycznej potrzeby jest wyszukiwanie osobistych wad w celu szybkiej zmiany lub ukrycia tego, co jest postrzegane jako niedoskonałość.
-----------------------------------
Osobiście, jako Jeden obecnie jestem głównie typem wycofanym. Chociaż mogę uznać, że również potrafię, bywałam i chcę być typem zgdonym i uległym. Typ agresywny czasami ze mnie wychodzi, ale mogę policzyć w moim życiu te "wielkie przypadki agresji" na palcach jednej ręki, co oczywiście nie znaczy, że nie jestem agresywna w pojęciu innych ludzi, bo jestem, ale tego typu agresywność nie sprawia mi żadnej przyjemności, nie przynosi mi żadnej korzyści, ani nie sprawia, że moje życie jest łatwiejsze, co powoduje, że wycofuję się coraz bardziej.
Ktoś tu pytał na temat dzieciństwa. K. Horney ustosunkowuje się też do problemy dzieciństwa i jej pozycja na ten temat jest bardzo interesująca i dość wyważona.
K. Horney na temat dzieciństwa
Horney uważa, że neurotyczne zranienie charakteru wynika z "podstawowego zła", które wytworzyło się na skutek obojętności rodziców i braku ciepła, i miłości w dzieciństwie. Nawet sporadyczne zaniedbania lub nadużycia, bicie, czy molestowanie zostają psychicznie przezwyciężone, jeśli dziecko czuje, że jest chciane i kochane.
Kluczem do zrozumienia obojętności rodziców jest to, że jest to kwestia postrzegana przez dziecko subiektywnie, a nie prawdziwe zamiary i intencje rodziców. Należy pamiętać, że "Droga do piekła jest wyłożona dobrymi intencjami". Rodzic, który ma dobre intencje łatwo okazuje obojętność poprzez faworyzowanie jednego dziecka nad drugie, winienia dziecka, za to czego nie zrobiło, chwalenia w jednej chwili, a odrzucenia w drugiej, niespełniania obietnic, utrudniania i krytykowania przyjaźni, ktróre dziecko zawiera, strojenia sobie żartów z tego, co dziecko myśli, wyraża i chce, nadmiernego kontrolowania dziecka, niezwracania uwagi na potrzeby dziecka itd, itp. Trzeba zauważyć, że wielu nawet dobrych rodziców jest sama obarczona nerwicami charakteru lub nerwicami sytuacyjnymi, i przedkładają wtedy swoje własne potrzeby ponad potrzeby dziecka.
Horney zauważyła, że w odróżnieniu od stereotypu, że dzieci są słabe i bierne, to według niej pierwszą ich reakcją na obojętność rodziców jest złość, którą Horney nazywa "podstawową wrogością". Każda frustracja najpierw prowadzi do protesu, że stała się niesprawiedliwość.
Niektóre dzieci przekonują się, że ich wrogość w stosunku do rodziców przynosi pożądane skutki i z czasem przyzwyczajają się właśnie tak reagować na wszelkie trudności życiowe. Innymi słowy rozwijają w sobie strategię agresywną, która pozwala im radzić sobie w ten sposób w życiu. Ich powiedzeniem jest "Jak panuję nad sytuacją, to nikt nie może mnie zranić".
Jednak, większość dzieci odczuwa niepokój, który głównie polega na obawach, poczuciu bezsilności, rezygnacji i strachu przed odrzuceniem. A więc, aby przetrwać, w tym wypadku, podstawowa wrogość musi zostać stłumiona i zwycięża rodzic, który nie jest obojętny, lub wydaje się, że nie jest obojętny. Jeżeli w pojęciu dziecka taka strategia przynosi mu korzyści, to staje się uległe. Wmawia sobie: "Jeżeli potrafię sprawić, że będziesz mnie kochał, to nie zranisz mnie".
Inne dzieci przekonały się, że ani agresja, ani uległość nie jest w stanie przezwyciężyć obojętności rodziców. A więc rozwiązują ten problem trzymając się z dala od rodziców poprzez wycofanie się w siebie, co ewentualnie prowadzi do polegania tylko na sobie. Ich mottem jest: "Jeżeli usunę się, to nic nie jest w stanie mnie zranić".
K. Horney uważała, że analiza dzieciństwa może nam pomóc w rozpoznaniu konfliktów, które w nas są, ale dzieciństwo powinno być traktowane jako "umarłe", bo nasze problemy są związane z tu i teraz, czyli z teraźniejszością i na tej płaszczyźnie powinniśmy się głównie skupić i na tej plaszczyźnie powinniśmy je rozwiązywać.